ไปถึงงานประมาณเที่ยง  มีคนนั่งอยู่ประมาณ 10 คน เป็นฝรั่ง  
เดินไปหาของกิน เห็นผู้หญิงถือร่มเดินหน้า เด็กใส่เสือกันเเอนโรส เดินตามต้อยๆ  เดาว่าเป็นเเม่ลูก   
ส่วนเเม่เราก็มาดูเหมือนกัน บนสวรรค์ วีไอพี 
 กินข้าวเสร็จ นั่งอ่านการ์ตูน ไปเรื่อย  สังเกตการณ์  เริ่มเห็นคนสร้างเเถว  ได้เวลาไปต่อเเถวละ 
จุดประสงค์ เพือซื้อเสื้อ 
  เวลาผ่านไป  ไม่รู้เวลาละ  
ร่างกายมีปฎิกริยา เห็นคนเริ่มวิ่ง   คนไม่ได้เข้าคิว ก็วิ่ง พวกที่ยืนถ่ายรูปหน้าประตู เเละอืนๆ บน ถนน  วิ่งกันเ
 เราไม่วิ่ง พอละ  เเล้วยังงี่กุจะมายืนรอเเถว ตากเเดดทำไมวะ  เเค่มารอห้าโมงเเล้ววิ่งไวก็ได้เหมือนกันเเบบนี้
  เดินไป คนข้างหน้าคะเนได้ขั้นต่ำ  100 คน  
  เข้าได้ เข้าคิวซื้อเสื้อ หมด ไม่เป็นไร  เดินออกจากสนาม  เห็นเเถวยาวมาก รอคิวเข้างานอยุ่

ไปนั่งกินขนม ในห้างที่ใจดี มีที่นั่งให้กิน มีห้องน้ำติดเเอร์ให้เข้า 
 ประมาณ ใกล้สองทุ่ม  เดินผ่าน เเถวที่ยาวเหยียด ยังเหมือนเดิม 

ไม่เข้าใจเเละไม่คุ้นเคยว่าทำไมหลายคนในงาน ไม่ใส่หน้ากาก ทั้งๆที่มีข้อห้ามชัดเจน  

คอนเสิร์ท คุ้มค่าราคา  สมกับตั้งใจรอไว้  เข้าใจว่าสภาพทางกายภาพเปลี่ยนไป คนดูก็เหมือนกัน
มีบางอย่างรบกวนจิตใจอยุ่ ทำให้จำอะไรไม่ค่อยได้ ว่าเขาเล่นอะไรไปมั้ง  เเต่รับรู้ได้ตอนนั้นว่าพอใจกับสิ่งที่ได้ยิน  เเต่เเสง บางทีไม่เหมาะกับอายุเรา 

ดูๆไป ก็คิดว่าเริ่มจะเข้าใจว่าทำไมสเเลชเล่นกีตาร์เเบบนั้นทำไม  ดูมิวสิควีดีโอเพลง extrange  มีโลมา  เราคิดว่าสเเลชคงพยายามทำเสียงกีตาร์ให้เหมือนปลาโลมาร้องเพลง 

 ดีใจที่เขาเเสดงทั้ง  dont cry  เเละ patient   ทั้งๆที่ประเทศอืนเช่น ญี่ปุ่น เขาจะเลือกเพลงใดเพลงนึง   เราว่า ทางทีมผู้จัดการ ก็ได้ให้ข้อมูลว่าในบ้านเรา
  เพลงใดที่เป็นที่นิยม เเล้วเขียนบอกทางวงไป หรือทางวง ถามหาเพลงที่คนไทยชอบ  เเล้วทีมผู้จัดการก็ตอบสองเพลงไป  ทำให้เกิดเรืองดีๆในเรืองเซทเพลงที่เเสดงในคืนนั้น 
 
   คิดว่า ถ้ามีการทัวร์ประเภท ครั้งสุดท้ายก่อนยุบวง  เราก็จะไปดูอยุ่ดี  ถึงหลายอย่างจะทำให้หัวใจมันถามว่า ทำไมวะ ...  เเต่ความสำคัญมันก็อยู่ที่หูของเรา มากกว่าหลายเรืองที่ผ่านเข้าทางอืนๆ   เราได้ฟังเพลงที่เราชอบ ผ่านการเล่นสด  โดยคนที่เต็มที่กับงานของเขา