สวัสดีค่ะไม่รู้ว่าที่มาตั้งถามเพื่อที่จะอยากได้คำปรึกษามันจะเรียกว่าปัญหาหรือเปล่านะคะ แต่หนูค่อนข้างทุกข์ใจแล้วก็มันยากที่จะปรึกษากับคนรอบข้างค่ะ หนูอายุ 21 ปีค่ะ พึ่งจะเรียนป.ตรีปี 3 หนูเป็นเด็กที่อยู่ในโอวาสของคนที่บ้านมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ที่บ้านไม่ต้องห่วงเรื่องที่หนูจะนอกลู่นอกทางเลยค่ะ ไปเรียนก็รีบกลับถูกหล่อหลอมมาด้วยเป็นผู้หญิงต้องทำอะไรเป็นบ้าง เป็นผู้หญิงต้องห้ามทำตัวแบบไหน หนูถูกตีกรอบให้เป็นอยู่เสมอ ช่วงที่ยังเป็นเด็กจนถึงมอปลายหนูไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ เห็นเพื่อนไปเที่ยวหรือได้ใช้อิสระหนูก็แค่คิดว่าเขาเป็นคนไม่เอาการเอางานพ่อแม่เลยปล่อยแต่ความจริงพึ่งมารู้ตอนตัวเองมาเรียนมหาวิทยาลัยนี่เองค่ะพึ่งรู้ว่าหลายๆบ้านเลี้ยงลูกโดยให้ลูกได้ออกไปเรียนรู้ได้ลองใช้ชีวิตเจอผู้คนในโลกกว้าง หนูคงเกริ่นเยอะมากเกินไปT.T งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกันค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าปิดเทอมเล็กหนูกลับมาบ้านก็คือช่วงนี้แหละค่ะ 2 อาทิตย์ ที่บ้านหนูทำร้านขายอาหารตามสั่งค่ะหนูก็ทำงานช่วยที่บ้านทุกอย่างเพราะไม่ได้จ้างพนักงานหนูทำทุกอย่างยกเว้นทำอาหารค่ะ เตรียมผัก เตรียมเครื่องปรุงตั้งแต่เช้ามืด ล้างถ้วยล้างจานล้างแก้ว เช็ดโต๊ะ เก็บร้าน ซึ่งจริงๆหนูก็ทำประจำจนชินไปแล้วแหละค่ะ รวมถึงงานบ้านต่างๆก็หนูเป็นคนทำ อาหารเช้า เที่ยง เย็นหนูก็ทำ หนูได้พักน้อยนิดมากค่ะแต่ก็ไม่เคยบ่นอะไรเพราะถ้าพักนานหรือวันๆไม่ทำอะไรหรือทำน้อยหนูก็จะโดนบ่นด้วยความขี้เกียจฟังหนูเลยทำๆไปดีกว่า เรื่องของเรื่องที่ทำให้หนูตัดสินใจมาตั้งกระทู้คือหนูน้อยใจมากจนเกินจะเก็บไว้ที่ตัวเองได้แล้วล่ะค่ะ หนูบอกแม่ไปเมื่อ 3 วันก่อนว่าจะไปดูหนังวันที่ 17 นี้นะ ซึ่งแม่ก็รับรู้ในตอนนั้นแล้วค่ะแล้วก็ถามว่าหนูไปกับใครบ้างหนูก็บอกว่าไปดูคนเดียว ซึ่งพอถึงวันจริงมาหนูก็แต่งตัวเรียบร้อยจะไปตอน 10โมง 20นาทีนิดๆค่ะ หนูเดินไปร้านหาแม่เพื่อไปเอารถแล้วแม่ก็ถามว่าจะไปไหน หนูก็บอกไปว่าจะไปดูหนังที่บอกแม่ไว้วันนั้นไง แล้วแม่ก็บอกว่าบอกตอนไหน จะไปดูทำไมของไร้สาระ นี้ว่าจะให้ไปซื้อผักซื้อเนื้อมาให้อยู่ หนูก็เลยเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แม่ก็พูดยืดยาวจนถึง 11.00 โมงแล้วก็พูดว่าจะไปก็ไป ซึ่งหนังจะเริ่มตอน 11.30 ก็จริงที่มันจะมีโฆษณาก่อนเริ่มจริงอีกแต่หนูต้องใช้เวลาในการขับรถไปถึงห้างประมาณเกือบ 40 นาที หนูไม่อยากไปแบบรีบๆเดี๋ยวก็คงเกิดอุบัติเหตุ หนูก็เลยบอกว่าจะไม่ไปแล้ว แต่ในใจหนูคือน้อยใจมากที่แม่เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย หนูก็กลับบ้านมาเปลี่ยนชุดแล้วแม่ก็ตะโกนด่าตามหลังว่า อย่ามาโกรธนะ ไร้สาระ ยังมีหน้ามาทำหน้าไม่พอใจอีก ใครเลี้ยง แต่หนูก็เงียบขึ้นมาเปลี่ยนชุด พอถึงห้องนอนหนูก็ร้องไห้ออกมาเลยเป็นอีกครั้งที่ยืนยันได้ว่าชีวิตหนูไม่มีอิสระอะไรเลย มันติดอยู่ในบ่วงที่แม่อยากให้เป็นมาตลอดในขณะที่คนอื่นได้เรียนรู้โลกภายนอกไปมาหมายแค่ไหน พอหนูกลับลงไปแม่ก็พูดว่าถ้าป้ารู้ว่าทำตัวไร้ประโยชน์ ดูของไร้สาระแบบนั้นไม่รอดแน่ แล้วยังมีหน้ามากล้าโกรธกูอีกหรอ ใครส่งเรียน แทนที่จะมาช่วยกันทำมาหากินแต่จะเสนอหน้าไปดูหนังใครล่ะสอน หนูก็เงียบแล้วก็ไม่ตอบ แล้วแม่ก็เดินไปคุยกัยญาติว่าอย่าไปคุยกับมัน ประสาทมันขึ้น หนูไม่รู้ทำไมแม่ถึงพูดแบบบนี้กับหนูเรื่องมีแค่หนูจะไปดูหนังที่อยากดูเพราะจองตั๋วแล้ว แล้วก็ได้บอกไปก่อนหน้านี้แล้ว หนูเข้าใจนะคะว่าไปดูใหม่ก็ได้แต่ทุกครั้งที่มาอยู่บ้านหนูไม่เคยได้ทำอะไรที่ตัวเองอยากทำเลยจริงๆ หนูไม่ได้อยากคิดว่าการกลับบ้านมันไม่ดี แต่พอมาแล้วเจอเหตุการณ์แบบนี้ทุกๆครั้ง แล้วหนูต้องเก็บมันไว้ในใจคนเดียวตลอดมันทำให้หนูไม่อยากกลับ้านเลยค่ะ หนูไม่รู้เลยว่าจะมีวิธีไหนที่หนูจะได้ใช้ชีวิตของหนูเองบ้าง (หนูแอบอู้งานบ้านมาเขียนค่ะ ไม่รู้ว่าเรียบเรียงคำพูดถูกไหมนะคะ T.T)

ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้คำปรึกษานะคะ ไม่รู้ว่าเรียกว่าปรึกษาหรือระบายกันแน่ค่ะT.T ถ้าแท็กห้องผิดก็ต้องขอโทษนะคะพอดีพึ่งเคยตั้งกระทู้น่ะค่ะ