อัปเดต ตอนนี้น้องที่รู้จักของ จขกท พ้นจากการตกเป็นผู้ต้องสงสัยสัยแล้วครับ
หลักฐานทั้งหมดมัดตัวคนร้ายได้ ซึ่งคนร้ายคือคนในครอบครัวของนายเขาเอง
ต้องขอบคุณนายอีกคนของน้องที่ยศต่ำกว่ามากที่คอยตามเรื่องให้
โชคดีที่ไม่มีเรื่องการลงโทษเกินกว่าเหตุ แค่บีบบังคับสารพัด
น้อง จขกท ต้องถูกคนมากมายตราหน้าว่าเป็นขโมย และเรียกร้องอะไรไม่ได้ ต้องสุขภาพจิตเสียตลอดเวลาที่เรื่องเกิดขึ้น โชคดีที่เขาไม่เคยคิดหนีปัญหา
ถึงแม้น้องจะไม่ต้องการคำขอโทษ แต่ จขกท คิดว่าไม่แฟร์เลย

แต่จบแล้วก็ดีครับ
•
•
•
•
เรื่องมีอยู่ว่า ปกติจะคุยกับน้องคนนี้ เป็นน้องที่รู้จักผ่านเฟซบุ๊ก รู้จักกันมาหลายปีแล้ว จนน้องไปติดทหารก็ยังได้คุยกันบ้าง จนกระทั่งก่อนเกิดเรื่อง ติดต่อน้องไม่ได้เลยเกือบอาทิตย์ ปกติน้องเป็นคนไม่ดองแชท ถ้าไม่รับสายจะรีบโทรกลับ จนรู้สึกแปลก ๆ กลัวต้องโดนทำโทษวินัยแรง ๆ จนโคม่า ทักไปหาเพื่อน ๆ น้องว่าน้องยังโอเคอยู่มั้ย เพื่อนน้องก็ให้น้องโทรศัพท์หาจขกท ก็เกิดเรื่องจริง ๆ จขกทให้น้องพิมพ์ข้อความมาว่าเกิดอะไรขึ้น ตามนี้ครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมเป็นพลทหาร สังกัด พัน.อย.บน. กองบิน 4 รุ่น xxx เรื่องราวคือ
ผมอยู่หน่วยฝึกทหารใหม่ เป็นครูฝึกฝ่ายธุรการ (ร้านค้า) เจ้าของร้านตำแหน่ง รองผู้บังคับกองพันและผบ.หน่วยฝึกทหารใหม่ คนในร้านจะมี 3 คน คือผมและเพื่อนอีก 2 คน

หน้าที่ในทุก ๆ วันจะมีขายของในร้าน ทำยอด นำเงินไปส่งเขาเป็นช่วง ๆ และอีกหน้าที่คือมีเวรไปรับใช้นาย แล้วแต่เขาจะสั่งว่าให้ทำอะไร เช่น ไปทำความสะอาดบ้าน ล้างจาน รับพัสดุ ทั่วไป ๆ ก็ทำตามหน้าที่เวียนกันไป ช่วงเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงว่างคือทหารขึ้นกองร้อยหมดแล้ว รอต้อนรับทหารใหม่ผลัด 2 เพื่อนในร้านเลยขอนายกลับพักบ้านก็จะผลัดกันกลับ วันที่ผมกลับคือวันพฤหัส ที่ 20 ตุลาคม 2565 เป็นคนกลับคนสุดท้ายน ผมก็กลับบ้านปกติจนคืนวันเสาร์ นายขับรถมาที่หน่วยให้ทหาร บก. มาค้นข้าวของในร้าน (ผมพักหลับนอนกันอยู่ในร้าน) คนในร้านจะสามารถเข้าบ้านเขาได้ทั้งหมด

มันก็ไม่มีอะไรให้ค้นแล้ว เขาก็เอาเพื่อน 2 คนที่อยู่ร้านไปสอบสวนที่บ้านเขา ซักทอดว่าตังค์เขาหายเป็นแสน ๆ ยึดโทรศัพท์เพือนไป ตอนนั้นผมกำลังอยู่ร้านอาหารก็เห็นในกลุ่มครูฝึกเริ่มพูดกันว่าที่ร้านค้ามีเรื่องเลยพยายามทักไปหาเพื่อนในหน่วยว่าเกิดไรขึ้น จนได้ทราบว่าเงินเขาหายแสนนึงพอทราบเรื่องก็ไม่ได้อะไร เพราะเขาเคยมีเหตุการณ์แบบนี้แล้ว ตอนนั้นเขาโทรมาหาเพื่อนในร้านว่าเงินหาย 5 หมื่นแล้วโทรมาบอกอีกทีว่าไม่มีไรแล้วก็เลยคิดว่าเขาน่าจะลืมที่เก็บเดี๋ยวก็เจอเองเลยไม่ได้อะไร

พอวันอาทิตย์ถึงวันที่ต้องกลับมาหน่วย ผมก็กลับมาปกติ แต่พอมาถึงหน่วยจ่าเวรก็จับล็อคกุญแจมือยึดโทรศัพท์แล้วไปสอบสวนในห้อง บก.จ่าเวรก็ซักทอดวันเวลาเวรไปบ้านนาย ซึ่งก่อนหน้าผมจะกลับบ้าน มีเวรผมพาทหารไปตัดหญ้าที่บ้านเขา วันเสาร์ที่ 15 ตุลาคม 2565 ไปตัดทั้งวัน แบ่งช่วงเป็นช่วงเช้า อันนี้เขาก็อยู่บ้านจนตัดเสร็จก็ไปรายงานเขาในบ้านเขาก็ถามว่าตรงทางเข้าออกถนนตัดยัง ผมบอกยังไม่ได้ตัดครับ เขาก็ให้มาตัดต่อตอนบ่าย ผมก็พาทหารมาตามปกติในช่วงบ่าย มีผมเข้าไปในบ้านเขาแค่แปปเดียวคือไปหยิบรองเท้าที่วางอยู่หน้าประตูบ้านมาให้ทหารรุ่นน้องขัด (ในทุก ๆ เสาร์จะต้องขัดรองเท้า แล้วช่วงเวลานี้เขาไม่อยู่บ้าน หลังจากนั้นจ่าเวรก็ให้ผมเปิด statement ธนาคารให้เขาตรวจสอบ ผมก็เปิดให้ดูทั้ง 2 ธนาคารคือกสิกร อันนี้บัญชีติดตัวผมตั้งแต่ก่อนมาเป็นทหารแล้ว กับอีกบัญชีคือบัญชีกรุงไทยที่ทางทหารเปิดให้เพื่อรับเงินเดือน

ก็ให้เขาเช็คทุกอย่างเพราะมั่นใจในตัวเองว่าบริสุทธิใจ พอเขาตรวจสอบทุกอย่างแล้วก็รออยู่อย่างนั้นจนกว่านายจะมา โดยที่ยังล็อคกุญแจมืออยู่ จ่าเวรก็ได้รับคำสั่งมาจากนายอีกทีว่าให้ทำผมแบบนี้ แล้วเขาก็มา พอมาถึงเขาก็เอาโทรศัพท์ผมจากจ่าเวรไปดูแล้วก็สอบสวนผม มาถามว่าใครเอาเงินไปเป็นแสนๆ มาเค้นผมให้บอกว่าใคร ผมก็บอกไม่ทราบครับ เขาก็ให้จ่าเวรเรียกเพื่อนอีก 2 คนมาใส่กุญแจมือบอกว่าเดี๋ยวจะให้ไปคุกให้หมด ขัง 10 เดือน เงินเดือนยึดทุกอย่าง ของมีค่าด้วย

พวกผมก็งงกัน แล้วเขาก็เรียกมาสอบสวนทีละคนบีบว่าให้บอกว่าใครขโมยไป เขาก็บอกว่าเงินเขาที่หายเนี่ยเป็นเงินที่เขาเก็บสะสมมาหลาย ๆ ปี แล้วแบงค์โบราณก็มี เขาไม่ได้อยากได้เงินคืนหรอกแต่อยากร็ว่าใคร ให้ยอมรับมาเถอะมีปัญหาอะไรก็บอก แต่ขอแค่บอกว่าเอาไปหรือเปล่าให้คืนเดือนละ 1000 ก็ได้ ผมก็ยืนกรานกันว่าไม่ทราบครับ ไม่ได้เอาไป ยืนยันคำตอบเดิมกันอยู่อย่างนี้จนทุ่มกว่าพอขาไม่ได้คำตอบเขาก็กลับสั่งจ่าเวรให้พวกน้องเก็บของออกจากร้าน 3 คนเลย ยึดโทรศัพท์ของมีค่าทุกอย่าง แล้วก็กำลังเก็บของกันจนมีคำสั่งใหม่ คือให้ผมออกจากร้านคนเดียวไม่คืนของด้วย แต่ให้เพื่อนอีก 2 คนกลับเข้าร้าน+คืนโทรศัพท์ของมีค่า

วันนั้นผมก็ช็อคเสียใจมากทำไมเราโดนคนเดียวเขาหาว่าเราเอาไป สุขภาพจิตก็ไม่ดีไปเลยช่วงแรก ๆ กินข้าวไม่ลง เครียด เหมือนเราเป็นคนทำผิดทั้ง ๆ ที่เรารู้อยู่แกใจว่าเราไม่ได้ทำ ผมไม่มีเงินเลย ติดต่อใครไม่ได้ ต้องขอยืมเพื่อนทีละน้อย ครอบครัวก็ติดต่อผมไม่ได้เลย เขาก็เป็นห่วงจนแม่ทักเฟซมาจากที่ปกติคุยกันในไลน์ถ้าผมไม่ยืมโทรศัพท์พี่ที่สนิทในหน่วยมาเข้าเฟซก็จะติดต่อครอบครัวไม่ได้เลย ผมเลยเล่าให้แม่ฟังว่าเกิดไรขึ้นแม่ก็เครียด คาราคาซังอย่างนี้มาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ละวันเวลาผ่านไปช้ามาก อยากให้มันจบลงเร็ว ๆ

จนวันที่ 7 พฤศจิกายน 2565 ก็เจอเขา เขาทักทายปกติ แล้วบอกว่าจะพาไปตรวจลายนิ้วมือ ถ้าเจอของใครก็คือเข้าคุก เพราะให้โอกาสแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมไม่คิดสั้นแน่นอน ผมบอกไว้ก่อน ขอบคุณที่พยายามติดต่อมาครับพี่
จากเหตุการณ์นี้ จะทำอย่างไรได้บ้างครับ
เขาทำเกินไปหรือไม่
แล้วทำไมจึงให้น้องจขกทเป็นผู้ผิดผู้เดียว ส่วนอีกสองคนไม่โดนทำโทษ เขาตัดสินจากอะไร
เรื่องที่กลัวคือโดนซ้อม โดยป้ายสีใส่ร้าย ถ้าเจอลายนิ้วมือใครคนนั้นคือผิด ทั้งที่ให้น้องกับเพื่อน ๆ ไปทำความสะอาดในบ้าน

รบกวนช่วยเหลือให้ความกระจ่างด้วยนะครับ