สวัสดีครับ ในปัจจุบันผมเรียนอยู่ชั้นม. ปลาย ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งผมเองก็เคยเป็นคนที่เฟรนลี่มาก่อน แล้วก็เคยเป็นคนที่ใส่ใจเพื่อนมากๆ แต่ขนาดนั้นเองผมก็ถูกครอบครัว และเพื่อนสมัยมัธยมต้นบูลลี่มาตลอด(เนื่องจากเป็นเด็กเรียน หลายคนจึงหมั่นไส้) จนรู้สึกว่าวันหนึ่ง ผมเอง ก็ไม่ได้สนใจอะไรครับ แม้แต่คำพูดของเพื่อนหรือคำพูดของครอบครัว ผมฟังจนชินแล้วครับ ใช่ครับ ผมไม่รับฟังใครและไม่มีอารมณ์โกรธเหมือนสมัยก่อนทำตัวเป็นอากาศไม่พูด แม้แต่เวลาเพื่อนถามก็ตอบคำถามคำ ในห้องผมเป็นเด็กสายวิทย์คณิตที่อันดับ top ห้องมากๆครับ จนเพื่อนคนนึงถามว่า "อยากเก่งภาษาอังกฤษต้องทำยังไง" ผมจึงตอบแค่ว่า "อืม...จำศัพท์เยอะๆ" ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงแต่ก็ไม่ได้สนใจนะครับ ซึ่งก็มีหลายคนเรียกผมว่า "ชาเย็น" แต่ก็เป็นเพียงแค่ฉายาเท่านั้นแหละครับ การที่ได้ใจเย็น ไม่โกรธหรือโมโหในสิ่งที่คนอื่นพูดนั้นมันเป็นสิ่งที่มีความสุขมากเลยนะครับ แต่บางทีคนอื่นพูดผมก็รู้สึกว่ารำคาญ บางทีคนอื่นอาจจะพูดมากกับเรา ผมก็แค่ตอบว่า "อืม" ผมรู้สึกมีความสุขกับการที่ได้เป็นคนใจเย็นและความเงียบงันที่มีอยู่ มันสร้างสมาธิอย่างมากเลยครับ ผมไม่รู้ว่ากลายเป็นคนเย็นชาตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากจะมาเล่าประสบการณ์ให้กับคนอื่นนะครับ บางคนบอกว่าการเป็นคนเย็นชานั้นน่าเบื่อ แต่สำหรับผมแล้วการที่เป็นคนเย็นชานั้นรู้สึกว่ามีความสุขและได้เป็นตัวของตัวเองครับ ผมเข้าใจดีว่าหลายคนอยากจะเป็นคนเย็นชา ลองฝึกใจเย็นนะครับ นิ่งเงียบไม่พูด ถามคำตอบคำ ทำตัวให้เข้าถึงยากที่สุด ถ้ามีคนบอกว่าหยิ่งหรอ ดีที่สุดคือการเดินผ่านไปแบบเงียบๆ