เราเป็นเด็กอายุ 13 ค่ะ เรารู้ตัวเองดีว่าหุ่นเราเป็นยังไง มีอยู่ครั้งหนึ่งเราใส่ชุดยุวไปเข้าแถวแล้วมันต้องรวมตัวนักเรียนทั้งชายและหญิงไปเข้าแถวทุกชั้นเรียน ชุดยุวของเรามันเป็นชุดที่ต้องมีเข็มขัดรัดตรงเอว เราเป็นคนมีพุงหมาน้อย แล้วมันเห็นหน้าท้องตรงพุงหมาน้อยของเราพอดี เราก็ยืนเข้าแถวตามปกติ แล้วเพื้อนผู้ชายในแถวคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า ทำไมอ้วนจัง แค่ประโยคเดียวตอนนั้นเราน้ำตาคลอเลยค่ะ กลางแถวเลย คนเยอะมาก เราอายมาก เรากลั้นไม่อยู่จริงๆ เรารู้นะว่ารูปร่างเราเป็นยังไงเราพยายามลดมาโดยตลอด แต่เราไม่ค่อยอยากจะลดเยอะเพราะมันคือช่วงวัยกำลังกันของเรา เรามีความสุขกับการกินมาก แต่เราก็ลดการกินลงมาบ้างแล้ว เรารู้ว่าหุ่นเรามันเป็นแบบไหน แต่เราไม่ได้ต้องการให้ใครมาว่าเราแบบนี้เลย เราเสียใจมาก อ้วนที่สุดในกลุ่มเพื่อนที่เราสนิท เพื่อนๆผู้หญิงของเราหุ่นดีมาก กินยังไงก็ไม่อ้วนเหมือนเรา ไม่เคยอิจฉาเพื่อนเลย แค่น้อยใจ เราแค่เสียใจ เราไม่รู้จะเอาสัดส่วนตรงนี้ออกไปยังไง มันคือปมฝังใจที่ทรมานที่สุดในวัยรุ่นของเราอีกเรื่องนึงเลย ตอนนี้เรายังพิมไปร้องไห้ไปอยู่เลย เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ