วันนี้ผมได้ไปธุระในชุมชนเล็กๆ
ที่มีทางเข้าออกทางเดียว
ซึ่งผมต้องไปบ่อยนั่นแหละ
ซึ่งผมไม่เคยเลยนะที่จะเจอเด็ก
ทั้งที่ผมไปแถวนี้ทุกอาทิตย์เป็นปีๆ
กับเป็น 2-3 เที่ยว ที่ผ่านมา
เจอเด็กขีจักรยาน วิ่งเล่น
ที่ผมเห็น ผมก็เบี่ยงสุดทางด้วยการชลอรถ
ถนนหมู่บ้านรถวิ่งสวนไม่ได้
สวนได้แค่บางมุมของบางบ้าน

แต่วันนี้
แม้ผมจะขับรถด้วยความเร็วต่ำ
แต่ก็กลับมีปรากฏการณ์
ซอยเข้าบ้านหลังนึง มีแมวดำสลับเหลืองวิ่งออกมาจากด้านขวา
ซึ่งมันทำให้ผมชะเง้อตาม ว่าผมขับรถทับแมวไหม
คือผมตกใจมาก ที่สายตาผมเหลือบเห็นเด็ก
ความสูงไม่ถึงเอวเลย
คงเป็นจังหวะเงยหน้าพอดี
กว่าผมจะกดเบรก รถผมห่างเด็กไม่ถึงศอก
เด็กดูท่าเหมือนตกใจ ประมาณ นับ 123
แล้วก็วิ่งตามแมวต่อไป
ส่วนผมจอดอยู่ นับถึง 20 ได้
ไหลรถไปแล้วมองในซอย
มุมทางเข้าแค่บังสายตาเท่านั้นเอง
ยังเห็นผู้ใหญ่นั่งคุยอย่างออกรสชาด

ผมรู้สึกผิดที่ไม่ออกไปโวยวาย
แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับอดีต
เพราะในตอนนั้น มันจบปัญหาไปแล้ว

ในสถานการณ์ที่ไม่ควรบุ่มบ่าม
คือระลึกรู้แล้วด้วยความรู้สึก
แม้มันจะไม่จริง
เราก็ไม่ควรบุ่มบ่าม ใช่ไหมครับ
แล้วเราจะโง่ไหมครับ
ที่ถูกความรู้สึกเราหลอกเราเอง