สวัสดีครับ ผมเป็นนิสิตพยาบาลที่มหาวิทยาลัยนเรศวร ผมอยู่ปี3 วันนี้ผมมีเรื่องอยากระบายให้ทุกคนฟังเผื่อมันเป็นอุทาหรณ์ ให้น้องๆหลายๆคนที่เข้ามาอ่าน ได้เกิดความชั่งใจในการใช้ชีวิตมหาวิทยาลัย งั้นเรามาเริ่มกันเลยแล้วกันนะครับ... ผมจะเล่าแบบหมดปลือกเลยนะครับ
ปี2562 ตอนผมอยู่ม.6 หัวปานกลางค่อนไปทางดี ใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายทั่วไป เรียนๆเล่นๆ ไม่อ่านหนังสือเลยถ้าไม่ใช่วันสุดท้ายของการสอบ ผมไม่มีความฝัน ไม่รู้อยากจะเรียนต่ออะไร พอจบม.6จึงเลือกคณะที่เกี่ยวกับสายวิทย์-คณิต ตามที่ตัวเองจบมาก็คือ คณะพยาบาลศาสตร์ ตอนสอบเข้ามหาลัยผมก็ไม่ได้อ่านหนังสือเลย จำได้ว่าไปสอบอย่างเดียวด้วยความรู้ที่เคยมีตอนม.4-6 ไม่มีการติวหรือเรียนพิเศษใดๆเลย
ปี2563 เทอมที่1 ผมเริ่มเข้าเรียนปี1 ยังไม่มีการระบาดของโควิกลด19มากนัก จึงยังไม่มีการเรียนออนไลน์ในเทอมที่1 เทอมแรกผมค่อนข้างตั้งใจเรียนได้เกรดอยู่ที่3.79
เทอมที่ 2 เริ่มมีการใช้นโยบายเรียนออนไลน์เกิดขึ้น ในเทอมนี้ผมเรียนออนไลน์อยู่ที่หอตัวเอง เรียนผ่านวิดิโอ แล้วเกิดภาวะซึมเศร้าขึ้น เพราะด้วยความที่อยู่แต่ในห้อง4เหลี่ยม ไม่ได้ออกไปไหน ทำให้ผมเกิดความขี้เกียจในการเรียน เข้าเรียนบางคาบเท่านั้นที่อาจารย์บังคับ คาบไหนไม่บังคับเข้าเรียนก็จะไม่เข้า ก็จะเอาเวลาที่ไม่เข้าเรียนไปเล่นเกมส์ ในเทอมนี้เรียนทั้งหมด 9ตัว ผมดรอปเรียนไป5ตัว ผมดรอปเพราะว่าผมอยากได้เกรดA พอวิชาไหนไม่ได้Aผมก็จะดรอปเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงอยากได้Aนักหนา รู้สึกแค่ว่าเราทำวิชานี้ได้ดีกว่านี้เลยดรอปไป(ด้วยความโลภ?) ที่อยากจะได้Aมั้งครับ ผมคุยกับที่บ้านที่บ้านทางบ้านก็ไม่แนะนำให้ดรอปหรอกเข้าแต่สุดท้ายท่านทั้ง2ก็เข้าใจผม ผมได้เกรดในเทอมนี้ 3.85
ปี2564 มหาลัยปี2เทอม1 ผมมีอาการภาวะซึมเศร้าหนักขึ้น รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ตื่นมาในแต่ละวันไม่มีเป้าหมาย มีอาการอยากจบชีวิตตัวเองเพราะไม่รู้ว่าเป้าหมายของชีวิตตัวเองคืออะไร เราจะตื่นขึ้นมาในแต่ละวันเพื่ออะไร อาการซึมเศร้าจะประมาณนี้ครับ ผมเริ่มไปหาหมอ ได้ยากินมาทั้งหมด3ตัว 1)ยาต้านเศร้า 2)ยาคลายกังวล 3)ยานอนหลับ ในเทอมนี้ผมเรียนแทบไม่ไหวแล้วครับ อยากรีบปิดเทอมอยากนอนอย่างเดียว ไม่อยากตื่นมาเลย วิชาไหนไม่ได้Aก็ช่างมันปะไร จบมาด้วยเกรด 3.6
มหาลัยปี2เทอม2 ผมอาการซึมเศร้ายังไม่หายไปไหน อาการมีเหมือนเดิมเพียงแต่มีอาการเครียดน้อยลงมากเมื่อกินยา เทอมนี้เป็นเทอมที่เครียดขั้นสุด เพราะผมดันไปติดFวิชาคณะ2ตัว เนื่องจากไม่เรียนเกิน3ครั้ง ทำให้หมดสิทธิ์สอบ ทำให้ไม่ได้ฝึกงานพร้อมเพื่อนในเทอมนี้ต้องไปฝึกงานพร้อมน้องปี2ในปีหน้า ผมจบมาด้วยเกรด3.22
ปี2565 มหาลัยปี3เทอม1 (ปัจจุบันแล้วว) เทอมนี้ผมเป็นนักศึกษาตกแผนการเรียน และเทอมนี้เลยเอาเวลาไปเรียนรายวิชาที่ตัวเองเคยดรอปไป เลยไม่ได้เรียนพร้อมเพื่อนปี3เลยสักวิชาเดียว เรียนอยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยขึ้น อาการซึมเศร้าเป็นน้อยลงมาก เหมือนเราปลงกับอะไรหลายๆอย่าง วิชาไหนที่เราทำไม่ค่อยได้ก็ดรอป ช่างมันไม่เห็นเป็นไรค่อยเริ่มต้นใหม่(ผมไม่รู้ว่าความคิดแบบนี้ถูกไหมแต่ผมรู้สึกแค่ว่าไม่อยากจะเครียดไปกับมัน) ในเทอมนี้พ่อแม่ทนพฤติกรรมผมไม่ไหวแลเวจึงตัดหางปล่อยวัด ไม่ส่งเสียให้เราเรียน ผมเลยไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ปั๊มน้ำมัน พอได้ไปทำรู้สึกดีขึ้นมาก เหมือนชีวิตเรามีค่า ถึงเป้าหมายยจะยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่แต่ก็ยังได้ก้าวเดินสักก้าวก็ดี
เรื่องการเรียน ผมเรียนทั้งหมด6ตัว ทุกตัวเป็นวิชาที่เคยดรอปมาแล้วทั้งสิ้น แต่สุดท้ายผมก็ดรอปอีกเหมือนเดิม ดรอปไป5ตัวครับเหลือที่เรียนจริงๆ1ตัว
ปล.1 ถึงน้องๆ ที่กำลังเรียนมหาลัยแล้วมีอาการซึมเศร้า ผมอยากให้รีบไปรักษาอาการซึมเศร้า ไม่งั้นอาจจะเป็นเรื้อรังได้แบบผม ทุกวันนี้ผมยังสู้ชีวิตอยู่ในทุกๆวันพยายามทำตัวให้ไม่ว่างจะไม่ได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่เครียดกับชีวิต สนุกกับชีวิต อันไหนทำไม่ได้ก็ช่างมัน เริ่มทำใหม่ก็ได้ไม่เห็นเป็นไร
ปล.2ขอขอบคุณ กยศ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสในการเรียนต่อนะครับ
ปล.3 อยากถามพี่ๆพยาบาลว่า ผมติดF กับดรอปติดWเยอะขนาดนี้ โอกาสในการหางานยากมากไหมครับ
ผมอาจจะเขียนยาวไปสักหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ ขอขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านเรื่องราวชีวิตผมจนจบทุกคนเลยครับ
ขอบคุณครับ
ชีวิตที่ล้มเหลว?
ปี2562 ตอนผมอยู่ม.6 หัวปานกลางค่อนไปทางดี ใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายทั่วไป เรียนๆเล่นๆ ไม่อ่านหนังสือเลยถ้าไม่ใช่วันสุดท้ายของการสอบ ผมไม่มีความฝัน ไม่รู้อยากจะเรียนต่ออะไร พอจบม.6จึงเลือกคณะที่เกี่ยวกับสายวิทย์-คณิต ตามที่ตัวเองจบมาก็คือ คณะพยาบาลศาสตร์ ตอนสอบเข้ามหาลัยผมก็ไม่ได้อ่านหนังสือเลย จำได้ว่าไปสอบอย่างเดียวด้วยความรู้ที่เคยมีตอนม.4-6 ไม่มีการติวหรือเรียนพิเศษใดๆเลย
ปี2563 เทอมที่1 ผมเริ่มเข้าเรียนปี1 ยังไม่มีการระบาดของโควิกลด19มากนัก จึงยังไม่มีการเรียนออนไลน์ในเทอมที่1 เทอมแรกผมค่อนข้างตั้งใจเรียนได้เกรดอยู่ที่3.79
เทอมที่ 2 เริ่มมีการใช้นโยบายเรียนออนไลน์เกิดขึ้น ในเทอมนี้ผมเรียนออนไลน์อยู่ที่หอตัวเอง เรียนผ่านวิดิโอ แล้วเกิดภาวะซึมเศร้าขึ้น เพราะด้วยความที่อยู่แต่ในห้อง4เหลี่ยม ไม่ได้ออกไปไหน ทำให้ผมเกิดความขี้เกียจในการเรียน เข้าเรียนบางคาบเท่านั้นที่อาจารย์บังคับ คาบไหนไม่บังคับเข้าเรียนก็จะไม่เข้า ก็จะเอาเวลาที่ไม่เข้าเรียนไปเล่นเกมส์ ในเทอมนี้เรียนทั้งหมด 9ตัว ผมดรอปเรียนไป5ตัว ผมดรอปเพราะว่าผมอยากได้เกรดA พอวิชาไหนไม่ได้Aผมก็จะดรอปเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงอยากได้Aนักหนา รู้สึกแค่ว่าเราทำวิชานี้ได้ดีกว่านี้เลยดรอปไป(ด้วยความโลภ?) ที่อยากจะได้Aมั้งครับ ผมคุยกับที่บ้านที่บ้านทางบ้านก็ไม่แนะนำให้ดรอปหรอกเข้าแต่สุดท้ายท่านทั้ง2ก็เข้าใจผม ผมได้เกรดในเทอมนี้ 3.85
ปี2564 มหาลัยปี2เทอม1 ผมมีอาการภาวะซึมเศร้าหนักขึ้น รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ตื่นมาในแต่ละวันไม่มีเป้าหมาย มีอาการอยากจบชีวิตตัวเองเพราะไม่รู้ว่าเป้าหมายของชีวิตตัวเองคืออะไร เราจะตื่นขึ้นมาในแต่ละวันเพื่ออะไร อาการซึมเศร้าจะประมาณนี้ครับ ผมเริ่มไปหาหมอ ได้ยากินมาทั้งหมด3ตัว 1)ยาต้านเศร้า 2)ยาคลายกังวล 3)ยานอนหลับ ในเทอมนี้ผมเรียนแทบไม่ไหวแล้วครับ อยากรีบปิดเทอมอยากนอนอย่างเดียว ไม่อยากตื่นมาเลย วิชาไหนไม่ได้Aก็ช่างมันปะไร จบมาด้วยเกรด 3.6
มหาลัยปี2เทอม2 ผมอาการซึมเศร้ายังไม่หายไปไหน อาการมีเหมือนเดิมเพียงแต่มีอาการเครียดน้อยลงมากเมื่อกินยา เทอมนี้เป็นเทอมที่เครียดขั้นสุด เพราะผมดันไปติดFวิชาคณะ2ตัว เนื่องจากไม่เรียนเกิน3ครั้ง ทำให้หมดสิทธิ์สอบ ทำให้ไม่ได้ฝึกงานพร้อมเพื่อนในเทอมนี้ต้องไปฝึกงานพร้อมน้องปี2ในปีหน้า ผมจบมาด้วยเกรด3.22
ปี2565 มหาลัยปี3เทอม1 (ปัจจุบันแล้วว) เทอมนี้ผมเป็นนักศึกษาตกแผนการเรียน และเทอมนี้เลยเอาเวลาไปเรียนรายวิชาที่ตัวเองเคยดรอปไป เลยไม่ได้เรียนพร้อมเพื่อนปี3เลยสักวิชาเดียว เรียนอยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยขึ้น อาการซึมเศร้าเป็นน้อยลงมาก เหมือนเราปลงกับอะไรหลายๆอย่าง วิชาไหนที่เราทำไม่ค่อยได้ก็ดรอป ช่างมันไม่เห็นเป็นไรค่อยเริ่มต้นใหม่(ผมไม่รู้ว่าความคิดแบบนี้ถูกไหมแต่ผมรู้สึกแค่ว่าไม่อยากจะเครียดไปกับมัน) ในเทอมนี้พ่อแม่ทนพฤติกรรมผมไม่ไหวแลเวจึงตัดหางปล่อยวัด ไม่ส่งเสียให้เราเรียน ผมเลยไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ปั๊มน้ำมัน พอได้ไปทำรู้สึกดีขึ้นมาก เหมือนชีวิตเรามีค่า ถึงเป้าหมายยจะยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่แต่ก็ยังได้ก้าวเดินสักก้าวก็ดี
เรื่องการเรียน ผมเรียนทั้งหมด6ตัว ทุกตัวเป็นวิชาที่เคยดรอปมาแล้วทั้งสิ้น แต่สุดท้ายผมก็ดรอปอีกเหมือนเดิม ดรอปไป5ตัวครับเหลือที่เรียนจริงๆ1ตัว
ปล.1 ถึงน้องๆ ที่กำลังเรียนมหาลัยแล้วมีอาการซึมเศร้า ผมอยากให้รีบไปรักษาอาการซึมเศร้า ไม่งั้นอาจจะเป็นเรื้อรังได้แบบผม ทุกวันนี้ผมยังสู้ชีวิตอยู่ในทุกๆวันพยายามทำตัวให้ไม่ว่างจะไม่ได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่เครียดกับชีวิต สนุกกับชีวิต อันไหนทำไม่ได้ก็ช่างมัน เริ่มทำใหม่ก็ได้ไม่เห็นเป็นไร
ปล.2ขอขอบคุณ กยศ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสในการเรียนต่อนะครับ
ปล.3 อยากถามพี่ๆพยาบาลว่า ผมติดF กับดรอปติดWเยอะขนาดนี้ โอกาสในการหางานยากมากไหมครับ
ผมอาจจะเขียนยาวไปสักหน่อยก็ขอโทษด้วยนะครับ ขอขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านเรื่องราวชีวิตผมจนจบทุกคนเลยครับ
ขอบคุณครับ