เราอยู่ในครอบครัวที่เรารักมา เรารักตากับยายมากๆ เป็นคนดี รู้เรื่องเยอะ เราเรียนเอกชน เเต่พ่อกับเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เราเล็กๆ พอช่วงอนุบาลตายายเสีย เลยต้องย้ายมาอยู่ฝั่งบ้านพ่อเลี้ยงเราโดนทุบตีบ่อยจนบ้านฝั่งพ่อเเท้ๆ มารับไปอยู่ด้วยเราก็อยู่นี้มาเกือบ9ปีเเล้ว อยู่เเบบต้องลุยอะ ไม่ได้เรียนเอกชนตั้งเเต่ประถมมาเลย ช่วงเด็กๆใครๆก็ว่าเราว่านอนสอนง่ายไม่พูดเยอะเก่ง พอช่วงมัธยมต้น-ปลายเราได้ย้ายไปเอกชนคือเราก็ปรับตัวได้ง่ายนะ รู้สึกว่ามันง่าย เริ่มโต เขาก็เริ่มกดดันเรา ว่า ด่า ไม่เคยฟังคำที่เราพูด ไม่มีใครอยากรับรู้เรื่องที่เราจะพูดเลย (อยู่กับปู่ย่าอา2คน) เราพูดอะไรเขาก็จะบอกเราว่าไม่ต้องพูด ไม่อยากรู้ ไม่ต้องบอก บอกให้เราไปคุยกับพ่อเเทน มีอะไรก็ให้ไปคุยกับพ่อ พอเราคุย พ่อก็จะให้ไปคุยกับที่ย่า ซึ่งมันไม่มีใครอยากฟังอะไรเลยจากเรา เขา(ย่า)ก็จะบอกว่าเราพูดอะไรที่มันไร้สาระ เราพูดเรื่องการศึกษา เตรียมเก็บผลงานเข้าต่อมหาลัย ย่าก็จะพูดกับเราว่าเรียนไปเหอะเรียนให้มันจบๆ เรียนให้มันจบที่ละวันเถอะ คือเหมือนเเบบ เห้อ เราขอไปค่ายที่บ้านก็มีปัญหาตลอด จนพ่ออนุญาตให้ไปครั้งหนึ่ง เอาจริงๆ พ่อเราก็ไม่อยากคุยกับเราเลยด้วยซ้ำพ่อเรามีลูกคนใหม่กับแฟนใหม่ไป เเม่เเท้ๆเราก็มีลูกมีเเฟนใหม่กันหมด เราเหมือนหมาหัวเน่าอะ เเม่ก็ลำบากในตระกูลของเเม่ ก็เหลือเเค่เรากับเเม่เเละพี่ชายเเม่เเค่นั้น ตายายเสีย เราก็สงสารเเม่ เเต่บางทีความสงสารมันทำให้เราเครียดมาก เเม่ชอบมาขอยืมเงินเราบ่อยๆ เราก็ให้นะ คืนบ้างไม่คืนบ้างพอมาหลังๆมันเรื่มเยอะขึ้นเลยๆ ลูกใหม่เเม่ก็เริ่มมาโทรขอนู้นขอนี่บ้างเเต่เเม่เราก็เกรงใจตลอด ก็จะคุยเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นเเทนตลอด ส่วนพ่อนะคือเเบบเราเสียใจมาหลายครั้งบ่อยมากๆ เราไม่เคยอยู่กับพ่อเเท้ๆเลย เลี้ยงไหมก็เหมือนจะไม่เคย รู้สึกว่าพ่อเลี้ยงดูเเลเรามามากกว่าด้วยซ้ำ เลยไม่สนิทกับพ่อเลยได้เห็นหน้าก็เเบบช่วงมีเทศกาล ไม่ก็มีธุระเท่านั้นอะ พ่อทำงานเก่งเป็นคนใหญ่คนโตคนกลัวเยอะ เปย์เก่ง เเต่ไม่ใช่กับเรา เราขออะไรก็จะมีข้อแลกเปลี่ยนเราก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง เรารู้นะมันเป็นการฝึกตัวเองให้มีระเบียบ เเต่มันก็เยอะไปอะบ้างที ขอไปเรียนพิเศษก็บอกว่าโง่หรอ เกรดตกก่อนค่อยเรียน คือ!!? มีช่วงหนึ่งพ่อจะให้ไปอยู่ด้วยกับพ่อคือเเบบดีใจมากอยากอยู่กับพ่อมานานเเล้ว พาไปสมัครเรียนเรียบร้อย พอถึงเข้าจริงเราติดโควิดเราไม่ได้ไปสอบ เเต่มันมีสอบเข้าที่หลังได้อีก พ่อบอกว่าเดี๋ยวพาเข้าเอง พอถึงเวลาจริงๆ มันก็ไม่เป็นตามที่หวังอะ พ่อไปพูดกับอาว่า ไม่อยากให้เราไป ย่าก็มาว่าเราสาระพัด ว่าไปยุ่งกับเขาทำไม คือเราเสียใจมากๆๆ เราหวังไม่เยอะสุดท้ายมันก็ไม่ใช่ตามที่หวัง เราเลยต้องเรียนที่เดิม เราก็ยังเสียใจอยู่ทุกวันนี้ พ่อจะสนใจลูกใหม่มากกว่าเรา เรารู้สึกเเบบนั้นอะ เข้าใจนะลูกใหม่ยังเล็กยังน่ารัก เเฟนอยากได้อะไรก็ได้ เเฟนใหม่อยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำงาน คือเเบบมันมีช่วงหนึ่งมันก็ยังเป็นอยู่ทุกวันนี้เเหละ เราทักไปไปคุยกับพ่อบ่อยปกติ จนวันหนึ่งเราไม่รู้ว่าย่าไปคุยอะไรกับพ่อ คือย่าเราจะเเบบมีอะไรก็จะบอกญาติบอกคนนู้นคนร้ไปทั่วอะเเบบประจานเราให้คนอื่นฟังอะ พ่อเราก็คือไม่อ่านเเชทเราเลย ทั้งๆที่เราไม่เคยขอเงินเลย เเต่อาจจะขอเป็นสิ่งของ ขอเรื่องการเรียนเเทน คือพ่อไม่อ่านเลย วันเกิดเราส่งเค้กให้ก็อ่านเเต่ไม่ตอบ เเล้วหลังจากนั้นก็ไม่อ่านอีกเลย พ่อจะโทรคุยกัยคนในบ้านเเต่ไม่คุยกับเราเลย มันเสียใจอะ ที่บ้านก็ว่ากดดันเเล้ว พ่อก็ไม่อยากคุยด้วย เรามีอะไรเราบอกใครไม่ได้เลย ไม่มีใครรับฟัง มีเเต่คนเมิน ไม่มีใครหวงความรู้สึกเราเลย เวลาเราย้อนทำเเบบที่เขาทำกับเราบ้าง เขาก็จะด่า จะว่า เราตลอด บ้างทีเราทำเเบบนี้เรื่อยๆ เราเเข็ง เราจะใช้ความรู้เข้าเเลกตลอด เพื่อให้เห็นว่า ในสิ่งที่เขาทำมันผิด มันไม่ถูก เขาก็จะบอกว่า เขานี้หมายถึงย่านะ นั้นละจะยอกว่าเขาทำเเบบนี้มา เป็นเเบบนี้มาเเต่ในเเต่ไรเเล้ว เเต่ลึกๆเขารู้บ้างรึป่าวนะว่าลูกเขานะละ มาว่ามาบ่นหลับหลังตลอด ชอบตะคอก ด่า ว่า ประจาน เห้นแกตัวมากๆ เราอยู่กับตายายคือเรารู้สึกว่ามันปลอดภัยที่สุดเเล้วตั้งเเต่จำความได้ เราอยู่ที่นี่รู้สึกไม่มีความปลอดภัยเลย ระบายไม่ได้ เพื่อนก็ไม่กว่าบอก เราทำเป็นปกติ เราเริ่มเก็บตัว โลกส่วนตัวเริ่มมาก เราชอบให้เวลากับตัวเอง มานั้งโทษตัวเอง ทั้งๆที่บ้างที่เราก็ไม่ผิด เราเหนื่อย ท้อ ความตายเราคิดทุกวัน เเต่เราคิดถึงอนาคตเราด้วย เรารอวันที่จะได้ออกจากที่นี่ เราอดทนมานานเเล้ว เหนื่อย..