กระทู้นี้ไม่ได้จะมาเล่าว่าเรา ถอดจิต ถอดกายทิพย์ ออกไปอีกนะคะ แต่สิ่งที่เราจะเล่า เราคิดว่ามันน่าเกี่ยวข้องกับอาการจิตหลุด และกายทิพย์ของเรา จึงได้ตั้งหัวข้อกระทู้ตามนั้น

เมื่อวานเราได้ลงกระทู้เกี่ยวกับความฝันของเรา ซึ่งเรื่องที่เราจะเล่านี้ ก็เกี่ยวข้องกับความฝันนั้นเช่นกัน เมื่อเช้านี้เราตื่นนอนมาแล้วมีสมาชิกท่านนึง ส่งข้อความหลังไมค์มาให้เราเกี่ยวกับเรื่องความฝันของเรา ซึ่งเราก็ตอบกลับข้อความไปและกลับมานอนต่อ

ช่วงที่เรานอนอยู่ก็คิดถึงบุรุษผู้สง่างามผู้นั้น ที่เราเห็นในฝัน แล้วเราก็คิดในใจว่า ถ้าท่านผู้นั้นคือ พระพุทธองค์จริงๆ สถานที่นั้นก็คงจะเป็น นิพพาน เราจึงคิดในใจถ้าเราได้ไป นิพพาน เราคงจะได้เจอพระพุทธองค์ อีกครั้งเป็นแน่

แล้วจู่ๆเราก็เห็นแสงสว่างในนั้นดับวูบลง เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้มันมีแสงส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยดับแค่เราไม่เคยรู้มาก่อน มันเป็นคล้ายๆแสงจากหลอดไฟ เราแค่ไม่เห็นที่มาของแสงนั้น แต่ได้รับความสว่างอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งวันนี้ เมื่อมันได้ดับลง เราถึงได้รู้ว่ามันมีเหมือนหลอดไฟที่ส่องแสงสว่าง เราแค่ไม่รู้ว่ามันมีอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ และมีอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว และเมื่อมันดับเราถึงรู้ว่ามี เพราะแสงสว่างนั้นมันวูบลงไป ทำให้ทุกอย่างในนั้นมืดไปหมด แล้วแสงที่ดับวูบลงไปนั้น ก็ตกลงไปข้างล่าง ที่เป็นเหมือนเหวลึก ดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ

เราเห็นแล้ว เราก็ทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่มองดูมันอยู่เฉยๆ และมองไม่เห็นอะไรเลยเมื่อแสงนั้นดับไปแล้ว เราคิดในใจ มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ! มันไม่มีอะไรเลย หายไปหมด ไม่เหลืออะไรสักอย่าง มีความรู้สึกเหมือนกับ ตอนนั้นเราได้ดับ แล้วก็หายไปด้วย 

มันโหรงเหรง หาที่ยึดเหนี่ยวไม่ได้เลย เพราะมันไม่มีอะไรเลย ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะทำยังไง เลยคิดถึงหลวงพ่อให้ช่วย (หลวงพ่อจรัญ) แต่พอนึกถึงหลวงพ่อ หลวงพ่อก็หนี เราก็ว่า อ้าว!! ทำไมหลวงพ่อมาทิ้งเราอย่างนี้ 

เราอยู่ในสภาวะนั้นอยู่สักพักใหญ่ แล้วก็ได้แต่เฝ้าดูมันเฉยๆ ว่ามันเป็นยังไง แล้วก็ได้แต่ยอมรับสภาพ ว่าในเมื่อมันดับไปเช่นนั้น ก็แสดงว่ามันเคยเกิดขึ้น มันเคยตั้งอยู่ แล้วมันก็ดับไป เราก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ยืนดูมันอยู่เฉยๆ แค่นี้เอง

หลังจากนั้นเราก็ดึงสติเรากลับมา แล้วเราก็มีอาการเหมือนคนพึ่งออกจากสมาธิ คือมีการหายใจที่โล่ง ยาว เบา สบาย แล้วก็อาการคล้าย ปิติ น้ำตาไหล ขนลุก ขนพอง ตัวสั่นแบบควบคุมตัวเองไม่ได้

แล้วเราก็ไปนั่งเล่าให้เพื่อนเราฟัง เราคิดเอาเองว่า แสงที่ดับไปที่เราเห็นนั้น น่าจะเป็นดวงแก้วพระธรรมกาย ที่หลวงพ่อสดท่านเคยสอนให้ลูกศิษย์ของท่าน เราเคยศึกษาประวัติของท่าน และเราได้รู้มาว่า ดวงแก้วพระธรรมกาย ที่ท่านรักษาอยู่ตลอด ก็ดับไปเช่นกัน 

และวันนี้เหมือนเราได้รู้ว่า เราได้เข้าสมาธิแบบไม่รู้ตัว เราไม่รู้เลยว่าเราทำเช่นนี้ได้มานานเท่าไหร่แล้ว เพิ่งมาสังเกตรู้ตัวเอาวันนี้ หลังจากนั้นเราก็พยายามนึกถึงหลวงพ่ออีกครั้ง มีความรู้สึกเหมือนท่านกำลังยืนยิ้มอยู่ เราคิดในใจทีตอนนั้นล่ะทิ้งเรา ตอนนี้เราได้รู้แล้วว่า เราน่าจะได้ดวงแก้วพระธรรมกายมา

แต่ตอนนี้ ดวงแก้วพระธรรมกาย ของเราก็ได้ดับไปแล้วเช่นกัน เราคิดว่า ไม่น่าจะมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับ ถอดจิต กายทิพย์ ในตอนต่อไปแล้วละคะ