คือก่อนหน้านี้เราเป็นคนกล้าที่จะพูดภาษาอังกฤษนะคะ แต่พอมาเรียนจริงจัง ไม่ค่อยได้ใช้ แล้วเจอเพื่อนในคลาสที่พูดเก่งๆ เราประหม่าแล้วไม่มั่นใจไปเลยค่ะ ทำให้ตอนนีเเรากลายเป็นคนไม่กล้าพูดเพราะกลัวพูดผิด จากเมื่อก่อนที่เราพูดทั้งที่ไม่ได้สนว่าถูกหรือผิดความหมายค่ะ

ตอนนี้เราปลื้มครูสอนคนนึงค่ะ อยากสนทนาด้วยเวลาเจอกัน แต่พอได้เจอ เราทำได้แค่ยิ้มแล้วเดินหนี เพราะเวลาเขาถาม ทักทาย เราจะตอบไม่ได้ ไม่กล้าพูด เหมือนสมองมันว่างเปล่า ไม่มีคำศัพท์อะไรในหัวเลย กลายเป็นเลี่ยงการที่จะเจอครูคนนี้ไปเลยค่ะ

เวลาเรียนในคลาส ครูมักจะพยายามให้เราพูด แต่ยิ่งพยายามให้เราพูด เรายิ่งปิดปาก ไม่รู้ทำไมเลยค่ะ กลายเป็นเพื่อนเราต้องเป็นสื่อกลางในบทสนทนาระหว่างคุณครูกับเราแทน 🥲

เรารู้สึกอยากกล้าพูดเหมือนเพื่อนเราบ้างค่ะ อยากคุย อยากทักทาย อยากพูดในคลาสกับเขาได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเราไม่กล้าพูดกับครูคนนี้เลยค่ะ เขาชวนเราไป hang out ด้วย เราก็ต้องปฏิเสธไปเพราะกลัวไปจริงๆแล้วเราไม่สามารถสนทนากับเขาได้ แล้วบรรยากาศมันจะกร่อยอะค่ะ

ตอนนี้เรายังหาสาเหตุไม่ได้เลยว่าทำไมอยู่ดีๆเรากลายเป็นคนไม่กล้าพูดกับเขา ทั้งที่คลาส speaking อื่นเราพูดได้ปกติเลย ถึงแม้จะมีกดดันและประหม่าบ้าง แต่ยังกล้าพูดมากกว่าเวลาเรียนคลาสกับครูที่ปลื้มค่ะ