เข้าเรื่องเลยคือ เรามีพ่อที่ชอบกินเหล้า วันเว้นวัน ตอนไม่กินเหล้าเขาก็เหมือนคนปกติแต่ปกติของเขาก็ไม่ต่างไรจากตอนกินเหล้า คำพูดคำจา นิสัย ชอบใช้อารมณ์ เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ตอนเถียงกับแม่ก็ทำเป็นไม่สนใจคำที่แม่พูดแล้วทำตัวเป็นนักเลง แต่ยังดีที่พ่อเราเค้าเป็นห่วงพ่อแม่เขา พาไปรักษาไปหาหมอ พ่อแม่เรามีลูก2คนคือ พี่ชาย และเรา พี่เราเรียนจบ เป็นตำรวจ ส่วนเราอยู่มัธยมปลาย เราไม่รู้ว่าพี่เราเคยเจอหนักเท่าเรามั้ย แต่เราเจอมาตั้งแต่เด็ก มันเป็นภาพติดตามาตลอด เวลาภาพเหล่านั้นเข้ามามันทำให้เรารู้สึกหน่วง เจ็บใจมาก ตอนเด็กเราคิดว่ามันเป็นกรรมของเราอย่างเดียว แต่พอโตมามันทำให้เรารูอะไรหลายๆอย่าง ว่าพ่อเราเป็นแบบนี้เพราะการเลี้ยงดู พ่อเราเค้าจะเหมือนปู่ เราก็พลอยไม่ชอบปู่ไปด้วย เพราะเรารู้มาว่า ตอนพี่ชายเรายังเด็ก ปู่ย่าเค้าจะไม่ค่อยสนใจ เพราะเค้าเกลียดพ่อเรา แต่พอมาเรื่อยๆจนพี่เราเรียนจบ มีเราเกิดมาปู่ย่าเขาก็ดีใจ แต่กับพ่อเขาก็เหมือนเดิม ย่าเขาเป็นห่วงเราเนื่องจากเรากำลังโต ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องพ่อ กลัวเราจะอาย ถามว่าอายมั้ย อายมากๆ แต่ทำไงได้ ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป เราตั้งใจเรียนมาตลอด คิดไว้ว่าสักวันที่เรามีอาชีพที่มั่นคง พ่อเราจะดีขึ้น แต่ก็ไม่ มันกลับยิ่งแย่ลง เราก็พูดดีๆด้วยตลอด ใช้เหตุผล พูดให้เค้ารู้ตลอดว่า เป็นพ่อตำรวจแล้วนะ เลิกกินสักที ไม่เลิกแต่ลดเหลือเดือนละครั้งสองครั้งก็ได้ แต่มันไม่ได้ผลเพราะเขาเชื่อคนอื่นมากกว่าครอบครัวตัวเอง ใครพูดใครตอนเมาก็มาลงที่แม่ เชื่อขนาดที่ว่า มาลงกับพ่อแม่ตัวเอง เราความที่เป็นลูก ทำไรไม่ได้เลย คนอื่นที่มองมามันยิ่งทำให้เราอายนะ ดังนั้น เราก็พลอยเกลียดเพื่อนในวงเหล้าพ่อ คนที่ทำให้พ่อเราเป็นแบบนี้เราเกลียดหมด เกลียดเข้าไส้เลยอะ555 มันไม่ใช่แค่ทำให้พ่อเราเป็นแบบนี้ไง แต่พวกคนกลุ่มนั้นมันสนับสนุน บอกอะไรมาไม่รู้ มาลงที่แม่ แล้วตัวเองก็ไม่นอนคิดนอนไม่หลับเพราะคำพูดคนอื่น เรารู้ทุกอย่าง แต่เราไม่อยากพูด และไม่ได้บอกพี่ เพราะเคยบอกแล้วพูดแล้วปรึกษาแล้ว มันไม่มีไรเกิดขึ้น เขาบอกให้เราพูด เราก็พูดแล้ว เราเลยไม่พูด จบ พอ แต่เราวางแผนไว้ว่า ถ้าเราเรียนจบ มั่นคง เราจะพาแม่ย้ายไปอยู่ด้วยกับเราและพี่ แต่ถึงตอนนั้น ถ้าพ่อเรายังอยู่ยังไงเราก็ปล่อยให้แม่อยูกับพ่อไม่ได้ ถึงจะมีพี่น้องอยู่ข้างบ้านแต่เขาก็ช่วยไรไม่ได้มากหรอก เราคิดแบบนี้มากตลอด วนอยูกับแค่นี้ เราเองเป็นคนที่เรียนไม่เก่งมาก อยู่ห้อง1ก็จริงแต่ก็กลางๆเกรด3.70อยู่ที่เดิม เรามีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกัน คบกันมาได้ประมาณ2-3ปีละ เขามีปัญญาที่บ้านแบบเดียวกับเรา เรื่องพ่อเหมือนกัน มันเลยทำให้เรารู้สึกสบายใจและปรึกษากันได้ ถ้าเราไม่มีเขาเราคงฆ่าตัวตายไปแล้ว เราอยู่เพราะเรารักแม่ เราต้องดูแลแม่ ยังตายไม่ได้ เรายังทำตามความฝันไม่สำเร็จ ยังไม่ได้พาแม่ไปเที่ยว ยังอยากใช้ชีวิตอยู่กับแฟน ยังมีสิ่งที่ไม่ได้ทำอีกหลายอย่าง เรามาระบายในกระทู้นี้เพื่อต้องการระบายความอัดอั้น และขอคำปรึกษาจากเพื่อนพี่ๆน้องๆที่เจอปัญหาเดียวกัน อยากฟังความเห็นของทุกคน