อ่านแปลเป็นไทย(ไม่ฝังซับ)จากตัวแปลอิ้ง โดยกระผมเอง ในช่องกล่อง Spoiler (แบบมีประกอบภาพเป็นหน้าๆสามารถชมได้ที่กลุ่มเฟซ Kingdom คนไทย) หากใครที่จะนำไปฝังซับโดยใช้การแปลของผมรบกวนให้ credit ชื่อ Banzai_man ด้วยนะขอรับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หน้า 1 
เมื่อยี่อัน ซึ่งโดนฉินยึดได้ ณ หอสังเกตุการณ์แห่งหนึ่งซึ่งพวกซิ่นกำลังพูดคุยกันอยู่

ซิ่น
: " "โทสะ" ที่โชดช่วงภายในใจของ... หวนฉีหรา..."
เฉ้า
: "พวกเจ้าอยากจะได้ยิน..."
: "เรื่องราวในวันที่หวนฉีบุกไปหาขุนนางที่เผาใบหน้าของข้ามั้ยล่ะ..."

ซิ่น
: "ใยหวนฉีจึงแก้แค้น
เหลียวหมิน
: "ขุนนางนั่นงั้นหรา...?"

เฉ้าจึงเริ่มเอ่ยขึ้น
: "มันเป็นคืนที่พวกข้าได้รู้เป็นครั้งแรก..."

หน้า 2
เฉ้า
: "ว่าแท้ที่จริงแล้วไอ้สิ่งที่เป็น "โทสะ" อันเป็นครรลองไหลลึกภายในดวงจืตของหวนฉี"
: "และเป็นได้"
: "ว่า "โทสะ" อันนั้นจักยังคงลุกไหม้ภายในตัวเขา..."
: "หากมีบางอย่างที่ข้าสงสัยสัย มันคงจะเป็นความแข็งกร้าวที่มากขึ้นตามกาลเวลา" (ประโยคนี้งงกับการแปลหน่อยนึง)

ชื่อตอน 735 :  พวกสารเลวในแดนจงหยวน

หน้า 3
เหตุการณ์เล่ามายังอดีต
หวนฉีและพวกได้มาลอบเข้ามายังจวนของขุนนาง

เฉ้า(กล่องคำพูดบรรยาย)
: "ทีแรก พวกข้าทั้งหมดคิดเพียงแค่ปล้นทรัพสมบัติที่ขุนนางสะสมไว้"

ณ ห้องคลังสมบัติ
เด็กๆต่างพากันพูดคุยเมื่อได้ขุดคุ้ยสมบัติภายใน
: "วุหู้ว เจ๋งเป๊ง"
: "เงียบๆหน่อย"
: "เราขนไปไม่ได้หมดทุกอย่างแฮะ"
: "เยี่ยมไปเลย"
ฉ่านตั๋ว
: "เอาล่ะ ไปจากที่นี่กันเถอะ หวนฉี!"
: "หืม? หวนฉีไปไหนแล้วล่ะ!?"
พวกคนแปลกใจที่หวนฉีหายไป

หน้า 4
หวนฉีได้ใช้กระบี่แทงคนภายในจวนของขุนนางคนนึงที่เจอ(ซึ่งน่าจะเห็นห้องสมบัติถูกบุก แต่ก็ถูกหวนฉีเจอตัวเข้า)
คนรับใช้ดังกล่าวพูดด้วยความเจ็บปวดและขอคนช่วย

จู๋เอ๋อพบหวนฉี
ในขณะที่ฉ่านตั๋วสงสัยว่าหวนฉีกำลังทำอะไร

คนรับใช้เปิดปากบอกกล่าวแก่หวนฉีไปว่า
: "หะ ห้องนอนของนายท่าน..."
: "อยู่ชั้นบนสุด..."
: "ของหอทางทิศเหนือ..."
: "...ไว้ชีวิ..."
แล้วหวนฉีก็ลงมือปลิดชีพคนใช้ผู้นั้น

หน้า 5
พวกหวนฉีได้มันขุนนางที่ต้องการตัวผูกติดกับเตียง
ขุนนางคนดังกล่าวตกใจและทำท่าขัดขึน
หวนฉีก็ได้เอ่ยกับเขาว่า
: "อย่าได้ตุกติกเชียว"
: "เราจะทำให้แกได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมาณเหมือนกับที่แกทำไว้กับคนอื่นๆจนถึงบัดนี้"
แล้วหวนฉีก็ใช้เทียนไขเผาไปที่ใบหน้าของเขา

สองพี่น้องยาง เข้ามายังในห้อง

หน้า 6
ส่ายยางเอ่ยถามขึ้นว่า
: "เจ้าคิดจะทำอะไรกัน หวนฉี!?"
: "นี้ควรจะเป็นการพังเข้ามาและฉวยของมีค่าสิ"

หวนฉีจึงเอ่ยขึ้นว่า
: "ใช่สำหรับข้าเสียหน่อย"
: "ที่ข้ามานี่ก็เพื่อจัดการกับเจ้าสารเลวนี่ต่างหาก"
: "ดูให้ดีซะ เฉ้า"
: "ข้าจะเผา...เจ้าสารเลวนี่ให้หนักยิ่งกว่าที่มันทำกับเจ้าเลย"
ขุนนางที่ถูกตรึงร่างก็ร้องโอดครวญแต่ไม่อาจแผดเสียงดังได้เนื่องจากถูกมัดปากปีดสนิท

ส่ายยาง
: "พอเถอะ หวนฉี"
: "เหตุผลใดที่เจ้าถึงกับต้องลงมือทำถึงขั้นนี้!?"

จูเอ๋อร์
: "หากเจ้าจะฆ่ามัน ก็รีบๆลงมือเถอะ"
ฉ่านตั๋ว
: "หากเราไม่เร่งมือ จะถูกพบเอาได้นะ"

หน้า 7
หวนฉีตอบกลับส่ายยางไปว่า
: "เหตุผล!?"
: "เหตุผลอะไรของเจ้ากัน!?"
: "เผาหน้าของไอ้หนูโสโครกที่มิอาจขัดขึนได้เหมือนเฉ้า..."
: "บังคับขึนใจพวกเจ้าสองพี่น้องในขณะที่ตัดเฉือนร่างกายพวกเจ้า&quotพูดถึงส่ายยางและอี้ยาง)
: "ถลกเนื้อหนังของพวกเข้า" (พูดถึงจูเอ๋อร์และคนอื่นๆที่มีแผลถลกหนังเป็นตามร่างกาย)
: "ตัดแขนของพวกเจ้าและให้พวกเจ้าเฝ้ามองในขณะที่สุนัขแถะกินมัน"
: "พวกเจ้าจะบอกว่าข้าต้องการเหตุผล

หน้า 8
หวนฉี
: "ข้าเคยกล่าวไปก่อนหน้านี้ไปแล้ว มิใช่หรา!?"
: "อีกไม่นานเราจะมิใช่ผู้ที่ต้องถูกแย่งชิง""
: "ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป พวกเข้าจะเอาคืนสิ่งที่ควรจะเป็นของเรา"

จูเอ๋อร์
: "จะ...เจ้าหมายความว่าไง!?"
: "เจ้ากำลังบอกว่า...เจ้าตั้งใจที่เอาคืนแก่ิพวกเราทุกคนงั้นหรือ?"

หวนฉี
: "ในใต้หล้านี้"

หน้า 9
: "มีพวกที่อยู่บนจุดสูงสุดที่ทำอะไรก็ได้ตามที่มันต้องการ"
: "และคนที่อยู่เบื้องล่างที่ต้องสังเวยให้กับความปราถนาของพวกมัน"
: "แล้วเหล่านั้นแหละคือสิ่งที่เป็นอยู่ในจงหยวน"
: "พวกเจ้าที่อยู่ ณ เบื้องล่าง คิดงั้นรึว่าศัตรูของพวกเจ้านะคือไอ้พวกสารเลวน่ารักเกียจที่อยู่บนสุดนั่นนะ
: "แต่มันมิใช่เช่นนั้นหรอก"

: "แน่นอน พวกเราจักให้พวกหมูสกปรกพวกนี้ชดใช้อย่างสาสม"
: "แต่จะให้ทำอะไรง่ายๆ อย่างงั้นมันคงไม่พอ"
: "พวกที่อยู่ด้านล่างน่าจะแสดงให้ถึง "โทสะ"..."

หน้า 10
: "ให้ไอพวกงี่เง่าในจงหยวนที่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับพวกมันต่างหาก"

??
: "หา?"
: "พวกสารเวลในจงหยวน"
: "หวนฉี นี่เจ้าพูดอะไรกัน..."

หน้า 11
เฉ้า
: "เจ้าหมายถึง...คนทั่วไปด้วยงั้นหรือ...?"
: "พวกคนที่มิได้ทำอะไรกับเรา..."

หวนฉี
: "เออ พวกที่ไม่ก็ด้วย"
: "ทว่า"
: "ในใต้หล้าที่เต็มไปพวกสารเลวนั้นในจงหยวนคณานับแล้ว"
: "มันยังรวมไปถึงพวกเวรที่มิทำห่าเหวอะไรเลย"
: "นั้นล่ะคือ "รูปโครง" ของใต้หล้าที่มิเคยเปลี่ยนแปลงอันใดเลย"

หน้า 12
หวนฉี
: "พวกมันคิดว่าไม่เห็นต้องทำอะไรกับมันเลย"
: "ให้ทุกอย่างมันเป็นเช่นนั้นแหละ"
: "สำหรับไอ้พวกนั่นแล้ว"
: "แม้จะต้องลอกเนื้อเถือหนังจากร่างของพวกมันก็ไม่พอหรอก"

หน้า 13
ส่ายยาง
: "เจ้าพูดอะไรของเจ้ากันน่ะ? หวนฉี..."
: "นี่เจ้าจะบอกว่าเป้าหมายอันเป็น "โทสะ" ของเจ้า..."
: "คือทุกสรรพชีวิตทุกผู้ยกเว้นคนที่อยู่เบิ้องล่างหรา?"
: "หรือให้กล่าวอีกอย่าง"
: "เจ้าจะบอกว่าเจ้าเกลียดชังใต้หล้าเกือบทั้งหมดนี้"
: "งั้นเจ้าก็ไม่ยอมรับใต้หล้านี้นะสิ..."

หน้า 14 
พวกซิ่นได้ยิน
ซิ่นทำท่าจะแย้งขึ้นมา
ทว่าพลทหารรายนึงได้ขึ้นมารายงานข่าวแก่ซิ่น
: "ท่านแม่ทัพ ท่านอยู่นี่นี่เอง"
: "ระ เราได้รับรายงานจากกองลาดตระเวนที่พวกเราส่งไปขอรับ
: "พะ พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว"

ซิ่น
: "ชิ"
: "ไอ้พวกทัพเจ้ายกพลมาที่นี่แล้วรึ?"

: "ไม่ขอรับ..."
: "ไม่ใช่พวกนั่น..."

หน้า 15

: "สายรายงานว่าหน่วยนึงของทัพหวนฉีกำลังตรงดิ่งมานี่ขรั่บ!"
ซิ่น
: "อะ เอาจริงดิ!?"

ณ หน่วยของหวนฉีที่กำลังควบม้าไปยังยี่อัน

: "รายจากกองสอดแนม"
: "ปราการยี่อันอยู่ข้างหน้า"
: "แล้วเป็นอย่างที่หัวหน้ากล่าวเลย"
: "กำแพงแต่ละด้านถูกปักด้วย...ธงของฉินขอรับ"
เหล่ารี้พลหวนฉีต่างโห่ร้องดีใจ
ในขณะที่หมอหลุนโล่งใจว่าสิ่งนั้นเป็นจริงแม้จะสับสน

หน้า 16
เตียวตระโกนเรียกซิ่นจากด้านล่าง
: "ซิ่น เจ้าอยู่บนนั้นใช่ไหม!?"
ซิ่น
: "เตียว"
เตียว
: "ตอนนี้แม่ทัพหวนฉี..."
ซิ่น
: "ได้ยินแล้ว! ข้ากำลังไป!"

ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ
: "ฮ่าฮ่า งั้นเขาก็ยังคงฆ่าตายสินะเนี่ย!?"
: "นั่นล่ะพวก หวนฉีล่ะ"

: "อี้ยาง"
: "หวนฉีจะมาดั่งที่เจ้าว่าไว้เลย"
อี้ยาง
: ".....อา"

ซากุ้ยไม่ทราบชื่อ
: "เหมือนเขาจะถูกไล่ล่ามาตลอดทางถึงนี่เลยแฮะ"
เฉ้า
: "แม่ทัพหลี่ซิ่นแห่งทัพเฟยซิ่น"
: "ช่างน่าเสียดายที่เรื่องราวของข้าต้องจบแต่เพียงเท่านี้"
ซากุ้ยไม่ทราบชื่อเตือนเฉ้า
: "เจ้าพูดมากเกินไปแล้วนะ หวนฉีได้ฆ่าเจ้าแน่หากเขารู้เข้า"
ก่อนที่จะแยกกันไปหน่ากุยได้ถามเป็นครั้งสุดท้ายว่า
: "ช้าก่อน...ช่วยบอกข้าเป็นครั้งอย่างสุดท้ายที!"
: "แม่นางส่ายยาง ที่พวกเจ้าเอ่ยถึงมาตลอดตอนนี้อยู่ไหน..." 

เฉ้าจึงตอบไปว่า
: "นางตายแล้ว"

หน้า 17
เฉ้า
: "หลังจากนั้น หวนฉีก็ทิ้งตระกูลซากุ้ยไป"
: "และสร้างตระกูลของตน"
: "แล้วเขาก็กลายเป็น "อ๋องแห่งจัณฑาล"
: "เป็น "อ๋องแห่งอันธการ" อย่างแท้จริง"

ซิ่นได้ยินเช่นนั้นเรื่มมีน้ำโหจึงตะคอกขึ้นทันทีว่า
: "เลิกเพ้อเจ้อเสียที! ไอ้ที่ว่ามันเป็น "อ๋อง" นะ"
เฉ้า
: "เขานะคือ "อ๋อง" "
: "อย่างไรก็ดีแม้เขาจะทำตัวเหมือนตนอยู่เบิ้องล่าง"
: "หวนฉีก็มองใต้หล้านี้เหมือนอยู่ข้างบนเสมอมา"
ซิ่น
: "ขะ ข้าไม่เอาด้วยหรอกเฟ้ย"

อี้ยาง
: "พอแล้ว ให้มันจบแค่นั้นแหละ"
: "เจ้าพูดมากไปแล้วเฉ้า"
เฉ้า
: "โทษที"
อี้ยาง
: "เรื่องราวในอดีตมิได้สลักสำคัญอันใด"
: "ปัญหา ณ ปัจจุบันของเราคือเรายังอยู่ใจกลางเขตแดนของข้าศึก"

หน้า 18-19
อี้ยาง
: "ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเรายังคงไม่เปลี่ยนแปลง ทว่า..."
: "นี่อาจบ่งบอกถึงการพลิกกลับของชะตากรรมของเรา"

กล่องข้อความ
: "ด้วยกับการมาถึงยังปราการของหวนฉี กระแสน้ำได้เกิดการเปลี่ยนเปลงครั้งใหญ่อีกครา"

: ยังมิใช่อวสานของฉินดอก