สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้ที่สองที่ผมได้ตั้งขึ้น ถ้าหากเขียนอธิบายงงๆไปบ้างขออภัยด้วยนะครับ
คือเรื่องมีอยู่ว่าสมัยม.ต้นผมเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง ผมมีเพื่อนน้อยมากๆคือแทบจะอยู่คนเดียวมาตลอด แล้ววันนึงได้รู้จักเพื่อนคนนึงที่เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีตอนแรกผมก็ไม่ได้อะไร แต่เหมือนกับว่ามีอะไรหลายๆอย่างที่ตรงกันก็สนิทกันมามากขึ้นเรื่อยๆเพื่อนคนนี้คือเหมือนทำให้ผมกลับมาสดใสอีกครั้งเลยเราก็สนิทกันมาเรื่อยๆตัวติดกันตลอดแต่ก็มีห่างๆบ้าง จนเริ่มเข้าม.4ผมเริ่มมีความชอบเพื่อนคนนี้ขึ้นมาแต่ก็รู้ว่าเพื่อนเขาไม่ได้ชอบผู้ชาย เลยแบบไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะใจนึงก็กลัวเสียเพื่อนที่สนิทมากๆไป จนจบม.ปลายเราก็ได้เข้ามหาลัยที่เดียวกันคณะเดียวกันอีกผมก็ชอบต่อมาเรื่อยๆในมหาลัยเพื่อนก็ค่อนข้างมีคนเข้าหาเยอะมากเอาตรงๆก็แอบหึงเหมือนกันแต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้พูดอะไรไม่ได้มาตลอด ในมหาลัยเพื่อนคนนี้ก็คอยช่วยเหลือผมมาตลอดไม่ว่าจะเครียดเรื่องงานหรืออะไรก็จะคอยรับฟังช่วยเหลือมาตลอดทำให้ผมยิ่งชอบเขามากขึ้นอีก เพราะเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนคนนี้ผมสามารถเป็นตัวเองได้ จะร้องไห้หรือเศร้าได้โดยไม่รู้สึกระแวงเลย เราก็อยู่ด้วยกันจนจบมหาลัย เข้าช่วงทำงานผมกับเพื่อนก็ได้คนมาชวนไปทำงานด้วยซึ่งก็ได้ทำที่เดียวกันอีก นี่แหละครับหลังจากนี้จะเป็นช่วงพีคสุดๆแล้ว คือเราก็ทำงานกันไปได้สักพักเพื่อนดูจะชอบๆเพื่อนในที่ทำงานคนนึงแต่ก็ยังไม่รู้ว่ายังไงกันจนวันนึงต้องไปทำงานต่างจังหวัดกันเพื่อนผมกับเพื่อนผู้หญิงในที่ทำงานก็ไปกันแต่ผมไม่ได้ไป พอเขากลับมากันดูเขาสนิทกันมากขึ้น แต่ต้องบอกก่อนว่าผมมีเหตุจำเป็นที่จะต้องลาออกจากที่ทำงานแล้วก็เลยมีเวลาอยู่กับเพื่อนอีกไม่มากผมเลยตัดสินใจที่จะบอกความในใจของผมที่เก็บมา8ปีกว่าๆให้เพื่อนได้รู้ แต่ผมรู้อยู่เต็มอกว่ายังไงก็ไม่สมหวังเพราะเพื่อนเองผมก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เขาไม่ได้ชอบผู้ชายแน่ๆแต่ก็ตัดสินใจบอกเพราะว่าคงไม่มีโอกาสได้บอกอีก ซึ่งพอบอกแล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิดไว้คือเขาไม่ได้ชอบผม แต่ผมรู้สึกเสียใจไม่มากนะครับจะบอกว่าไม่เสียใจเลยก็ไม่ใช่555 ก็นั่งคุยกันปรับความเข้าใจกันเขาก็ไม่ได้รังเกียจหรืออะไรก็คุยกันปกติ คือเขาบอกเขาจะทำตัวปกติแบบที่ผ่านๆมาเลยซึ่งก็ปกตินะครับ จนวันต่อมาเพื่อนคนนี้กับเพื่อนผู้หญิงก็ได้ตกลงลองคุยกัน ยอมรับตรงๆว่าวันนั้นช็อคเพราะไม่ได้เตรียมใจรับเรื่องนี้ไว้ แต่ผมก็ต้องพยายามทำตัวปกติที่สุดซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นรู้ไหมว่าข้างในผมนั้นแหลกสลายมากๆในวันนั้น แต่ผมก็ไม่ได้โกรธเพื่อนทั้ง2คนนั้นจริงๆนะครับ ผมมองว่าเป็นการตัดสินใจของสองคนนั้นและสองคนนั้นก็คือชายหญิงที่ปกติๆเขาควรคู่กันอยู่แล้ว เพราะเพื่อนผมเขาก็ชอบผู้หญิงผมเลยต้องมาจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้ได้ ถ้ารวมแล้วว่าผมชอบเพื่อนมานานแค่ไหนถ้าที่ผมมั่นใจก็8ปีแต่ถ้าหากรวมกับที่ยังไม่มันใจก็เกือบๆ10ปีได้ เอาจริงๆผมอยากมูฟออนจากเพื่อนคนนี้มากๆ แต่ไม่ได้ตัดเพื่อนนะครับ ยังคุยปกติแบบเพื่อนอยู่ แต่อยากให้อการเสียใจนี้หายไปเท่านั้นเอง พอมีวิธีไหนช่วยได้บ้างไหมครับ
อยากมูฟออนจากการชอบเพื่อนสนิทผู้ชายที่ที่สนิทมากๆ
คือเรื่องมีอยู่ว่าสมัยม.ต้นผมเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง ผมมีเพื่อนน้อยมากๆคือแทบจะอยู่คนเดียวมาตลอด แล้ววันนึงได้รู้จักเพื่อนคนนึงที่เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีตอนแรกผมก็ไม่ได้อะไร แต่เหมือนกับว่ามีอะไรหลายๆอย่างที่ตรงกันก็สนิทกันมามากขึ้นเรื่อยๆเพื่อนคนนี้คือเหมือนทำให้ผมกลับมาสดใสอีกครั้งเลยเราก็สนิทกันมาเรื่อยๆตัวติดกันตลอดแต่ก็มีห่างๆบ้าง จนเริ่มเข้าม.4ผมเริ่มมีความชอบเพื่อนคนนี้ขึ้นมาแต่ก็รู้ว่าเพื่อนเขาไม่ได้ชอบผู้ชาย เลยแบบไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะใจนึงก็กลัวเสียเพื่อนที่สนิทมากๆไป จนจบม.ปลายเราก็ได้เข้ามหาลัยที่เดียวกันคณะเดียวกันอีกผมก็ชอบต่อมาเรื่อยๆในมหาลัยเพื่อนก็ค่อนข้างมีคนเข้าหาเยอะมากเอาตรงๆก็แอบหึงเหมือนกันแต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้พูดอะไรไม่ได้มาตลอด ในมหาลัยเพื่อนคนนี้ก็คอยช่วยเหลือผมมาตลอดไม่ว่าจะเครียดเรื่องงานหรืออะไรก็จะคอยรับฟังช่วยเหลือมาตลอดทำให้ผมยิ่งชอบเขามากขึ้นอีก เพราะเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนคนนี้ผมสามารถเป็นตัวเองได้ จะร้องไห้หรือเศร้าได้โดยไม่รู้สึกระแวงเลย เราก็อยู่ด้วยกันจนจบมหาลัย เข้าช่วงทำงานผมกับเพื่อนก็ได้คนมาชวนไปทำงานด้วยซึ่งก็ได้ทำที่เดียวกันอีก นี่แหละครับหลังจากนี้จะเป็นช่วงพีคสุดๆแล้ว คือเราก็ทำงานกันไปได้สักพักเพื่อนดูจะชอบๆเพื่อนในที่ทำงานคนนึงแต่ก็ยังไม่รู้ว่ายังไงกันจนวันนึงต้องไปทำงานต่างจังหวัดกันเพื่อนผมกับเพื่อนผู้หญิงในที่ทำงานก็ไปกันแต่ผมไม่ได้ไป พอเขากลับมากันดูเขาสนิทกันมากขึ้น แต่ต้องบอกก่อนว่าผมมีเหตุจำเป็นที่จะต้องลาออกจากที่ทำงานแล้วก็เลยมีเวลาอยู่กับเพื่อนอีกไม่มากผมเลยตัดสินใจที่จะบอกความในใจของผมที่เก็บมา8ปีกว่าๆให้เพื่อนได้รู้ แต่ผมรู้อยู่เต็มอกว่ายังไงก็ไม่สมหวังเพราะเพื่อนเองผมก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เขาไม่ได้ชอบผู้ชายแน่ๆแต่ก็ตัดสินใจบอกเพราะว่าคงไม่มีโอกาสได้บอกอีก ซึ่งพอบอกแล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิดไว้คือเขาไม่ได้ชอบผม แต่ผมรู้สึกเสียใจไม่มากนะครับจะบอกว่าไม่เสียใจเลยก็ไม่ใช่555 ก็นั่งคุยกันปรับความเข้าใจกันเขาก็ไม่ได้รังเกียจหรืออะไรก็คุยกันปกติ คือเขาบอกเขาจะทำตัวปกติแบบที่ผ่านๆมาเลยซึ่งก็ปกตินะครับ จนวันต่อมาเพื่อนคนนี้กับเพื่อนผู้หญิงก็ได้ตกลงลองคุยกัน ยอมรับตรงๆว่าวันนั้นช็อคเพราะไม่ได้เตรียมใจรับเรื่องนี้ไว้ แต่ผมก็ต้องพยายามทำตัวปกติที่สุดซึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นรู้ไหมว่าข้างในผมนั้นแหลกสลายมากๆในวันนั้น แต่ผมก็ไม่ได้โกรธเพื่อนทั้ง2คนนั้นจริงๆนะครับ ผมมองว่าเป็นการตัดสินใจของสองคนนั้นและสองคนนั้นก็คือชายหญิงที่ปกติๆเขาควรคู่กันอยู่แล้ว เพราะเพื่อนผมเขาก็ชอบผู้หญิงผมเลยต้องมาจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้ได้ ถ้ารวมแล้วว่าผมชอบเพื่อนมานานแค่ไหนถ้าที่ผมมั่นใจก็8ปีแต่ถ้าหากรวมกับที่ยังไม่มันใจก็เกือบๆ10ปีได้ เอาจริงๆผมอยากมูฟออนจากเพื่อนคนนี้มากๆ แต่ไม่ได้ตัดเพื่อนนะครับ ยังคุยปกติแบบเพื่อนอยู่ แต่อยากให้อการเสียใจนี้หายไปเท่านั้นเอง พอมีวิธีไหนช่วยได้บ้างไหมครับ