สวัสดีเพื่อนพันทิปทุกคน เรามิยู(สมมุติ) ตอนนี้อายุ23แล้ว คือเราอยากออกไปใช้ชีวิต ทำงานนอกบ้าน เรามีความฝันว่าอยากทำงานที่มีบริษัท มีสลิปเงินเดือนที่มั่นคง เพื่อจะทำเรื่อง กู้บ้านหรือผ่อนรถ อย่างใดอย่างนึงก่อนอายุ 30+ คืออยากมีอนาคตมีสมบัติเป็นของตัวเองนั่นแหละ แต่ด้วยที่ว่าเราเกิดมาพ่อแม่แยกทางกัน อยู่กับตายายและครอบครัวป้า มาตั้งเเต่เด็ก เราเคยเอ่ยพูดว่าขอไปทำงานนะ ผู้ใหญ่ที่บ้านจะพูดทำนองว่า เราเนรคุณไม่อยู่ช่วยดูแลพวกเค้า ....
เราคิดในใจนะ ตอนจบม.3 ได้โควต้าเรียนฟรี(ในเมือง เราอยู่บ้านนอก) เค้าก็ไม่ให้ไปเหตุผลเพราะไม่มีใครช่วยงานไม่มีคนส่ง เราก็พูดนะว่าเราอยากเรียน ช่วงเลิกเรียนเราหางานพาร์ทไทม์ทำได้ เพราะอยู่หอในสำหรับโควต้าเรียนฟรียากจน เสียเเค่ค่ากินค่าอุปกรณ์จิปาถะ เค้าก็ไม่ให้
โอเคเค้าไม่ให้ไปก็ไม่ไป จนเราเข้าเรียน กศน. จบม.6จะเข้าเรียนราม เหตุผลเพราะค่าเทอมถูกอีกทั้งยังทำงานได้ (หยุดอาทิตย์ละวัน เอาวันหยุดนั่นแหละเข้าเรียน) ที่บ้านก็ให้เหตุผลเดิมจะออกบ้านไปเลยก็วกกลับมาคำด่าเดิมๆอีกทั้งเรายังต้องเพิ่งเค้าอีกหลายอย่าง ทั้งสำเนาทะเบียนบ้านก็อยู่ในบ้านเค้าอีก เราก็ถูๆไถๆมาตลอด เเต่เเล้ววันนึงที่บ้านก็พูดเหน็บแนมว่า คนอื่นที่เรียนรุ่นเดียวกันกับเรานั้น บางคนมีทั้งรถ บางคนมีทั้งบ้าน บ้างคนเเต่งงาน บางคนมีธุรกิจเเล้วหันมาดูเราไม่มีอะไรสักอย่าง ให้ทำงานที่บ้าน5,000อยู่สุขสบายแทนที่จะเก็บเงินซื้อรถรา มัวเเต่ซื้อของไร้สาระ คืออยากจะบอกนะว่า 5,000เนี่ย ค่ามือถือจ่ายเอง น้ำมันรถจ่ายเอง ประกันสังคมจ่ายเองของใช้ต่างๆในบ้านจ่ายเองเสื้อผ้า ของกินดีๆอยากกินอะไรจ่ายเอง เเล้วเดือนๆนึงเรามีเก็บหรอ?บ้านอื่นเค้าโคตรซับพอร์ตลูกหลานเลย เเต่เราต้องหาเองเเม้กระทั่งรถมอไซค์ มือถือ กว่าจะเก็บเงินเองได้โคตรเหนื่อยเหนื่อยเเบบจะร้องเเต่ร้องไม่ออกอ่ะ พอเงินว่าถ้าลำบากมากจะออกจากบ้านเอง ที่บ้านก็จะวกด่าเนรคุณเดิมๆอีก เคยคิดอยากตายเเบบไม่ต้องทรมานอ่ะเเล้วคิดว่าขอใช้ชีวิตสบายๆแบบคนอื่นในชาติหน้าเอาชีวิตชาตินี้คือท้อเเล้ว ไม่ต้องถามถึงพ่อแม่เลย ติดต่อคุยกันก็จริงเเต่เค้าก็โทรมาเเค่เดือดร้อนเรื่องเงินขอเรา ถ้าเราไม่มีก็จะให้เราหายืม เเล้วคนที่ชดใช้ก็คือเราอีกนั่นแหละเพราะถ้าพ่อหรือเเม่ได้เงินที่ยืมจากเราไป เค้าจะบล็อกทุกทางการติดต่อพอเดือดร้อนจะทักโทรมาใหม่
นั่นแหละเหตุผลที่อยากมีบ้านและรถ เป็นของตัวเอง เเต่อุปสรรคเวรกรรมเยอะเหลือเกิน เหนื่อยเเล้วว
อีดอัดมั้ยเวลาอยู่กับครอบครัว?
เราคิดในใจนะ ตอนจบม.3 ได้โควต้าเรียนฟรี(ในเมือง เราอยู่บ้านนอก) เค้าก็ไม่ให้ไปเหตุผลเพราะไม่มีใครช่วยงานไม่มีคนส่ง เราก็พูดนะว่าเราอยากเรียน ช่วงเลิกเรียนเราหางานพาร์ทไทม์ทำได้ เพราะอยู่หอในสำหรับโควต้าเรียนฟรียากจน เสียเเค่ค่ากินค่าอุปกรณ์จิปาถะ เค้าก็ไม่ให้
โอเคเค้าไม่ให้ไปก็ไม่ไป จนเราเข้าเรียน กศน. จบม.6จะเข้าเรียนราม เหตุผลเพราะค่าเทอมถูกอีกทั้งยังทำงานได้ (หยุดอาทิตย์ละวัน เอาวันหยุดนั่นแหละเข้าเรียน) ที่บ้านก็ให้เหตุผลเดิมจะออกบ้านไปเลยก็วกกลับมาคำด่าเดิมๆอีกทั้งเรายังต้องเพิ่งเค้าอีกหลายอย่าง ทั้งสำเนาทะเบียนบ้านก็อยู่ในบ้านเค้าอีก เราก็ถูๆไถๆมาตลอด เเต่เเล้ววันนึงที่บ้านก็พูดเหน็บแนมว่า คนอื่นที่เรียนรุ่นเดียวกันกับเรานั้น บางคนมีทั้งรถ บางคนมีทั้งบ้าน บ้างคนเเต่งงาน บางคนมีธุรกิจเเล้วหันมาดูเราไม่มีอะไรสักอย่าง ให้ทำงานที่บ้าน5,000อยู่สุขสบายแทนที่จะเก็บเงินซื้อรถรา มัวเเต่ซื้อของไร้สาระ คืออยากจะบอกนะว่า 5,000เนี่ย ค่ามือถือจ่ายเอง น้ำมันรถจ่ายเอง ประกันสังคมจ่ายเองของใช้ต่างๆในบ้านจ่ายเองเสื้อผ้า ของกินดีๆอยากกินอะไรจ่ายเอง เเล้วเดือนๆนึงเรามีเก็บหรอ?บ้านอื่นเค้าโคตรซับพอร์ตลูกหลานเลย เเต่เราต้องหาเองเเม้กระทั่งรถมอไซค์ มือถือ กว่าจะเก็บเงินเองได้โคตรเหนื่อยเหนื่อยเเบบจะร้องเเต่ร้องไม่ออกอ่ะ พอเงินว่าถ้าลำบากมากจะออกจากบ้านเอง ที่บ้านก็จะวกด่าเนรคุณเดิมๆอีก เคยคิดอยากตายเเบบไม่ต้องทรมานอ่ะเเล้วคิดว่าขอใช้ชีวิตสบายๆแบบคนอื่นในชาติหน้าเอาชีวิตชาตินี้คือท้อเเล้ว ไม่ต้องถามถึงพ่อแม่เลย ติดต่อคุยกันก็จริงเเต่เค้าก็โทรมาเเค่เดือดร้อนเรื่องเงินขอเรา ถ้าเราไม่มีก็จะให้เราหายืม เเล้วคนที่ชดใช้ก็คือเราอีกนั่นแหละเพราะถ้าพ่อหรือเเม่ได้เงินที่ยืมจากเราไป เค้าจะบล็อกทุกทางการติดต่อพอเดือดร้อนจะทักโทรมาใหม่
นั่นแหละเหตุผลที่อยากมีบ้านและรถ เป็นของตัวเอง เเต่อุปสรรคเวรกรรมเยอะเหลือเกิน เหนื่อยเเล้วว