ผลจากการแพ้เดนมาร์กเมื่อคืน 3-2 คู่ ซึ่งเป็นแมทช์สุดท้ายในรอบแบ่งกลุ่ม
ทำให้น้องๆ นักแบดทีมผสมของไทย จบเป็นอันดับ 3 ของกลุ่ม ต้องหล่นไปเล่นในรอบจัดอันดับ 17-24 แทน

นอกจากหลุดรอบน็อคเอาท์ (ท็อป 8) ซึ่งทำให้โควต้าประเภทบุคคลในปีถัดไปลดลงจากเดิมแล้ว
ปีนี้ถือเป็นการจบอันดับที่ต่ำกว่าท็อป 10 เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ปี 2006 เป็นต้นมา ซึ่งเป็นช่วงที่รายการเยาวชนชิงแชมป์โลกทั้งประเภททีมและบุคคลจัดขึ้นต่อเนื่องทุกปี
(ยกเว้นช่วงโควิด 2 ปี คือ 2020 และ 2021 ที่งดแข่งไป)

คาดว่าน้องๆ ทีมไทยปีนี้ จะจบในอันดับ 17 หรือ 18 (ตามฟอร์มของทีมตอนนี้ โดยจะชิงอันดับ 17 กับสิงคโปร์)

แต่สิ่งที่ขัดใจที่สุด ที่แฟนๆ แบดมินตันไทยและทั่วโลกได้เห็นผ่านจอในทุกแมทช์ คือ "การทำหน้าที่ของโค้ชในสนาม"

หลายคนต่างสงสัยว่า ทำไมโค้ชที่ลงไปคุมน้องๆ ระดับเยาวชน ไม่มีการกระตุ้นหรือปลุกพลังในตัวน้องๆ ระหว่างแข่งเลย รวมถึงการแก้เกมแบบช็อตต่อช็อตด้วย
(ยกเว้นโค้ชอุดมจากบ้านทองหยอด ที่ทำหน้าที่ได้ดีตามมาตรฐานของท่าน)

น้องๆ ทำแต้มได้ โค้ชแค่นั่งพยักหน้าหรือมองหน้าน้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีการปรบมือให้กำลังใจใดๆ
พอน้องๆ เสียแต้ม โค้ชกลับปิดปากเงียบ ไม่พูดกระตุ้น ไม่คอยให้กำลังใจหรือคำแนะนำเลย บางทีก็เบือนหน้าหนีด้วยซ้ำ

จนบ่อยครั้งที่เราเห็นน้องๆ ต้องคอยกระตุ้นตัวเอง หรือถ้าประเภทคู่ก็ต้องหันไปกระตุ้น เรียกพลัง เรียกฟอร์มกันเอง
เพราะหันไปทางโค้ชแล้วรู้สึกเหมือนสิ้นหวังมาก (คนดูผ่านจอยังสัมผัสได้เลย)

***อยากทราบจุดประสงค์ในการทำหน้าที่ของโค้ชบางท่านในรายการใหญ่ระดับโลกครั้งนี้***

เพราะไม่มีคนอื่นที่ดีกว่านี้
เพราะถูกบังคับมา
หรือเพราะอะไร
ทำไมเหมือนแค่มานั่งรอให้น้องๆ ตีจบๆ ไป
แค่นั้นเหรอ?