ผมเป็นคนชอบปลอบใจคนอื่นและให้คำปรึกษากับคนอื่นมากๆ เพราะผมรู้ว่าการที่มีคนคอยอยู่ข้างๆนั้นดีกว่าการที่เราเจ็บและเก็บใว้คนเดียว แต่ก็น่าแปลกผมปลอบใจคนอื่นและให้คำปรึกษาคนอื่นได้แต่ทำไม คำพวกนั้นที่ผมใช้ปลอบคนอื่นมันถึงใช้กับตัวผมเองไม่ได้ บางครั้งผมก็ ต้องการ ที่ปรึกษาดีๆซักคน เวลาผมปลอบใจตัวเองทีไรมันทำให้ผมรู้สึกอ้างว้างและไม่มีใครอยู่ข้างๆ และทำให้ผมเครียดกว่าเดิม และในหัวของผมก็จะมีแต่คำถามว่า ทำไมเราถึงคอยทำให้ตัวเองมีความสุขไม่ได้? ทำไมเราใส่ใจคนอื่นที่ไม่เคยใส่ใจเราเลย...?