ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าเรามีภูมิต้านทานต่อแอนตี้น้อยมากๆ ใครไม่ได้อวยน้องโมกรุณาข้ามกระทู้นี้ไปเลยค่ะ ด้วยความเคารพ
 
 
และบอกไว้ก่อนเลยว่า นี่เป็นมุมมองของเราที่ไม่มีความรู้เรื่องดนตรีเลย ถ้ามีอะไรที่สื่อไม่ชัดหรือใช้คำไม่ถูก ตักเตือนกันได้นะคะ
เราแค่อยากหาเพื่อนคุยในฐานะโอชิโมบายล์ว่ารู้สึกกันอย่างไรบ้าง และนี่คือความรู้สึกของเราที่มีต่อโมค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ สืบเนื่องจากที่น้องโมประกาศจบการศึกษาแล้ว นั่นทำให้เรากลับมานั่งนึกถึงพัฒนาการของน้องตั้งแต่ตอน bnk ตั้งไข่จวบจนปัจจุบัน
โมบายในช่วงแรกนั้นเป็นคนที่ร้องเพลงดีมาก แต่ยังพูดไม่ชัด เสียง ร ล ขาดหาย ซึ่งตอนนี้ได้รับการแก้ไขแล้วด้วยความพยายามคุยกับคุณกระจกและประสบการณ์มากมายที่ได้พบเจอ
เรารู้สึกประทับใจมากในตอนที่น้องร้องเพลง "คนที่ฟ้าส่งมาให้รักกัน" เราไม่มีความรู้เรื่องเสียงนักแต่รู้สึกว่าเป็นเสียงที่ใส ฟังสบาย และรู้สึกว้าวมากๆกับตอนที่น้องร้องเพลงดิสนีย์ "Happy working song" เป็นเสียงที่มีเอกลักษณ์และดึงดูดจนเรากรอฟังซ้ำเป็นร้อยรอบ เสียงใส ชัดเจน กังวาน และมั่นใจ และยังมีอีกหลายเพลงในยุคตู้เพลงแรกๆที่เราชอบ(ใครชอบเพลงไหนก็มาแชร์กันได้นะคะ)
แต่นั่นคือสมัยก่อน พอมาตอนนี้ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงไหน แต่เริ่มรู้สึกได้ในเพลง "จากใจผู้สาวคนนี้" เสียงของน้องยังคงเพราะเหมือนเดิม ไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกขัดหูมากๆในตอนที่ฟังครั้งแรก เสียงถูกบีบจนสั่น ความกังวานหายไปในบางท่อนจนน่าแปลกใจราวกับดันลมขึ้นขังไว้ในลำคอ(เราอธิบายไม่ค่อยถูกเพราะไม่มีความรู้ด้านนี้ แต่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรมากั้นเสียงที่ลำคอ ฟังแล้วเกร็งและลุ้นตาม) แต่บางท่อนก็ทำได้ดี เสียงชัด กังวาน ฟังลื่นหู ต้องใช้การฟังซ้ำรอบสองถึงจะเริ่มชินและรู้สึกว่าเพราะ ซึ่งเรานับว่าเพลงนี้ยังคงเป็นเพลงที่ดีอยู่ ยังเพราะดี ฟังได้เรื่อยๆ แต่ก็รู้สึกได้ว่าเวลาโมร้องเพลงโคฟต่างๆ เสียงที่กังวานหายไปในบางเพลงเช่น "be with you" หนึ่งในเพลงที่เราเปิดเสียงโมฟังซ้ำไปกว่าร้อยรอบ(เข้าลิสต์เพลงตอนปั่นงาน) เพลงนี้เราไม่รู้ว่าภาษาดนตรีเรียกอะไร แต่เรารู้สึกว่าเสียงน้องขุ่นมากๆ เสียงถูกกักเอาไว้ที่คอเหมือนไม่ได้ปล่อยเต็ม
แต่พอมาถึงยุคของเพลง "ดีอะ" แค่ขึ้นท่อน "ว้าย" แค่นี้ก็กระชากสายตาให้หันไปมองจอ เพลงนี้น้องทำได้ดีมากๆในสายตาเรา เนื้อเสียงใสชัดกังวานแม้จะได้โน้ตสูง เป็นเพลงที่ทำให้เราคิดว่าในที่สุดน้องก็หาวิธีมาจัดการกับเสียงที่ถูกกักเอาไว้ของตัวเองได้แล้ว แต่เราก็ดีใจได้แค่แป๊ปเดียว
เพลงที่เราเฝ้ารอและตื่นเต้นที่สุดที่จะได้ฟัง "believers" ฟังจบได้แต่มองจอด้วยแววตาขุ่นมัวพร้อมกับอุทานออกมาว่า "ใครบรีฟเสียงให้เพลงนี้!?" ทั้งเพลงเน้นเสียงสูงที่ถูกบีบขึ้นจนเหมือนลมขึ้นมากักถึงกกลิ้น จนแอบคิดว่า หรือที่เรารู้สึกว่าโมร้องเพลงแล้วกักเสียงเอาไว้จะเป็นเพราะถูกสอนมาแบบนี้หรือเปล่า? เพราะพอกลับไปฟังเพลงยุคเก่าๆของน้องเราก็ยังชอบและฟังสบายหูอยู่เหมือนเดิม และบางเพลงที่ร้องใหม่ๆก็ยังคงฟังได้โดยรู้สึกว่าเพราะ เช่น "โลกที่ไม่มีเธอ" ที่ร้องในไลฟ์ในช่วงปีนี้ ขนาดไมค์และห้องไม่ได้เอื้อต่อการอัดเสียงเลยแม้แต่นิด เสียงเหมือนร้องเพลงอยู่ในงานเลี้ยง แต่กระนั้นกลับรู้สึกว่าเสียงชัดกว่าเพลง believers ที่อัดในห้องอัดดีๆเสียอีก หรือเพราะเราไม่มีความรู้เรื่องเพลงเลยเข้าไม่ถึงวิธีร้องแบบ believers กันนะ?
อย่างที่บอก เราไม่มีความรู้เรื่องดนตรีเลย จะให้สอนน้องคงจะเกินตัวไป แต่...แค่สักนิด หากน้องอยากออกไปต่อในสายงานดนตรี อยากให้น้องลอง "ลืม" สิ่งที่เคยเรียนมาใน bnk สักครั้งและลองร้องในแบบที่เคยร้องเมื่อสมัยก่อนดูสักหน่อย อาจจะทำให้เห็นอะไรมากขึ้นและพัฒนาต่อไปได้ 
 
ส่วนเรื่องการแสดง แน่นอนว่าเราไม่ใช่เด็กเอกการแสดงแต่อย่างใด ดังนั้น เราขอออกความเห็นในฐานะผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับแอคติ้ง
โมเป็นคนที่แสดงได้แข็งมากในสายตาเรา ไม่รู้สึกว่าสิ่งที่เกิดในละครมันเกิดขึ้นเลย เหมือนมานั่งดูคนเล่าเรื่องให้ฟังมากกว่า หากจะไปต่อสายนี้คงต้องฝึกกันอีกเยอะเลยทีเดียว(เชื่อว่าน้องทำได้ ถ้ามุ่งมั่นที่จะทำ) ในด้านนี้เราไม่ค่อยมีความเห็นมากเพราะสารภาพเลยว่าไม่มีจุดที่ชอบเลย ดูเพราะเป็นโมล้วนๆ
 
และมาถึงความสามารถของโมในด้านที่เราชอบมากที่สุด ทั้งตั้งแต่เมื่อก่อนจวบจนถึงตอนนี้ ความสามารถด้านการเต้น (หลังจากนี้คือความอวยล้วนๆ)
โมละบิลนั้นดึงดูดสายตาของเราทุกครั้งที่อยู่บนเวที น้องสื่อออกมาชัดเจนมากว่า "หนูกำลังสนุกมากๆเลยค่ะ!" และก็เช่นกัน เราไม่มีความรู้ด้านการเต้น เรารู้แค่ว่าเด็กคนนี้มีเสน่ห์มากๆเวลาเต้น รู้สึกถึงความแข็งแรง มั่นใจ และสนุกสนาน รอยยิ้มที่น้องมีทำเอารู้สึกเหมือนถูกยิง ชูก้า ชูก้า บีม! ใส่ทุกครั้งที่กล้องแพลนไปเจอ ยิ่งหลังกลับมาจากญี่ปุ่น เสน่ห์ที่ว่าก็แรงมากขึ้นจนแทบจะกรีดร้องทุกครั้งที่น้องยิ้มจนตาเป็นสระอิ อุทานคำว่า น่ารัก ออกมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันรอบ ตอนไปเต้นกับพวกพี่ๆ akb ก็ทำได้ดีแบบไม่โดนกลบหาย (ท่าเงยหน้าหมุนคอยังคงตราตรึง) ยกมือทาบอกไปไม่รู้กี่ครั้ง คำว่ายิ่งโตยิ่งสวยนี่คือใช่เลย การเต้นของน้องนับว่าโดดเด่นมากๆสำหรับเรา น้องดึงสายตาเราทุกครั้งไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งไหนบนสเตจ จะบอกว่าช่วงเวลาที่น้องเต้นคือช่วงที่น้องดึงเสน่ห์มากมายมหาสารออกมาก็ไม่เกินจริงเลย
 
พิมพ์มาก็ยาวพอสมควรแล้ว เพิ่งรู้ว่าการอธิบายความรู้สึกที่มีผ่านตัวอักษรมันยากขนาดนี้ แต่นี่ก็คือความรู้สึกที่เรามีในฐานะแฟนคลับแบบเงียบๆคนหนึ่งของน้องค่ะ
เราตันโอชิโมบายล์ ถ้าน้องต่อสายงานในวงการบันเทิงก็จะติดตามน้องต่อไปแน่นอน แต่ถ้าไม่ เราก็จะเคารพในการเป็นคนนอกวงการของน้อง แต่ที่แน่ๆคงไม่ได้ตาม bnk ต่อแล้วค่ะ เพราะตามเมม ไม่ได้ตามวง ตามแค่โมเชียร์แค่โมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปกติจะหลีกหนีพันทิปเพราะเมื่อก่อนเคยมีภาพจำว่าที่นี่การอวยโมบายล์คือกระทู้เรียกแขก แต่ในตอนนี้น้องจะจบการศึกษาแล้วเลยอยากหาเพื่อนที่โอชิโมมาคุยถึงความรู้สึกที่มีต่อน้องค่ะ
แล้วเพื่อนๆที่เป็นแฟนคลับน้องล่ะคะ คิดเห็นกันอย่างไรบ้าง? มาคุยกันเถอะค่ะ!

//แก้ไขเนื่องจากมีการพิมพ์บางอย่างกลายเป็นรูปemojiโดยไม่ตั้งใจ