สวัสดีครับอยากจะสอบถามว่าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงถ้าเจอเหตุการณ์แบบที่ผมเจอเพื่อนๆจะทำยังไงครับ

เรื่มกันเลยครับ

ผมมีแฟนคนนึงคบกันมาน่าจะ 5 เข้า 6 ปีแล้วครับ ตอนช่วงคบกันใหม่ๆ ผมเป็นคนจีบเองครับ แต่เขาก็แอบชอบผมมานานแล้วเลยได้ตกลงคบกัน

-ช่วงใหม่ๆ(0-2ปี)
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะชอบให้เราทำกิจกรรมร่วมกันมากกว่าคุยกันเฉยๆ เช่นไปดูหนัง ไปห้าง ไปเดินเล่น ไปเที่ยว แต่แฟนผมไม่มีความมั่นใจในตัวเองครับ เพราะผมเคยคบกันคนที่หน้าตาค่อนข้างดีครับเขากลัวผมที่จะอายว่าเขาน่าตาไม่ดีสู้คนเก่าไม่ได้ ผมก็บอกไปแล้วว่าผมไม่ได้เลือกคนจากหน้าตาแต่เลือกคนที่ถูกใจ เพราะผมก็หน้าตาบ้านๆ(ผมไม่คิดเลยว่าแค่ประโยคนี้มันจะทำให้เป็นแผลใจเขาจริงๆครับ ผมคิดน้อยไปเอง) ผมไม่นิ่งนอนใจผมเลยลบ FB เพื่อที่แฟนจะได้สบายใจว่าผมไม่ได้มีอะไรค้างคากับคนเก่าทั้งนั้น แต่แฟนผมก็ยังไม่ชอบเวลาไปไหนมาไหนเจอคนอื่นแล้วให้คนอื่นรู้ว่าเป็นแฟนผมครับ ช่วงเวลา2ปีแรกส่วนใหญ่เลยใช้ไปกับการคุยแชทมากกว่าครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่น่าเกิน 3 รอบ ตอนช่วงใหม่ๆนั้นผมก็สามารถนอนคุยกับเธอ 2-3 ชม ต่อวันได้จริงๆนะ ทิ้งเพื่อนทิ้งทุกอย่าง แต่ก็เริ่มมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น เริ่มแรกก็แค่โทรมาตี2-3 ว่าอยากคุยด้วยไม่คุยก็โกรธมากครับ คือมันเวลานอนครับก่อนนอนก็คุยแล้วจะโทรมาทำไมก็รู้ว่านอนอยู่พอคุยด้วยผมเผลอหลับก็โกรธ บางทีเธอโทรมาบอกว่าอยากฆ่าตัวตาย บางทีก็บอกมีคนเดินตาม แล้วบุกเข้ามาในบ้านไอผมบ้านไกลแต่ก็ขับรถไปแจ้งตำรวจไปด้วย พอไปถึงเขาบอกว่าหลอกเล่น ผมรู้สึกว่ามันใช่เรื่องต้องหลอกกันด้วยหรอทำเพื่ออะไรเธอก็ไม่บอกครับ ยิ่งนานวันอะไรแบบนี้ก็เกิดขึ้นเรื่อยๆครับ ผมก็เริ่มเซ็งต้องการอะไรจากผมเวลาให้ก็ให้เสมอ หรือคือการลองใจอะไรอีก ก็เริ่มคุยกันน้อยลง แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้รู้ว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้า

-ช่วงกลาง(3-4ปี)
เริ่มต้นวัยทำงานครับ ช่วงนี้คือช่วงที่เรียกว่าห่างกันที่สุดครับ ผมทำงานอยู่ไกลจากที่เขาเรียนเขาดรอปเรียนตอนปี2 ไปเรียนอีกที่ใหม่ เจอกัน2ครั้งใน2ปี แต่ไม่ใช่เพราะห่างกันแต่เพราะเธอบอกไม่อยากเจอ ช่วงนี้ช่วงเริ่มต้นทำงานผมค่อนข้างจะเหนื่อยมากเพราะงาน OTค่อนข้างเยอะ เขาก่อนฟ้าสว่างกลับตอนมืด แล้วกลับมาต้องมาคุยกับแฟน2-3 ชม. มันไม่ไหว ผมเลยคุยแค่ประมาณครึ่ง ชม. ก็จะขอตัวไปอาบน้ำพักผ่อนแล้ว เธอก็จะเริ่มโมโหเอาผมไปบ่นลง FB ให้เพื่อนเธอเห็นเพื่อเธอก็มาบ่นผมต่อสิครับ(เพื่อนเดียวกัน) พอผมถามว่าจะเอาไปโพสทำไมก็จะลบทิ้งแล้วก็มาบ่นมางอน และหลังจากผมรู้ว่าแฟนเป็นโรคทางจิตผมก็จะถามทุกเดือนครับว่า เออเป็นไงไปหาหมอวันนี้ หมอบอกว่าไงให้ยามารึเปล่า เขาก็จะอ้ำๆอึ้งๆ แบบเหมือนไม่อยากตอบแล้วก็ตอบว่าไปมาแล้วปกติไม่มีอะไรตลอด
จนอยู่มาวันหนึ่งผมก็รู้ว่าเธอไม่ไปหาหมอเลยเพราะคิดว่าตัวเองหายแล้ว แต่ผมพูดจริงๆครับยังไงก็ไม่หาย ความคิดเธอเป็นเด็กมากๆ ตอนนี้อยู่มหาลัยแล้วมันควรจะมีการสร้างกระบวนการคิดวิเคราะห์บ้างแต่นี่ไม่มีเลย ช่วงนั้นประเด็นทางการเมืองมามากๆ แฟนบอกให้ผมลางานไปเข้าม๊อป ไปร่วมประท้วง โพสลง FB ทำอะไรก็ตามที่เธอบอกซึ่งผมไม่อยากมากจริงๆใช่ว่าที่ทำงานทุกที่จะมีความเห็นทางการเมืองตรงกันนะบอกแฟนก็ไม่ฟัง ยังมาห้ามผมเข้าเซเว่นด้วย เวลาผมซื้อของเซเว่นนี่ด่าผมเลยว่าทำไมต้องสนับสนุนคนรวย ผมก็พยายามบอกละว่าไม่ซื้อเซเว่นจะให้ไปซื้อไหน แต่เธอชอบยกตัวอย่างแบบไปห้างอื่นก็มีตลาดก็มี แต่คือมันใช่เรื่องที่ผมต้องเอาตัวเองไปลำบากรึเปล่า ยังมีตรรกะที่ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความคิดของคนอายุ20++เลย เช่นเรื่องที่ผมเล่นหุ้นผมก็เล่นมาตลอดได้บ้างเสียบ้างผมก็ลองๆอยู่เงินก็เงินผม แต่เธอเรียนบัญชีเธอก็เอาตัวเองมาข่มว่าเรียนมาแล้วเนี่ยเดี๋ยวเล่นให้ดูเอง ผมก็แค่คิดในใจผมก็ศึกษามาหลายปีเล่นมาตลอดผมดูโง่มากหรอถ้ามันเสียตลอดก็คงไม่เอาเงินไปลงหรอก ข่มไปทุกเรื่องเหมือนผมโง่มากจริงๆ

เดี๋ยวมาต่อครับ