เนื่องจากสถานะการโควิด ที่ทำงานติดกันหลายคนจึงมรประกาศwfh เราจึงเดินทางกลับบ้านเพราะทีาหอเราไม่มีอินเตอร์เน็ต เราโทรหาพ่อขออนุญาตทำงานที่บ้านได้มั้ยเพราะเราไม่มีเน็ตพ่อบอกโอเคถ้าไม่ได้ทำงานให้ทำที่บ้านก็มาอยู่บ้านก่อน เรากลับมาถึงวันนี้แม่พูดกับเราว่าไม่มีปัญหาจ่ายค่าหอเหรอถึงมาอยู่บ้าน เราอธิบายว่าเราจ่ายปกติแต่เราไม่มีเน็ตทำงาน เราอยู่บ้านทำงาน ทำงานบ้าน ทำกับข้าว รับส่งน้องไปโรงเรียน ทำทุกอย่าง เฝ้าบ้าน ทำนู้นทำนี่ พอครบ2อาทิตย์ ที่ทำงานประกาศให้กลับออฟฟิสได้ แม่เราติดโควิด พ่อขอให้เราขอที่ทำงานอยู่อีก1อาทิตย์เราไม่ติดใจอะไร อยุ่ต่อได้ และเราหยุดงาน2วันเนื่องจากเป็นวันหยุด เราทำภารกิจที่บ้านจนเสร็จ เราทำกับข้าวให้คนป่วย เอายาให้ต่างๆนาๆ แม่พูดว่าอยากติดจากกูละสิจะได้สบาย อ้าวเห้ย นี่เรากำลังดูแลนะ เราเลยตัดสินใจไม่เข้าใกล้อีก เราไปนอนดูโทรศัพท์ดีกว่าสบายกว่ากันเยอะ พอเราไปนอนดูโทรศัพท์ในห้องเรา แม่เดินเข้ามาไม่ปิดปากไม่ป้องกันอะไรเลย บอกว่าไม่ได้จ่ายค่าห้องละสิถึงไม่กลับไปสักที เราเลยตัดสินใจกลับเลยไม่อยู่ต่อแล้ว 
ทุกๆเดือนโทรมาด่าเอาเงินเดือนจากเรา
เท่าไหร่ก็ให้เราหามาให้
เราไม่สามารถคุยกับแม่ได้ เราจะร้องไห้ ปวดหัว อยากตายทุกครั้ที่คุย

แฟนพาไปหาหมอ หมอบอกให้เปิดใจคุย ถ้าไม่ดีขึ้นให้เราเลิกติดต่อ แต่ด้วยความครอบครัวเราก็ยังต้องติดต่อ พอเราป่วยมันส่งผลให้แฟนเราเกลียดแม่เราไปด้วย เราไม่ได้เกลียดแม่นะ เราจะหลีกเลี่ยงยังไง บล็อคเบอร์บล็อคไลน์เหรอ ในเมื่อเรายังต้องติดต่อกัน แฟนเราถึงกับไม่มาบ้านเราอีกเลย แม่เราเป็นหนักขึ้นทุกวัน เงินก็จะเอา อะไรก็ด่า พอไม่ให้เราเนรคุณ เราเลือกเงียบ แม่ก็ไม่เคยหยุด เราเคยบอกแม่ตรงๆว่าเราไปหาหมอเพราะเรื่องแม่ แม่หนุดไลน์ด่าเรา3วัน และกลับมาเป็นเหมือนเดิม 
ญาติๆเราเจอเราก็พูดถึงแต่ว่าแม่เราไม่รักลูกเลย เราก็เงียบ
ญาติเราบอกว่าแม่เราดีกับทุกคนเลยยกเว้นลูกตัวเอง 
เรายังไม่ไปจากครอบครัวเพราะเราสงสารน้อง น้องเรายังเด็ก เราเห็นน้องเรายกมือไหว้แม่กราบขอโทษแม่อย่าให้แม่ตีเลย เราสงสารน้อง แฟนบอกให้อดทนอีกนิด ถ้าน้องโตอีกหน่อยเราสามารถช่วยเหลือโดยไม่ต้องมาหาได้แล้ว ค่อยตัด