ทุกครั้งที่ ได้พบ สบตากัน โลกทั้งใบ ของฉัน พลันเปลี่ยนสี แค่เธอโปรย ยิ้มมา เสี้ยวนาที ก็เหมือนมี หยาดฝน หล่นในใจ อยากเรียงร้อย ถ้อยคำ แล้วพร่ำเอ่ย อยากเฉลย ว่ารัก สักแค่ไหน แต่กลัวเธอ เลือนลาง ห่

ทุกครั้งพบสบตาผวาจิตกุลขนิษฐ์ใจฉันแอบหวั่นไหวแม้ครืนครั่นรอมอบช่อดอกไม้เพราะหัวใจจำนนต้องมนต์รัก"หวังดวงตาเธอนั้นอย่าหันหลบฉันอาจพบความจริงสิงสลักสบสัมผัสสายตาฉันมาทักใคร่ขอควักหัวใจฉันให้ครอง&qu

​แม้ใจเธอ ไม่มี ที่ให้ฉัน ไม่มีวัน ที่ได้ อยู่ในแสง แต่ยังรัก ภักดี มิเปลี่ยนแปลง เป็นลมแรง พัดใต้ปีก ของคนดี วันที่รอย ยิ้มนั้น มันจางหาย ฉันยังอยู่ ข้างกาย มิหน่ายหนี คอยปลอบโยน ดั่งลม พรมฤดี ให้

แค่ได้อยู่ข้างเธอ ฉันไม่ใช่ดวงจันทร์ที่เคียงคู่เธอทุกคืน ไม่ใช่แสงตะวันอันอบอุ่นยามเช้า แต่เป็นสายลมแผ่วเบา ผ่านมาเงียบเหงา โอบกอดเธอแค่บางคราว... ก่อนจางไป ฉันไม่อาจกุมมือเธอไว้ตลอดเส้นทาง ไม่อาจอ้

ยามราตรี ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยลับ ความเงียบงัน เยือกเย็นยากทานไหว ความคิดถึง ท่วมท้นเกินบรรยาย น้ำตาไหล รินรดหมอนเปียกปอน ภาพอดีต หวนคืนมาหลอกหลอน ความทรงจำ ย้ำเตือนให้ใจสั่น ความรักเรา จบลงอย่าง

โคลงสี่สุภาพ - สดใสดั่งดอกไม้ ตัวฉัน สดใสล้ำ เลิศเอย ร่าเริงทุกเช้าค่ำ สุขใจ ยิ้มย่องงามเหลือแล้ว ใครเห็น ชอบดอกไม้งามไว้ ชื่นชมทุกเมื่อ ยิ้มฉัน สดใสจริง หนอเอย เหมือนแสงตะวันส่อง สว่างฟ้า ทำให้คนรอ

ความรักของฉันซ่อน  กลิ่นไว้ดูตุตุซึ่งนัย  มองเห็นดูดูแล้วก็อาย  เกินเอื้อมอยากจะเชื่อมสัมพันธ์คว้า  ดอกฟ้า มาตระกอง ปี 34ถึง แวววาฉันผู้เฝ้า