คือตอนนี้แม่ผมนอนโคม่าอยู่ในห้อง ICU ท่านป่วยเพราะตับแข็ง อาการเริ่มมาตั้งแต่ประมาณต้นเดือน ก่อนหน้านั้นประมาณ 10 กว่าปี ท่านเคยเป็นตับอักเสบมาแล้ว

ตอนไปหาหมอที่โรงบาล หมอบอกว่าต้องเจาะตับเพื่อหาสาเหตุ แต่ท่านไม่ยอมเพราะท่านกลัวตาย (คนในครอบครัว+สายญาติ ตายเพราะเจาะตับเยอะมาก)

แต่ผมก็อยากให้ท่านเจาะเพราะว่าจะได้หาสาเหตุ แต่ถึงอย่างงั้นท่านก็ไม่ยอมบวกกับหมอไข้ที่เป็นแพทย์เฉพาะโรคตับไม่เข้าหลายวัน บอกจะมาวันพุธสุดท้ายเลื่อนไปวันเสาร์ พอมาวันเสาร์เขาก็ลาป่วย

จนตอนนี้อาการแม่ผมทรุดหนัก ตับแข็ง ไตวาย ติดเชื้อในกระแสเลือด เกล็ดเลือดน้อย ความดันต่ำ หมอบอกให้ทำใจ

คือ . . . ผมควรจะทำยังไงดีอะ ถามว่าผมเศร้าไหมผมก็เศร้า ถ้าตัดอายุผมเอาไปให้ท่านได้ผมก็คงทำ แต่คือตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงดี จะร้องก็ร้องไม่ออก อยากจะทำอะไรสักอย่าง แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้

สิ่งที่ผมทำมันเหมือนกับกิจวัตรประจำวันอะ ผมทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนพ่อผมเสียผมก็เป็นแบบนั้น เหมือนโลกทั้งใบมันพังลง ในหัวมันว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก คิดได้แค่อย่างเดียวคือ เรียน กลับบ้าน กินข้าว นอน งานศพพ่อผมแทบไม่ได้ไปด้วยซ้ำผมไปแค่วันเผาแถมน้ำตาก็ไม่ไหลสักหยด แล้วตอนนี้ให้หัวผมมันคิดแต่ว่าถ้าท่านตายไปผมควรทำยังไงดี มันเหมือนกับว่าผมตัดใจไปแล้วทั้งๆที่มันไม่ใช่อะ ผมอยากรู้ว่าผมเป็นอะไรและควรทำยังไง

ผมอยากให้แม่ผมมีชีวิตต่อ ท่านกับพ่อบอกผมเสมอว่าให้ตั้งใจเรียนให้จบแล้วเอาใบปริญญามาให้พวกท่านเพราะในครอบครัวเราไม่มีใครสักคนที่จบปริญญา นั้นคือเป้าหมายของผม ผมอยากให้ท่านภูมิใจ ผมอยากให้ท่านมาอยู่ร่วมกับผมให้วันที่ผมเรียนจบ แต่ตอนนี้ผมกลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

แม้แต่จะทำให้ความหวังที่ท่านตั้งไว้เป็นจริง ผมก็ยังทำไม่ได้ ผมควรจะทำยังไงดี