คือตั้งแต่จำความได้ ก็ไม่เคยเห็นพ่อในแบบที่พ่อคนอื่นเป็นเลยค่ะ ตั้งแต่เรียนมัธยมพ่อก็เริ่มกินเหล้าตลอด พอกินจนเมาแล้วก็ชอบสั่งสอนคนอื่น พูดเสร็จก็ร้องไห้ ไม่พอใจก็โวยวาย ตื่นเช้ามาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นแบบนี้บ่อยมาก เมื่อปีที่แล้วก็พึ่งออกจากงานประจำมา เหตุผลเพราะทำแล้วเครียด ไม่สบายใจที่จะทำ ก็ออกมาอยู่บ้านช่วยงานแม่ แรกๆก็ดี กินเหล้าพอรู้ลิมิตว่าแค่ไหนจะพอดี แต่ตอนนี้กินติดต่อกันทุกวันเหมือนหัวสมองโดนเหล้าควบคุมตลอดเวลา ชอบพูดแซะคนอื่น พอคนอื่นพูดกลับ ก็โกรธ เสียงดังโวยวาย แล้วไม่คิดถึงตอนที่พูดใส่คนอื่นบ้างเลย พอเมาแล้วก็มาสั่งสอนเรา ทวงบุญคุณสารพัด ว่าทำไมไม่กตัญญูบ้าง ทั้งๆที่ไม่เคยอกตัญญูแม้แต่ครั้งเดียว แล้วบอกว่าเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ เราจำไม่ได้เลยว่าพ่อเลี้ยงตอนไหนบ้าง จำได้ก็มีแต่แม่ที่สนใจเราอยู่คนเดียว แม้แต่ส่งเราไปโรงเรียนยังไม่เคยเลย เงินก็ไม่เคยให้ซักบาท แล้วก็มาว่าเรารักสัตว์เลี้ยงมากกว่า แล้วก็จะทำร้ายสัตว์เลี้ยงเรา จะฆ่าสัตว์เลี้ยงเรา แล้วก็ว่าไม่เคยซื้ออะไรให้พ่อกินเลย ซื้อให้แต่สัตว์เลี้ยง แล้วก็บอกว่าทำกับข้าวให้แต่แฟนกิน ไม่เคยทำให้พ่อกิน ปกติตอนแม่ไม่อยู่ก็คือทำให้ตลอด แล้วพ่อก็บอกว่า พ่อไม่เคยได้ใจเราแม้แต่ครั้งเดียว มันก็จริงนะ เพราะเคยให้ไปแล้ว แต่เราเอาคืนมาแล้วเพราะนิสัยของเขาเองนั้นแหละ เราผิดมากไหมที่จะไม่รักพ่อของตัวเองแบบที่คนอื่นๆเขารักกัน