เราอยากมาระบาย เกี่ยวกับน้องเเมวที่จากเราไป  เราเลี้ยงน้องมา7เดือน ความรักเเละผูกพันธ์มากสุดๆ   เเต่น้องต้องมาจากด้วยโรคหัด  น้องมาเเสดงอาการหัด วันเเรก เเต่วันเเรกเราไม่รู้วิธีรักษา เราไม่เเน่ใจว่าน้องเป็นอะไร เเต่ก็เอะใจว่าหัดหรือป่าว เราก็พยายามป้อนน้ำ เเต่น้องก็ไม่อยากกินหรอก วันต่อมาเราเลยไปหาหมอ  เราก็รู้ว่าโรคนี้ร้ายเเรง เราก็สงสารเราไม่รู้จะช่วยยังไง หมอเลยถามว่าจะฉีดยาเเล้วกลับหรือเเอดมิท เราเลยให้น้องเเอดมิท  น้องนอนได้3วัน น้องก็จากเราไป เพราะน้องเป็นหนัก ภาวะขาดน้ำ ถ่ายเป็ดเลือด รู้สึกใจสลาย ทำใจไม่ได้ เเล้วก็โทษตัวเอง  เราเป็นคนชอบหาข้อมูลเวลาเป็นอะไร  วันที่น้องนอนเเรก เราก็ห่วงมากๆ  คืนต่อมา เราศึกษา หาข้อมูลรักษา ซึ่งก็มารู้ว่ายาเขียวนั้นรักษาได้  รู้สึกผิด ทำไมวันที่น้องป่วย เราไม่ศึกษาเร็วกว่านั้น เเล้วให้น้องกิน บางทีน้องอาจจะรอดก็ได้    น้องเสียได้4วัน เเต่ตอนนี้เรารู้สึกโทษตัวเองตลอดเวลา  คิดถึงเเต่น้อง โทษเเต่ตัวเอง  เเม่เคยบอกเเล้วว่าให้พาน้องไปทำวัคซีนเเต่ เพราะเราเลี้ยงน้องระบบปิด จึงไม่ได้พาไปซักที เเต่พอเราจะพาน้องไปทำวัคซีนน้องดันเป็นซะก่อน  รู้สึกไม่สบายใจมากๆ กับการจากไปของน้อง เเละโทษตัวเองซ้ำๆคิดตลอดเวลา  เราอึดอัดจึงมาระบาย อาจจะพูดวกไปวนมา เเต่เป็นกระทู้เเรกที่ได้ระบาย   เราก็ปลอบใจตัวเอง น้องไปสบายเเล้ว น้องไปเกิดเเล้ว   #รู้สึกไม่สบายใจเเละรู้สึกผิด