ผมขอคนๆนึงเป็น(ไม่เคยขอใครมาก่อน)แฟนแต่เขาบอกผมว่า "ยังไม่อยากเลื่อนสถานะเพราถ้าเลื่อนหลายสิ่งก็เปลี่ยนเช่น จะอดเต๊าะผู้ชายหรืออื่นๆ ความสัมพันธ์ แบบนี้ก็ดีไม่ใช่หรอ " ความสัมพันธ์ที่เขาหมายถึงคือการทำตัวเหมือนแฟนแทบจะมีไรกันอยู่แล้วแต่ก็ไม่ใช่แฟน พี่น้องก็ไม่ใช่ เพราะสิ่งที่ทำมันมากกว่าคำว่าพี่น้องตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าควรรู้สึกแบบไหนอารมณ์และความรู้สึกมันตีกันไปหมดอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่อยากร้องเพราะร้องไห้มา7วันติดแล้ว เอาจริงๆมันไม่ใช่ความผิดเขาหรอก เราปล่อยให้ความสัมพันธ์แบบนี้เกืดขึ้นเอง คงเป็นกรรมที่เราเคยทำกับคนอื่นมั่ง มันเจ็บแบบไม่มีใครเข้าใจเรา ไม่มีสักคน คนที่คิดว่าจะอยู่ข้างเราแต่กลับกลายเป็นว่า เหินจากเรา แค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจเรา คอยรับฟัง อยู่ข้างเรา ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น
แต่มันก็ไม่มีเลย แม้แต่ครอบครัว
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่ความตายแต่คือการต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว 
ทุกคืนได้แต่ภาวนาว่า  "ขอให้หลับแบบไม่ต้องตื่นมาอีกเลย" 
มันอาจจะมีความสุขกว่าก็ได้ ครับผมไม่กลัวว่าการฆ่าตัวตายจะทำให้ตกนรก ผมคงตายไปตั้งแต่ ม.2 แล้วแหละ โลกโคตรโหดร้าย สู้ไม่ไหวจริงๆ เป็นเพราะมองไปทางไหนก็ไม่มีใครอยู่ข้างๆมีแค่เงาของเราและตัวเรา