ตอนเด็กผมเป็นคนเกรงใจคนง่ายและเข้ากับคนยากแถมเป็นคนเชื่อใจคนง่ายทำให้ตอนเด็กผมมักจะโดนยีมเงินตลอดและบางครั้งผมก็โดนหลอกตลอดมีครั้งหนึ่งที่คนข้างบ้านทักผมและชวนผมเล่นเราก็เล่นด้วยกันคุยด้วยกันตลอดจนผ่านไปเป็นปีผมสนิทกับเขามาก มีครั้งหนึ่งเขาก็เล่าให้ฟังว่าที่โรงเรียนเขามีของที่ผมอยากได้มานานผมเลยฝากคนข้างบ้านชี้อให้หน่อยเพราะเป็นของที่ผมอยากได้ตั้งนานแต่ไม่มีขายแถวโรงเรียนผมและแถวบ้าน ผมเลยฝากเขาชี้อโรงเรียนเขาให้เพราะโรงเรียนเขามีของที่ผมอยากได้ผมเลยให้เงินฝากชี้อ วันต่อมาผมเลยถามว่าของที่ฝากชี้ออยู่ไหนมันก็ตอบว่าไม่มีเดี๋ยวพรุ่งนี้ชี้อให้พอพรุ่งนี้มันก็บอกไม่มีจนผ่านไปหลายวันมันก็พูดแบบนี้ตลอดผมเลยขอเงินคีนมันก็ไม่ให้ผมก็ทวงมันตลอดมันก็ไม่ให้จนหลายวันผมเลยทนไม่ไหวผมเลยต่อยตีมันเเละตบหลังสุดกำลังจนมันร้องให้แล้วก็ไปฟ้องพ่อผมกับพ่อมันก็เถียงกันจนพ่อมันเถียงไม่ออกเลยบอกให้ลูกกับบ้านแล้ววันต่อมามันก็ย้ายบ้านผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เงินคีน พอผมโตขึ้นผมก็ไม่มีเพี่อนแต่ได้มีคนชวนคุยคนที่ชวนคุยและก็เราก็สนิทกันจนผมลีมเรี่องตอนเด็กแต่มีครั้งหนึ่งเขาขอกขายของเชิ่งจะลดลาคาให้กับผมถ้าผมจะชี้อผมเลยฝากชี้อแล้วบอกของจะมา2อาทิตย์พอผ่านไป2อาทิตย์ของก็ไม่มีผมเลยขอเงินคีนเขาบอกเงินหายบอกจะเอาให้แต่ก็ไม่เอาให้ชักที่ผมก็ไม่กล้าทวงเพราะเขามีปันหาทางครอบครัวและผมก็ไม่อยากเสียเพี่อนไปเพราะผมเป็นคนเข้าคนยากผมเลยไม่ทวงและผ่านไปชักพักเขาก็ยีมเงินผมบอกว่ามีปันหาที่บ้านเลยยีมเงินผม100และจะคีน200ผมเชี่อเลยให้ยีม แล้วบอกจะคีนพอผมท้วงเขาก็พาเปลี่ยนเรื่องและก็เมีนคำพูดผมตลอดพอผมท้วงทุกวันมันก็ไม่คีนผ่านไปหล่ยวันผมก็ทนไม่ไหวจนผมโกดเลยด่ามันจากนั้นมันก็ไม่คุยกับผมและทำกับผมเหมือนไม่มีตัวตนพอผมเรียกชื่อมันก็เดินหนีจนผมไม่รู้ควรทำไงผมรู้ว่าทุกคนอาจจะคิดว่าผมโง่ที่ไม่ให้ยีมเงินชะก็สิ้นเรี่องและก็เชี่อใจคนง่ายเกีนแต่ผมก็พยายามเพราะผมก็กลัวว่าไม่มีเพี่อนผมรู้สึกเหมือนตัวเองโง่มากที่เชี่อใจง่ายเกีนไปจนตอนนี้ก็ผ่านมา2ปีผมก็ยังอยู่ห้องเดีวยกับมันแต่มันก็ยังไม่ให้เงินผม จนผมไม่รู้ควรทำไงต่อผมควรจะหยุดพอแค่นี้หรีอไปต่อดีครับ