เรากับแฟนเราคบกันมาปีกว่าๆแล้ว อาจะมีทะเลาะกันไม่เข้าใจกัน แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันมักจะรุนแรงเสมอ ไม่ว่าจะคำพูดการกระทำ แล้วมันก็ส่งผลมาถถึงทุกวันนี้ เริ่มแรกที่รักรักกันอะไรมันก็ดีไปหมดเอาใจใส่ทุกอย่างเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ดูเอาใจใส่ไปหมด ซึ่งมันดี และดีมากๆใจฟูสุดๆรักมากสุดๆ แต่ตอนนี้เราก็เป็นคนที่รักมากขึ้นทุกวันเหมือนเดิมนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราปรับตัวเข้าหาเค้าเยอะมากๆ อะไรที่เราไม่เคยทำก็ทำก้เปลี่ยนให้มันดีขึ้น (รายละเอียดมันเยอะมาก ข้ามเลยละกัน)
จุดเปลี่ยนของเราที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ก็อาจจะเป็นเพราะตัวเราที่ทำให้เค้ามีความสุขไม่ได้มั้ง อ่าา...เราทำได้มาทำงานโรงงานเดียวกันแต่อยู่คนละแผนกคนละกะ ซึ่งเราเข้าเช้าตลอด ส่วนเค้าเข้างานเป็นกะแต่มันก็จะมีอาทิตย์นึงที่เราเข้างานตรงกันนั่นซึ่งเป็นกะเช้า เค้าหยุดวันอาทิตแค่วันเดียวส่วยเราหยุดเสาร์-อาทิตยย์ มันก็จะมีวันหยุที่ให้เราใช้ชีวิตด้วยกัน วันไปทำงานปกติกลับมาก็เจอกันแหละ เค้ากลับมาก็เข้าใจว่าเหนื่อย เราก็ทำกับข้าวรอเค้าทุกวันถามทุกวัน อยากคุยด้วยทุกวัน จนเค้ารู้สึกว่าจะโทรทำไมนักหนากลับบ้านไปก็เจอกัน ใช่ค่ะ เจอกันแต่ไม่ใส่ใจกัน กลับมาถึงกินข้าวแล้วก็นอน แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ เราก็เริ่มน้อยใจละ เริ่มรู้สึกว่าทำไมเมื่อก่อนเธอใส่ใจเอาใจ ดูแลเราดีจังวะ!!
ตอนนั้นคนที่ทำงานเค้าก็เริ่มแซวแฟยนเรากับผู้หญิงที่อยู่แผนกเดียวกันกับเค้า เราก็เริ่มไม่โอเเคละ แฟนเราบอกไม่มีอะไรเค้าแค่แซว แต่เข้าใจป้ะว่าคนที่เป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันทุกวันมาเจออะไรแบบนี้คิดว่าจะโอเคหรอว่ะ เราไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลยนะไม่เคยที่จะทำให้แฟนเรามาคิดมากกับมือที่3เลยนะ นี่แหละค่ะ ที่ทำให้เราเป็นกังวล เราไม่รู้เราไม่เห็นิ ว่าที่ทำงานเค้าปฏิบัติกับคนอื่นยังให้เกรียติเราแค่ไหน หลังจากนั้นมันก็เริ่มเปลี่ยนมาเรื่อยๆ ความใส่ใจที่เค้ามีต่อเราน้อยลง จากที่เคยทำให้ก็ไม่ทำแล้ว จากที่เคยนอนกอดก็หันหลังให้ แต่ทำไมเราถึงยังรักเค้ามากขึ้นทุกวัน ใช่คะเราทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่เสียเค้าไปจากชีวิตเรา งี่เง่าน้อยลง ไม่แชทถ้าไม่จำเป็นหรือไม่มีธุระ ไม่โทรตาม ปล่อยให้เค้าอิสระเต็มที่ ถึงแม้ว่าเราจะไม่อยากทำแบบนั้น เรายอมนอนอยูที่บ้านรออเค้ากลับบ้าน ถามว่าทำไมยังต้องทนอยู่ถ้าตัวเองไม่มีความสุข เพราะเรายังอยากมีเค้าอยู่ยังรักเค้าอยู่ แม้เราจะต้องเจ็บแค่ไหน ต้องนอนร้องไห้หรือน้อยใจคนเดียว ก็ได้แค่เก็บมันไว้ เพราะกลัวเค้ารำคาญ เพราะเราไม่เคยมีวันไหนที่ไม่รักเค้าเลย เราบอกกับตัวเองเสมอว่า ถ้าจะเจ็บก็เจ็บให้มันถึงที่สุดแล้วค่อยเดินออกมาก แล้วก็รักให้มากที่สุดเพื่อที่จได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลัง ว่าทำไมเราไม่ทำให้ดีกว่านี้ว่ะ ทำไมเราไม่รักเค้าให้มากกว่านี้วะ ก็เคยคิดบ้างอยูหลายครั้งแล้วนะ ว่าจะเดินออกจากชีวิตเค้า แต่มันก็ทำไม่ได้เลยสักครั้ง เราไม่อยากเลิกกันเพื่อที่จะกลับมาคบกันใหม่ ถ้าจะเลิกก็ควรให้มันจบไปเลย ไม่ต้องวนกลับมาเจอกันอีกหรือมาทำร้ายจิตใจกันอีก เราถึงเดินออกมาไม่ได้สักทีไง ไม่กลัวเค้าไม่รักนะ กลัวการที่ไม่มีเค้าอยู่ข้างๆในชีวิต...
****อ่านแล้วก็อาจจะมีงงๆ กันบ้าแหละ แค่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังเวลาจิตตก
ทำไมการตัดใจออกจากชีวิตใครคนนึงมันถึงยากจัง...
จุดเปลี่ยนของเราที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ก็อาจจะเป็นเพราะตัวเราที่ทำให้เค้ามีความสุขไม่ได้มั้ง อ่าา...เราทำได้มาทำงานโรงงานเดียวกันแต่อยู่คนละแผนกคนละกะ ซึ่งเราเข้าเช้าตลอด ส่วนเค้าเข้างานเป็นกะแต่มันก็จะมีอาทิตย์นึงที่เราเข้างานตรงกันนั่นซึ่งเป็นกะเช้า เค้าหยุดวันอาทิตแค่วันเดียวส่วยเราหยุดเสาร์-อาทิตยย์ มันก็จะมีวันหยุที่ให้เราใช้ชีวิตด้วยกัน วันไปทำงานปกติกลับมาก็เจอกันแหละ เค้ากลับมาก็เข้าใจว่าเหนื่อย เราก็ทำกับข้าวรอเค้าทุกวันถามทุกวัน อยากคุยด้วยทุกวัน จนเค้ารู้สึกว่าจะโทรทำไมนักหนากลับบ้านไปก็เจอกัน ใช่ค่ะ เจอกันแต่ไม่ใส่ใจกัน กลับมาถึงกินข้าวแล้วก็นอน แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ เราก็เริ่มน้อยใจละ เริ่มรู้สึกว่าทำไมเมื่อก่อนเธอใส่ใจเอาใจ ดูแลเราดีจังวะ!!
ตอนนั้นคนที่ทำงานเค้าก็เริ่มแซวแฟยนเรากับผู้หญิงที่อยู่แผนกเดียวกันกับเค้า เราก็เริ่มไม่โอเเคละ แฟนเราบอกไม่มีอะไรเค้าแค่แซว แต่เข้าใจป้ะว่าคนที่เป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันทุกวันมาเจออะไรแบบนี้คิดว่าจะโอเคหรอว่ะ เราไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลยนะไม่เคยที่จะทำให้แฟนเรามาคิดมากกับมือที่3เลยนะ นี่แหละค่ะ ที่ทำให้เราเป็นกังวล เราไม่รู้เราไม่เห็นิ ว่าที่ทำงานเค้าปฏิบัติกับคนอื่นยังให้เกรียติเราแค่ไหน หลังจากนั้นมันก็เริ่มเปลี่ยนมาเรื่อยๆ ความใส่ใจที่เค้ามีต่อเราน้อยลง จากที่เคยทำให้ก็ไม่ทำแล้ว จากที่เคยนอนกอดก็หันหลังให้ แต่ทำไมเราถึงยังรักเค้ามากขึ้นทุกวัน ใช่คะเราทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่เสียเค้าไปจากชีวิตเรา งี่เง่าน้อยลง ไม่แชทถ้าไม่จำเป็นหรือไม่มีธุระ ไม่โทรตาม ปล่อยให้เค้าอิสระเต็มที่ ถึงแม้ว่าเราจะไม่อยากทำแบบนั้น เรายอมนอนอยูที่บ้านรออเค้ากลับบ้าน ถามว่าทำไมยังต้องทนอยู่ถ้าตัวเองไม่มีความสุข เพราะเรายังอยากมีเค้าอยู่ยังรักเค้าอยู่ แม้เราจะต้องเจ็บแค่ไหน ต้องนอนร้องไห้หรือน้อยใจคนเดียว ก็ได้แค่เก็บมันไว้ เพราะกลัวเค้ารำคาญ เพราะเราไม่เคยมีวันไหนที่ไม่รักเค้าเลย เราบอกกับตัวเองเสมอว่า ถ้าจะเจ็บก็เจ็บให้มันถึงที่สุดแล้วค่อยเดินออกมาก แล้วก็รักให้มากที่สุดเพื่อที่จได้ไม่ต้องมาเสียดายทีหลัง ว่าทำไมเราไม่ทำให้ดีกว่านี้ว่ะ ทำไมเราไม่รักเค้าให้มากกว่านี้วะ ก็เคยคิดบ้างอยูหลายครั้งแล้วนะ ว่าจะเดินออกจากชีวิตเค้า แต่มันก็ทำไม่ได้เลยสักครั้ง เราไม่อยากเลิกกันเพื่อที่จะกลับมาคบกันใหม่ ถ้าจะเลิกก็ควรให้มันจบไปเลย ไม่ต้องวนกลับมาเจอกันอีกหรือมาทำร้ายจิตใจกันอีก เราถึงเดินออกมาไม่ได้สักทีไง ไม่กลัวเค้าไม่รักนะ กลัวการที่ไม่มีเค้าอยู่ข้างๆในชีวิต...
****อ่านแล้วก็อาจจะมีงงๆ กันบ้าแหละ แค่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังเวลาจิตตก