คือเราแต่งเข้าบ้านสามี ไปทำงานกันที่กรุงเทพหลายปี กลับมาอยุ่บ้านสามีได้ 3 ปี มีลูกด้วยกัน 2 คน ขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย และไม่ไปวุ่นวายหรืออยากรู้เรื่องคนอื่น ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่ชอบเป็นภาระใคร อะไรที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จะทำคนเดียว ลูกคนที่ 2 ก็กลับมาเลี้ยงเอง 100%       
     คือมันมีความอึดอัดหลายอย่าง คือบ้านก็จะอยุ่ด้วยกันหลายคน พ่อแม่แฟน เรา สามี ลูก 2 คน หลาน 1 คน น้องสาวแฟน 1 คน ด้วยความที่แฟนเราเป็นผู้ชาย ลูกหลานก็ยังเล็กอยุ่ พ่อกับแม่เค้าตั้งแต่เรากลับมาอยุ่บ้านถาวร ก็จะทำอะไรไม่เป็น อะไรนิดหน่อยก็ใช้แต่เรา ทั้งที่เราก็มีลูกๆที่ต้องรับผิดชอบ มีงานที่ต้องทำ ก็ไม่เข้าใจว่าก่อนหน้านี้อยุ่กันยังไง แฟนเค้ารักพ่อกับแม่เค้ามากก็จะไม่ขัดใจ ส่วนเราที่เป็นคนอื่นก็มองว่ายังไงๆ คือเค้าจะรักลูกชายและคาดหวังมากกว่าลูกสาว ทั้งที่เราก็เป็นอีกครอบครัวนึงแล้ว คือเราก็ไม่ค่อยลงรอยกันกับแม่สามี พอมีปากเสียงกัน หรือมีเรื่องที่ต้องเคลียร์ปัญหากับ สามีเราก็ไม่เข้าข้างเราเลย ถึงไม่เข้าข้างก็ควรเป็นกลางบ้างก็ยังดี แต่นี่ไม่เลย เราปรึกษาอะไรก็ไม่ได้ อยากแยกออกก็ไม่อยากออก บอกต้องดูแลท่าน เราเข้าใจ คือเราอยากมีความเป็นส่วนตัว อยากมีพื้นที่ได้หายใจ มันหมดยุคที่จะต้องอยุ่บ้านเดียวกันกับพ่อแม่แล้ว เราปลูกบ้านอยุ่ใกล้ๆก็ได้ มันคือปัญหาโลกแตก เวลาเราจะพูดคุย ปรึกษา สามีเราก็จะปัด ไม่คุย ไม่เคลียร์ ปัญหาเล็กน้อย มันเล็กน้อยกับเทอไง เพราะมันบ้านเทอ พ่อแม่เทอ ส่วนเรามันคนนอก
     ตอนนี้คือเรารู้สึกตัวเล็กมากๆ พูดอะไรไม่ได้ พูดขึ้นก็หาว่าใจแคบ ไม่รุ้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร แม่เราเองก็แก่มากแล้ว ไม่อยากเล่าให้แกไม่สบายใจด้วย ตอนนี้เหมือนเราเป็นโรคซึมเศร้า นั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ จะหนีไปก็ไม่ได้ ห่วงลูกๆ ถ้าสามีจะรักพ่อกับแม่เค้าขนาดนี้ก็ไม่ต้องแต่งงานมีครอบครัวก็ได้ เราขอแค่พื้นที่เล็กๆ ที่ไม่มีใครมาวุ่นวาย ได้อยุ่ในเซฟโซนของตัวเอง
     เราควรทำยังไงดี มันอึดอัดแทบทุกวัน สามีก็ไม่เข้าข้าง ไม่รับฟัง เรื่องเล็กสำหรับเค้า แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรา 🥲