คือเราก็เป็นเด็กคนนึงอ่ะ บ้านเราเป็นบ้านที่ต้องเเบบพยายามให้ตื่นเช้าเเต่หลังจากช่วงม.ปลายเราก็นอนดึกตลอดเลยอ่ะ คือมันไม่ไหวจริงๆเเล้วคือเเราก็พยายามนะเช้ามาเราก็ไม่รู้จะคุยกับใครอ่ะเพราะว่าตอนเช้าก็จะมีคนงานมาหน้าบ้าน เเล้วเราเป็นคนที่เก็บตัวบ้านเราก็ไม่ได้เก็บเสียงอยู่ขนาดนั้นบ้างทีเขาบ่นเราก็นอนฟัง เขานินทาเราก็ได้ยินอ่ะคือเราก็ถามเเล้วนะว่าเเบบได้ยินนะพดอะไรอ่ะ เเล้วคือเขาก็บอกว่าเเบบก็ตั้งใจให้ได้ยิน คือโคตรเสียความรู้สึกอ่ะ
คือเเบบพูดเเบบนี้เคยสนใจเราด้วยหรอ เเบบบ่นๆๆๆๆๆ นี้คือต้องฟังทุกวันเลยหรอตอนนี้คือไม่ไหวเเต่ก็ทำไรไม่ได้ บ้างที่ก็อยากหาที่พักใจเหมือนกันอ่ะเหมือนชีวิตมีเเต่คนมาพักใจอ่ะบางทีก็ไม่ได้ตัวเองเลยอ่ะเเบบท้อมากๆยิ่งมากเจอเเบบนี้อีก มันไม่สามารถเเสดงด้านนี้ออกมาได้อ่ะเพราะมันไม่มีคนเข้าใจเราเลยค่ะ;-;