ตามเนื้อเรื่องหัวกระทู้เลยค่ะ

1 คือ คำพูดแรงๆที่คนอื่นบอกว่าพูดเล่นๆใส่เรา แต่เราดันเก็บเอามาคิดมากตลอด ลึกๆในใจเราอยากให้คนคนนึงเข้าใจความรู้สึกของเรา แล้วมองเห็นตัวตนของเราจริงๆ อย่างคำพูดของแม่วันนี้ แม่พูดว่า 'มันจะเป็นอะไรก็ช่างหัวมันกูไม่สน' เรารู้หมดทุกเรื่อง เราเงียบมาโดยตลอด เราแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้ คำพูดที่เพื่อนหรือคนใกล้ตัวพูดใส่ ทำไมเราต้องเก็บมาใส่ใจคิดด้วยคะ ทำไมเราถึงต้องคอยฟังคำคนอื่นตลอดเลย
 
2 เราไม่กล้าทำอะไรเองเลย เรากลัวทำพลาด ถ้าทำพลาดแล้วอาจจะโดนว่า ตอนนั้นตอนเรายังเด็ก เราเคยเอางานไปส่งครูแล้วมันผิด ครูบอกว่าข้อนี้ผิดแล้วเพื่อนก็หัวเราะคิกคัก ตอนเด็กเราชอบถูกเพื่อนในชั้นเรียนรังแกอยู่บ่อยครั้ง พอขึ้นมัธยมก็เริ่มดีขึ้น แต่เราก็กลัวว่าจะทำพลาดอีกครั้ง เรากดดันตัวเองเพื่อที่จะพึ่งพาตัวเองได้บ้างจะได้ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น

3 ครอบครัวของเราเองเลย ทุกคนพอลับลังกันก็นินทา พออยู่ต่อหน้าก็พูดคุยกันเหมือนปกติ เรารักครอบครัวมาก แต่ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้รับความรักกลับเลย แม่เป็นคนพูดจารุนแรงพูดก่อนคิดแล้วยังชอบใช้อารมณ์ ส่วนพ่อไม่ดุไม่ด่าเราแถมพูดจาดีกับเราทุกครั้งพ่อมักใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์แถมยังเข้าใจเรา พี่ชายก็เหมือนกันกับแม่ วันนี้แม่พูดว่า 'มันเป็นอะไรก็ช่างหัวมันกูไม่สน' แค่คำนี้ทำเราน้ำตานองเลย จากคนที่ร้องไห้ยากแบบเรา พอมาร้องไห้รู้สึกสมเพชตัวเองมาก