สวัสดีค่ะ ขอมาเล่าประสบการณ์ของตัวเอง ที่แผลยังสดอยู่เลย😂 คือความเข้ากันไม่ได้ของนิสัยเรากับแฟนค่ะ กับคนนี้ เราคบมาเกือบ 2 ปี ปีแรกก็แฮปปี้หวานแหววคนอื่นอิจฉาความรักของเราดี แต่พอเข้าปีที่ 2 เริ่มมีปัญหารุมเร้า ทั้งเงิน ระยะทางที่ห่าง นานๆจะได้เจอกันที การวางแผนอนาคตที่ไม่ค่อยชัดเจน แล้วก็การทะเลาะเล็กๆน้อยๆ ซึ่งน่าจะเป็นปกติทั่วไปของคู่รักคู่อื่นๆ
.
      แต่หลายปัญหาที่กล่าวมาทั้งหมด เรารับได้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่เราค่อนข้างรับไม่ได้ คือเค้าติดเพื่อน ติดเกม!!!
.
      เราไม่เคยขอให้เขาเลิกเล่นเกม เราไม่เคยขอให้เขาอย่าออกไปกินเหล้า เรารู้ ว่านี่เป็นสังคมของเขา เป็นกิจกรรมยามว่างของเขา ซึ่งเขาทำงานเหนื่อยๆมา ก็คงอยากที่จะผ่อนคลายบ้าง
.
      แต่... ในยามที่เราเจอปัญหาหนัก แล้วคิดว่าน่าจะหนักที่สุดในชีวิตของเราแล้ว เราอยากให้เขาช่วยอยู่เป็นกำลังใจให้เรา ปลอบโยนเรา ถึงตัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แค่ได้ยินเสียง ได้สัมผัสถึงความจริงใจว่าเขาจะไม่ทิ้งให้เราเผชิญกับความทุกข์เพียงลำพัง เขากลับทำสิ่งนี้ให้เราไม่ได้
.
     คืนวันนั้น วันที่เราขอให้เขาอยู่โทรศัพท์คุยกันเป็นเพื่อนเรา เพราะเรากำลังแย่ เราอยากได้รับความอบอุ่น ความเข้าใจจากคนที่เรียกว่าแฟน แต่เขาจะออกไปกินเหล้ากับเพื่อน😳 เราพยายามรั้งเขาไว้ คิดว่าคำขอของเราคงไม่เห็นแก่ตัวเกินหปนัก เพราะทุกครั้งที่ผ่านมา เราไม่เคยห้าม และครั้งนี้มันมีเหตุผลที่เราคิดว่าเราสามารถขอให้เขาอยู่ได้ ผลคือเขาก็อยู่นะ แต่เขาไม่สนใจเราเลย เขาเล่นเกม และใส่อารมณ์กับมันเต็มที่ หงุดหงิด ทุบแป้นพิมพ์ ลากเก้าอี้แรงๆ และอีกหลายอย่างที่บ่งบอกว่าเขากำลังระบายอารมณ์โกรธที่เกิดจากเรา นี่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกกลัวเขา เราไม่กล้าพูดหรือร้องขอให้เขามาทำอะไรให้อีกในคืนนั้น เมื่อต่างคนต่างไม่พูดคุยกัน สายโทรศัพท์ก็เป็นอันต้องถูกวางไปอย่างเสียมิได้
.
      จากหลายปัญหาระหว่างเราที่สะสม ความรู้สึกที่ว่าเขาเป็นที่พึ่งให้เราไม่ได้เริ่มเด่นชัดขึ้น ปกติเราก็เป็นที่พึ่งให้ตัวเองอยู่แล้ว ไม่ได้ขออะไรเขามากมายเลย แค่เวลา กำลังใจ ความเป็นห่วงเป็นใย สิ่งเล็กๆที่ความสัมพันธ์แบบคนรักควรมี
.
      จากนั้น พวกเราก็ทะเลาะกันเรื่อยมา เราเริ่มขอเลิก แล้วก็กลับมา ทำแบบนี้ซ้ำๆเหมือนคนวิกลจริต เราถามเขาถึงความรักที่มีให้ เราถามเขาว่าเขาเสียใจไหมที่จะเสียเราไป เขายอมรับว่าเสียใจ เขาผิดเอง เขาไม่ดีที่ทำตามที่เราต้องการไม่ได้ สุดท้าย เราก็หายจากวงโคจรของกันและกันไปพักหนึ่ง แต่ด้วยความที่ต่างคนต่างยังรัก หรืออาจผูกพันก็ไม่ทราบ พวกเราก็กลับมาคุยเพื่อปรับความเข้าใจกันใหม่ และในวันที่เรากลับมา เค้ากำลังเล่นเกมอย่างออกรส และบอกให้เราวางสายไปก่อน? สรุปคืนนั้นเลยไม่มีการคุยการปรับอะไรเลย เขายังเหมือนเดิม มีแต่เพื่อนและเกมเหมือนเดิม เขาไม่เคยมีเราในชีวิตเลยจริงๆ สุดท้าย เราก็ยอมแพ้ตัวตนของเขาแล้วเดินออกมาแบบคนที่มีแผลจากการกระทำที่เหวอะหวะ และยังเจ็บปวดอยู่มาจนถึงตอนนี้
.
      แล้วทุกท่านล่ะคะ มีประสบการณ์ที่คล้ายคลึงกันแบบนี้ไหม ถ้ามีแก้ไขปัญหาเหล่านี้กันอย่างไร เล่าให้คนที่ยังจมกับอดีตอย่างเราฟังเป็นวิทยาทานด้วยนะคะ