สวัสดีดีค่ะ เมื่อไม่นานมานี้ไปตรวจสุขภาพประจำปีพบมาเป็นว่าเบาหวาน เจาะเลือดงดอาหาร8-12 ชม. พอเจาะเลือดเสร็จเราก็มาทานอาหารปกติ แล้วก็เข้าห้องตรวจ จากผลแลปพบว่าเป็นเบาหวาน แต่หมอไม่ได้บอกว่าน้ำตาลเท่าไหร่ แล้วพอดีพยาบาลที่อยู่ในห้องเขามีที่เจาะปลายนิ้ว พอเจาะเสร็จ เขาก็บอกน้ำตาลเยอะ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเท่าไหร เราดูไม่เป็นด้วย เขาก็เลยให้ไปพบหมอเบาหวานเลย เราก็ไปพบหมอเบาหวาน เขาก็ทำการตรวจร่างกาย พบว่าคอเป็นปื้นดำ เราลองหาดูเป็นอาการดื้ออินซูลิน แต่ว่าปื้นดำตรงนั้นเราเป็นตั้งแต่เด็กเลยๆ เด็กที่น้ำหนักเยอะบางคนมักจะเป็น แล้วหมอเบาหวานก็ให้เราไปเจาะเลือดอีกที พอผลออก พบน้ำตาล190ค่ะ เราก็ตกใจ ช็อกมาก แล้วเราคิดมาตลอด 190 ที่ไปเจาะเลือดคือหลังกินอาหารไปแล้ว แต่เราไม่อยากเซ้าซี้อะไรมากนัก ก็ได้มากิน คุมอาหาร งดหวาน ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการคิด ตอนนี้เราเครียดมาก แอบร้องไห้ทุกคืน
ด้วยวัยเรา พึ่งจะ19เอง  เรามาเรียนต่างจังหวัด เราอยู่หอพักกับเพื่อน ทำอาหารเองก็ไม่ได้ จะซื้อกินก็กังวลเรื่องน้ำตาล เราก็พยายามหาข้อมูลต่างๆ
พยายามกับมัน แต่มีบางครั้งท้อ อยากให้ชีวิตปกติให้สมกับวัย สงสารที่บ้านมาก ไหนจะค่ารถ ค่ายา ทุกวันนี้เราก็มีค่าให้จ่ายที่ที่บ้านให้เยอะพอควรอยู่แล้ว แล้วเบาหวานเป็นตลอดชีวิต ถึงจะไม่ได้กินยาแล้วก็ตาม ไม่สามารถกลับไปให้ชีวิตเหมือนคนปกได้ บางครั้งคิดว่าลาโลกไปก็คงจะดีกว่า แต่สงสารที่บ้านเขาจะอยู่กันยังไง เขาจะอยู่ไหวไหม แล้วเราก็ไม่อยากบอกใครด้วยว่าเป็น เพราะวัยนี้น้อยที่จะเป็น แอบเกรงเพื่อนๆ เพราะตารางเรียนเรียนวันเดียวกัน เราต้องหาหมอบ่อย กระทบกับการเรียนเราด้วย วันไหนมีเรียนก็ไม่ได้ไปเรียน หากวันไหนสอบก็คงต้องขาดสอบ เหนื่อยใจมากๆเลยค่ะ กลัวจะเป็นซึมเศร้า คิดไปข้างหน้าทางมันตันมาก