ก็ตามหัวข้อนั่นแหละค่ะ แค่อยากออกไปเริ่มใหม่เพราะไม่พอใจในตัวเอง เกรดไม่เป็นตามที่หวังด้วยเลยอยากซิ่ว(เพราะเรียนมอไม่ดังด้วยเลยอยากได้เกรดดีๆสูงๆหน่อยค่ะ) ทีนี้ซิ่วแล้วก็อยากเข้ามอดังๆไปเลยค่ะไหนๆก็ไหนๆแล้วไปตั้งใจใหม่ในมหาลัยที่มีคุณภาพมากกว่านี้ แต่ซิ่วครั้งนี้คงต้องไปเป็นเด็ก67 ก็เลยลังเลว่า เราเสียเวลาไป3ปีเลยนะ คณะที่เราเรียนก็ไม่ได้ไม่ชอบหรือไปไม่รอด แต่แค่เราไม่พอใจกับชื่อเสียงของมหาลัยเท่านั้นจนกดดันตัวเองมากไปรึเปล่า? คิดว่ายังไงหรอคะ ควรจะซิ่วไหม
รายละเอียด ส่วนตัวเป็นมีความสามารถทางด้านภาษาค่ะ แต่ไม่ได้ชอบสายงานด้านนั้น เลยเลือกมาเรียนฟู้ดไซน์ แต่ไม่ได้ถนัดวิทย์ แทบจะไม่เคยสนใจวิชานี้เลยค่ะอันนี้ผิดพลาดมากที่เพิ่งมาค้นพบตัวเองก็ตอนม.6เทอม2แล้ว ฟู้ดไซน์เป็นสิ่งที่อยากเรียนมากๆจริงๆ ตอนสอบเข้าเลยมีปัญหามากๆจึงไม่มีทางเลือกต้องเรียนมอไม่ดัง ก่อนจะเข้าก็ไม่ฟังใครหรอกค่ะ แค่คิดว่าภาษาก็พัฒนาเองได้อยู่แล้วบวกกับก็ไม่ได้ชอบสายงานพวกภาษาก็ไม่รู้จะเรียนมอดังๆที่แอดติดแต่ไม่ได้ตรงตามความต้องการของตัวเองจริงๆไปทำไม ถึงขั้นสละสิทธิ์รอบแอดม.topมาเลยค่ะ อยากจะมาเรียนอะไรที่มันเฉพาะทางมากกว่าแล้วเอาภาษาไปเป็นสกิลรองหรือไม่ก็กันตกม้าตาย พอได้มาเรียนเกรดตอนปี1ไม่ได้ดีค่ะ เพราะไม่ได้ถนัดบวกกับละเลยด้วยด้วยความที่ออนไลน์อันนี้โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เทอม2เลยพยายามขึ้นมาหน่อย ก็ดีขึ้นนะคะ แต่เกรดตอนปี1มันก็ฉุดอยู่ดี ก็เลยรู้สึกว่า ทำไมเราไม่ออกไปเริ่มใหม่ เอามอดังกว่านี้ตั้งใจเรียนสายนี้เอาให้ดีที่สุดไปเลย คิดแบบนี้อยู่ค่ะ ทางบ้านก็ไม่อยากให้เริ่มใหม่นะคะ เพราะเสียเวลา เพราะท่านๆก็อายุมากแล้วก็อยากเห็นเราประสบความสำเร็จเร็วๆ ในฐานะลูกหลานคนเดียวของที่บ้านที่มีกันอยู่แค่5คน ฐานะก็ไม่ได้ดีอะไรค่ะ ไปทางกลางๆพอมีพอกิน เรากู้กยศด้วยค่ะ แต่เขาก็เข้าใจค่ะได้คุยกันแล้ว เขาตกลงยอมให้ซิ่ว แต่เราก็ยังลังเลอยู่ดี เพราะตอนนี้ก็ชอบแล้วนะจะยอมออกไปเริ่มใหม่ในที่ที่ดีกว่าเดิมเนี่ยนะ แล้วถ้ามันไม่ได้ล่ะ เราก็จะกลับไปเรียนสิ่งที่เราถนัดแต่ไม่ชอบงานในมอดังหรอ เราจะมีความสุขหรอชีวิตในวัยทำงานของเราน่ะ เรากดดันตัวเองมากไปหรือเปล่า เรื่องชื่อเสียงมหาลัยมันจะส่งผลมากอย่างที่เราคิดมั้ย เกรดที่ผ่านมาก็แค่ปี1แย่ เราไปทำอีก3ปีให้ดีสิ แต่มันก็ยากนะจะไหวมั้ยเรายังต้องเจอตัวที่เราไม่ถนัดอีกเยอะ สู้ออกไปสู้ใหม่เรียนใหม่ให้ดีๆไม่ดีกว่าหรอ เราคิดแบบนี้ตลอดเวลาค่ะ ตลอดเวลาจนไม่เป็นอันทำอะไรจริงๆ แล้วเราก็เป็นความหวังของบ้านและเราก็หวังอยากให้ตัวเองเป็นคนเก่งมากๆเพื่อทุกคนที่บ้านเพื่อตัวเอง เราอยากมีเงินเยอะๆค่ะ เราเข้าใจครอบครัวเรามาก ที่เขายอมเพราะเขาเชื่อในตัวเราถึงได้ยอมให้เราออกไปเสี่ยงใหม่ เชื่อว่าเราทำได้และเคารพในการตัดสินใจของเรา แต่เราก็สงสาร เขาอายุมากกันแล้ว อยากให้ได้พัก สับสนและสุ่นวายเครียดนอนไม่หลับเลยค่ะ คงดีกว่านี้ถ้าเราค้นพบตัวเองให้เร็วกว่านี้ ถ้าเราถนัดพวกวิท คณิตศาสตร์ คงไม่ลังเลที่จะลาออกไปสอบเข้าใหม่แต่นี่มันโคตรเสี่ยง
เป็นเด็ก64ที่คิดอยากจะซิ่วเพราะชื่อเสียงมหาลัย
รายละเอียด ส่วนตัวเป็นมีความสามารถทางด้านภาษาค่ะ แต่ไม่ได้ชอบสายงานด้านนั้น เลยเลือกมาเรียนฟู้ดไซน์ แต่ไม่ได้ถนัดวิทย์ แทบจะไม่เคยสนใจวิชานี้เลยค่ะอันนี้ผิดพลาดมากที่เพิ่งมาค้นพบตัวเองก็ตอนม.6เทอม2แล้ว ฟู้ดไซน์เป็นสิ่งที่อยากเรียนมากๆจริงๆ ตอนสอบเข้าเลยมีปัญหามากๆจึงไม่มีทางเลือกต้องเรียนมอไม่ดัง ก่อนจะเข้าก็ไม่ฟังใครหรอกค่ะ แค่คิดว่าภาษาก็พัฒนาเองได้อยู่แล้วบวกกับก็ไม่ได้ชอบสายงานพวกภาษาก็ไม่รู้จะเรียนมอดังๆที่แอดติดแต่ไม่ได้ตรงตามความต้องการของตัวเองจริงๆไปทำไม ถึงขั้นสละสิทธิ์รอบแอดม.topมาเลยค่ะ อยากจะมาเรียนอะไรที่มันเฉพาะทางมากกว่าแล้วเอาภาษาไปเป็นสกิลรองหรือไม่ก็กันตกม้าตาย พอได้มาเรียนเกรดตอนปี1ไม่ได้ดีค่ะ เพราะไม่ได้ถนัดบวกกับละเลยด้วยด้วยความที่ออนไลน์อันนี้โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เทอม2เลยพยายามขึ้นมาหน่อย ก็ดีขึ้นนะคะ แต่เกรดตอนปี1มันก็ฉุดอยู่ดี ก็เลยรู้สึกว่า ทำไมเราไม่ออกไปเริ่มใหม่ เอามอดังกว่านี้ตั้งใจเรียนสายนี้เอาให้ดีที่สุดไปเลย คิดแบบนี้อยู่ค่ะ ทางบ้านก็ไม่อยากให้เริ่มใหม่นะคะ เพราะเสียเวลา เพราะท่านๆก็อายุมากแล้วก็อยากเห็นเราประสบความสำเร็จเร็วๆ ในฐานะลูกหลานคนเดียวของที่บ้านที่มีกันอยู่แค่5คน ฐานะก็ไม่ได้ดีอะไรค่ะ ไปทางกลางๆพอมีพอกิน เรากู้กยศด้วยค่ะ แต่เขาก็เข้าใจค่ะได้คุยกันแล้ว เขาตกลงยอมให้ซิ่ว แต่เราก็ยังลังเลอยู่ดี เพราะตอนนี้ก็ชอบแล้วนะจะยอมออกไปเริ่มใหม่ในที่ที่ดีกว่าเดิมเนี่ยนะ แล้วถ้ามันไม่ได้ล่ะ เราก็จะกลับไปเรียนสิ่งที่เราถนัดแต่ไม่ชอบงานในมอดังหรอ เราจะมีความสุขหรอชีวิตในวัยทำงานของเราน่ะ เรากดดันตัวเองมากไปหรือเปล่า เรื่องชื่อเสียงมหาลัยมันจะส่งผลมากอย่างที่เราคิดมั้ย เกรดที่ผ่านมาก็แค่ปี1แย่ เราไปทำอีก3ปีให้ดีสิ แต่มันก็ยากนะจะไหวมั้ยเรายังต้องเจอตัวที่เราไม่ถนัดอีกเยอะ สู้ออกไปสู้ใหม่เรียนใหม่ให้ดีๆไม่ดีกว่าหรอ เราคิดแบบนี้ตลอดเวลาค่ะ ตลอดเวลาจนไม่เป็นอันทำอะไรจริงๆ แล้วเราก็เป็นความหวังของบ้านและเราก็หวังอยากให้ตัวเองเป็นคนเก่งมากๆเพื่อทุกคนที่บ้านเพื่อตัวเอง เราอยากมีเงินเยอะๆค่ะ เราเข้าใจครอบครัวเรามาก ที่เขายอมเพราะเขาเชื่อในตัวเราถึงได้ยอมให้เราออกไปเสี่ยงใหม่ เชื่อว่าเราทำได้และเคารพในการตัดสินใจของเรา แต่เราก็สงสาร เขาอายุมากกันแล้ว อยากให้ได้พัก สับสนและสุ่นวายเครียดนอนไม่หลับเลยค่ะ คงดีกว่านี้ถ้าเราค้นพบตัวเองให้เร็วกว่านี้ ถ้าเราถนัดพวกวิท คณิตศาสตร์ คงไม่ลังเลที่จะลาออกไปสอบเข้าใหม่แต่นี่มันโคตรเสี่ยง