คือเรารู้จักกับแฟนมา 8 ปีค่ะ เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน สุดท้ายเกิดปัญหาเฟรนด์โซนเราเลยตัดสินใจคบกัน เพราะตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราขาดเขาไม่ได้ คือเราขี้เหงาแล้วก็เพื่อนน้อย ตอนนั้นเรามีเขาแล้วก็เพื่อนสนิทไม่กี่คนเลยไม่อยากเสียเขาไป ตอนนี้เราคบกันมา 3 ปีแล้วค่ะ แต่ในระหว่าง 3 ปีที่คบกัน เราคบๆเลิกๆกันบ่อยมาก ทะเลาะกันบ่อยด้วยเรื่องนิสัย ทัศนคติ ไลฟสไตล์ และหลายๆอย่างที่ไม่ตรงกัน ซึ่งเรารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิดเลย เราแค่เข้ากันไม่ได้ แต่พอเราเลิกกันเราก็จะกลับมาคบกันได้ทุกครั้ง วนอยู่แบบนี้เกือบ 10 รอบแล้วค่ะ คิดว่าเป็นเพราะต่างคนต่างใจไม่แข็งพอที่จะตัด แน่นอนว่าทุกครั้งที่เลิกกันมันจะทำให้เราทั้งสองปรับปรุงตัวให้เข้ากันได้มากขึ้น เราจะไม่ทะเลาะกันในปัญหาเดิมๆที่ทำให้เลิกกันครั้งก่อน ครั้งนี้ก็เหมือนกันค่ะ เราเลิกกันและกลับมาคบกันใหม่ จนถึงตอนนี้หลายเดือนแล้วเราก็ยังไม่ทะเลาะกันเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีค่ะ แต่สิ่งที่รู้สึกว่าเปลี่ยนไปคือความรู้สึกของเราค่ะ เรารู้สึกว่าชีวิตเราจะต้องจมอยู่แต่กับคนนี้ตลอดไปจริงๆเหรอ คือมีเขาในชีวิตแล้วมันก็ดีนะคะ แล้วจริงๆเขาก็เป็นคนดี เทคแคร์เราดี และเขารักเรามากเราสัมผัสได้ แต่เขาไม่มีอะไรที่ตรงสเปคเราเลย (สเปคแบบรูปร่างหน้าตาภายนอกค่ะกับปัจจัยอื่นๆ พวกความมั่นคงในอนาคต หน้าที่การงาน) บวกกับเพื่อนๆและคนรอบข้างชอบพูดว่าเราน่าจะหาได้ดีกว่านี้ เราก็เลยเริ่มทำตัวเหมือนไม่มีแฟนค่ะ ไม่ลงรูปคู่อะไรพวกนี้ จนหลายๆคนคิดว่าเราโสด จนมีคนเข้ามาจีบแล้วเราก็คุยกับคนอื่นไปเรื่อยๆระหว่างที่มีแฟนอยู่ คือเรารู้ค่ะว่าเราทำผิด เราแค่อยากหาสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ สิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง แต่เราก็ไม่กล้าเลิกกับแฟนค่ะ กลัวอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา กลัวเสียใจ กลัวหลายๆอย่าง คือเหมือนถ้าไม่มีเขาหลายๆอย่างในชีวิตเราเหมือนหายไป ทั้งคนคอยให้คำปรึกษา เพื่อนที่คอยไปเที่ยวด้วยกัน เขาเหมือนโลกทั้งใบ ตอนนี้เราสับสนมากเลยค่ะว่าสรุปจริงๆแล้วเรายังรักแฟนอยู่มั้ย แล้วทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงต่อไปหรอคะ

ปล.ทุกวันนี้ที่เราคบกันเราไม่ได้เจอกันบ่อยค่ะ นานๆเจอที แต่ก่อนเวลาได้เจอกันเราจะดีใจมาก แต่ตอนนี้รู้สึกเฉยๆไปหมดเลย
ปล2. ขอบคุณทุกคนสำหรับคำปรึกษาค่ะ