รู้สึกชีวิตคู่เริ่มถึงทางตัน..
ความต้องการ หรือการใช้ชีวิตประจำวันของเราสองคนเริ่มสวนทางกันเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นที่เราเรื่องมาก หรือมันเริ่มเข้ากันไม่ได้กันแล้ว

ยกตัวอย่างเหตุการณ์
เราอยากกินอาหารเกาหลี ที่ดูๆ ไว้ ห่างจากบ้าน 10km ประโยคนึงที่ต้องเจอแน่ๆ และเจอมาตลอดคือ "ไกล" สุดท้ายคือไม่ได้ไปกิน และก็กินแถวๆ บ้าน ที่รัศมีไม่เกิน 5km ได้มั้ง

ไม่รู้คนที่มีคู่มักจะประสบปัญหาแบบนี้บ้างไหม ที่เวลาจะไปไหนมาไหน หรือแค่อยากจะไปกินอะไร ต้องขับรถไปทำอะไรสักอย่างใกล้ๆ แถวนั้นก่อนถึงจะได้กิน ถ้าไม่มีวันได้ไปแถวนั้นก็คงไม่ได้กินอ่ะชาตินี้ (ไม่ได้เว่อ แต่มันเป็นแบบนี้จริงๆ)

อธิบายขยายความเพิ่ม แฟนของเราเป็นคนติดบ้าน ไม่ค่อยมีสังคม หรือไปไหนมาไหน ซึ่งก็ต่างกับเราที่เป็นคนมีเพื่อน และเข้าสังคม บางที เราจะมีฟิลอยากไปคาเฟ่ หรือไปร้านนั้นร้านนี้บ่อยๆ และทุกๆ ที ก็คือเราก็ต้องอยากไปกับแฟนเหมือนกัน แต่พอจะเริ่มมีการพูดคุย ว่าอยากจะไปที่นี่ เราก็เจอเหตุการณ์แบบข้างต้นตลอด คือ "ไกลจัง" "ต้องไปถึงที่นั่นเลยหรอ" จนมันเริ่มเซ็ง และมาเริ่มๆ คิดแล้วว่า ชีวิตวันๆ หนึ่งเราทำอะไรได้บ้าง แค่อยู่เฉยๆ นอน ดูซีรีย์แค่นี้ใช่ป่ะ  เราแค่รู้สึกอยากออกไปใช้ชีวิตบ้าง เมื่อมีเวลาว่าง อยากไปเจอเพื่อน เมื่ออยากไป.

หลังๆ มานี้ เรา wfh 24/7 ก็คืออยู่กับแฟนตลอด แรกๆ มันดีนะ เพราะเมื่อก่อนจะเจอกับแฟนแค่เสาร์-อาทิตย์ แต่หลังๆ เริ่มรู้สึกแบบนี้บ่อยๆ เรารู้ว่าแฟนเป็นคนแบบไหน และเราเองก็ไม่ได้ชวนเค้าไปทุกอาทิตย์ หรือทุกๆ ครั้งที่ถึงวันหยุด เราจะชวนก็ต่อเมื่อแบบ "เออ ไหนๆ ก็มาละแวกนี้ ขับเลยไปหน่อย นอกเส้นทางหน่อย เพื่อไปที่นี่ได้มั๊ย" คือ.. สำหรับแฟนเรามันไม่ได้อ่ะ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เราเองไม่อยากจะเอาแต่ใจด้วยว่า ยังไงก็จะไปๆ ก็เลยไม่พูดอะไร ไม่เซ้าซี้ ไม่ไปก็ไม่ไป นอยไปเอง แล้วก็หายนอยเอง เป็นแบบนี้เรื่อยๆ  ทุกที ถ้าถามว่าอยู่กันมาได้ไง 12 ปี ถ้าเจอแต่แบบนี้ คำตอบก็คงมีหลายอย่าง อย่างที่บอก ถ้าไม่เจอช่วงโควิด ชีวิตเราก็คงไม่ได้เป็นแบบ 24/7 ตัวติดกัน เราคงต่างคนต่างใช้ชีวิตในวันธรรมดา และเจอกันเสาร์-อาทิตย์ และในวันหยุด เราคงได้ไปไหนมาไหนด้วยกันง่ายกว่าตอนนี้ เพราะนานๆ เจอกันทีแหละมั้ง

อีกปัญหาที่เจอคือ แฟนเราป็นพวกที่ถ้าจะไปไหนสักที่ และถ้าใช้เวลานาน เกิน 30 นาทีขึ้นไป จะเริ่มมีคำถามแล้วว่า "นานจัง" (ถึงแม้เดินทางด้วยขนส่งสาธารณะอย่างรถไฟฟ้า) "รถติดจัง" (กรณีใช้รถตัวเอง) เออสรุปง่ายๆ คือ ไม่ชอบไปไหนมาไหน 1 ปีคงเจอเพื่อนเค้าครั้งนึงได้ คนที่อยู่ด้วยอย่างเรา พอเจอบ่อย ก็เซ็ง นี่แหละ ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่ถ้าเดินทางไปไหน แล้วขับรถไป แล้วเจอรถติด แฟนเราจะเริ่มมีอาการหงุดหงิดละ จะบ่นไม่หยุด "ทำไมต้องมาสาขานี้ รถมันติด" "ทำไมต้องมาที่นี่" อะไรทำนองนี้ จนบางครั้งพาลอารมณ์เสียมาที่เรา เพราะเราเป็นคนเลือกสถานที่นี้ และจนบางครั้ง ตอนที่เค้าหงุดหงิด กลายเป็นว่าเราไม่อยากนั่งในรถด้วย เค้าจะขับรถโดยใช้อารมณ์เข้าร่วม ด้วยเหตุการณ์แบบนี้ หลังๆ เราเลยไม่ค่อยชวนไปไหนมาไหน อยากกินอะไรก็ไม่เซ้าซี้ ให้เค้าเลือกสถานที่เอง ว่าเค้าโอเคกับการขับรถไปด้วยระยะทางเท่าไหน ซึ่งนั่นแหละ เป็นปัญหาของเราตอนนี้

อีกเหตุการณ์ เวลาไปเจอเพื่อน ไม่ได้เจอเพื่อนมาหลักเดือน ปกติแฟนไม่ค่อยโอเคกับเพื่อนกลุ่มนี้ เพราะชอบนัดไปดื่ม แต่เค้าไม่เคยห้ามเรานะ ทุกครั้งที่เราจะไปก็ไป แต่มีครั้งหนึง เพื่อนชวนไปกินข้าวที่เซ็นทรัลลาดพร้าว (ขณะที่เราคอนโดอยู่แถว bts onnut) แน่นอน คำตอบเดิมที่ได้ยินจากแฟนคือ "ไกล" ความรู้สึกแรกของเราคือ นอย ก็อยากไปเจอเพื่อน และเราก็คิดว่า เออก็ไกลคอนโดเราจริงแหละ ห้างนั้นมันใกล้เพื่อน แต่ไม่ได้ใกล้เรา แต่เราก็มองว่า มันก็นั่งรถไฟฟ้าต่อเดียวถึงนะ เซ็นทรัลลาดพร้าวเนี้ย เดินทาง 40-45 นาที ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเราเลย (แต่ใช่ค่ะ มันเป็นปัญหาสำหรับแฟนเรา) สุดท้ายตอนนั้นเรานอย แล้วก็หายนอยไปเองเช่นเคย เพราะเราก็ไม่อยากให้แฟนมานอย ที่ทิ้งให้เค้ากินข้าวคนเดียว และเราเลือกที่จะไปเจอเพื่อน ที่นานๆ เจอที มันจบแบบนี้ตลอดแหละ

12 ปีที่ผ่านมา มันผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะจริงๆ ปรับตัวกันมาก็เยอะ แค่ในช่วงครึ่งปีหลังปีนี้แหละมั้ง ที่เราเริ่มมาคิดตามที่เล่ามาข้างต้นแหละว่า ตัวเราเองต้องการแบบนี้จริงๆ รึเปล่า ไม่ใช่ว่าเรื่องอื่นๆ เค้าไม่ดี เค้าดีมากๆ ดีจนไม่น่าจะเหมาะสมกับเราด้วย ตอนนี้มันเหมือน crack อะไรบางอย่าง ที่ทำให้รู้สึกว่าเรา "เข้ากันไม่ได้" หรือเป็นแค่ข้ออ้างของเรา ความสัมพันธ์นี้มันยังดีอยู่จริงๆ ใช่มั๊ย?

เพื่อนๆ แชร์ประสบการณ์ได้นะคะ แลกเปลี่ยนมุมมองกัน