คือเรามีความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนกับคนนึง จริงๆเเล้วเราไม่เคยเเอบชอบใครมานานเท่านี้มาก่อนเลยตั้งเเต่กีฬาสีเดือนสิงหาจนถึงสัปดาร์ที่เเล้วจนข้างในใจมันหวั่นๆ มันเป็นคนที่ถ้าไม่สนิทด้วยจะเป็นคนเงียบๆ เเต่ถ้าหากสนิทใจหรือเริ่มรู้จักมันขึ้นมาจะกลายเป็นคนเฮฮาทันที เราเริ่มชอบมันตั้งเเต่ฟังทัศนคติที่เราเคยนั่งคุยตอนจบกีฬาสี ไม่สิ ตอนซ้อมหรีดเลย การกระทำมันบางครั้งเราก็เดาไม่ถูกว่าที่มันทำเพราะเเอบมีใจหรือเรื่องปกติของมัน จะไม่ให้คิดได้ไงจากจู่ๆคนที่นั่งเฮฮากับเพื่อนสนิทหลังห้อง ย้ายมานั่งหน้ากับคนเงียบๆนั่งคนเดียวหน้าห้องเนี่ยนะ โอ้ย บางทีเเววตาก็เหมือนจะใช่เเต่ก็ไม่ เวลาที่เครียดๆก็มีนี่เเหละที่ชอบทำให้ยิ้มได้ นั่งเงียบๆคนเดียวที่ไรก็มีนี่เเหละที่ชวนคุย ชวนคุยเก่งชิปหาย เเอบหยอดมันเเบบทีเล่นทีจริงไปบ้าง ไม่บ้างเเหละอย่างบ่อยเลย
อะไรหลายอย่างทำให้เรากล้าที่จะบอกความในใจเเล้ว จนถึงได้ยินจากเพื่อนที่คุยกับว่ามันไปหาสาว เท่านั้นแหละเหมือนโลกหยุดเดินไปแปปนึง หลังจากนั้นมันก็มาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรา ตั้งเเต่ได้ยินที่มันเล่ามาก็บอกกับตัวเองมาตลอดเวลาอย่างน้อยถึงคนๆนั้นจะไม่ใช่เรา เราก็ควรทำหน้าที่เพื่อนให้ดีเท่าที่ไหว
ถึงเเม้เราจะคิดไปมากกว่าเพื่อนเเล้วก็ตาม   ก่อนจะจบก็คิดไว้ว่าจะสารภาพกับมันว่าเคยมีช่วงนึงที่เราเคยเเอบชอบมันถึงเเม้ตอนนั้นก็คงจะสายไปเเล้ว เเต่ตอนนี้ก็ไม่กล้าที่จะเผยความในใจอยู่ดี        ผมควรจะทำไงดีครับ