คือย้อนความตั้งเเต่เด็กไปเลย พ่อเราชอบบอกอาจารย์รร.นั้นๆว่าเราเป็นเด็กพิเศษเราย้ายรร.มา3รร. ปรากฏว่าเราไม่สามารถอ่านออกเขียนได้ซักที ตลอดทั้งปีเราไม่เคยมีความสุขเลยนะ จนเรานั้นสามารถอ่านออกได้เพราะ ไปเรียนพิเศษตอนปิดเทอม เราเป็นคนที่จําอะไรนิดหน่อยไมไ่ค่อยได้ เช่นเบอร์โทร เเต่ถ้าจําไ้ก็จําขึ้นใจ เราเคยมองว่าตัวเองโง่คณิตมาก ขนาดเรียนพิเศษเเล้ว จบป.6 เอาตรงม้ะ งงทุกอย่างที่อาจารย์สอน เเล้วทุกคนต้องเป็น พอถามเเง้วมันจะไม่กล้า อาจารย์ชอบด่าเเรงๆจนเราเสียความมั่นใจ เเล้วตอนป.1เราพยามหนีออกจากโรงเรียนเนื่องจาก เราเครียด เราโดนครูหยิกแขนช้ำ เราเรียนไม่เข้าใจ เเต่สิ่งที่เราชอบคือ เราชอบ อนาโตมี่ ชอบชีวะ ชอบเรียนเกี่ยวกับ ระบบร่างกายมนุษย์ ชอบประวัติศาสตร์ ชอบศิลปะ จนป.6 เราโดนย้ายมาอยู่ห้อง2 เราเลยมองว่าเฮ้ยเราโง่หรอ เเต่เราเคยย้ายไปรร.นึง ครูมาใหม่คิดส่าเราเป็นหัวหน้าห้อง อาจจะหน้าตาดูฉลาดหรือป่าว55 เเต่เราพึ่งมาใหม่ เเถมเราเคยวาดรูปได้ที่3 ไปบอกพ่อเเม่ พ่อเเม่บอกอย่าโกหก เราก็โอเคพอละ พ่อเเม่คงไม่เชื่อบอกไปก็เท่านั้น จนตอนนี้เราอายุ18 เรามีความฝันอยากเข้าคณะเเพทย์มาก เพราะอยากเรียนสายนี้เราชอบเรียนชีวะมากๆ เเละชอบวิทยาศาสตร์ที่โครตๆๆๆ เคยมีความฝันอยากไปนานซ่า เเต่เราต้องเรียนรู้อะไรอย่างละเอียดอ่อนเหมือนเดิมเลย อย่างถ้าเรียนกับคนอื่น ต้องให้ครูมาสอนตัวๆน่าจะโอกว่าเพราะเรา
ต้องใช้เวลาละเอียดมากๆ เเต่ถ้าเข้าใจ คือเราจะเข้าใจจริงเลย โนงง เราจะทําตามความฝันเราได้ไหม ถ้าเราเป็นโรคดิสเล็กเซีย  เป็นหมอได้ไหม จริงๆเราเคยโดนเพื่อนส่าสมองไม่มีหยักเราเองก็งงทุกวัน เเต่เราเป็นคนชอบโฟกัสเฉพาะเรื่องที่สนใจ ก็วิทยาศาสตร์ เเละชีวะมากที่สุด เเต่เพาาะเราไม่เข้าใจ อยากเรียนเเพทย์มากๆ ไม่ได้อยากเป็นเเค่หมอ เเต่อยากเรียนเพราะชอบ