คือว่าเราเป็นแม่ อายุ37 ปี มีลูกสาวอายุ17ปีเลี้ยงมาเหมือนเพือน มีอะไรหรืออยากได้อะไรของให้เขาบอกเราถ้าเราหามาได้ก็จะหาให้ เรียกได้ว่าเราตามใจเขามาก ตั้งแต่เด็กจนถึงม.ต้นเรากับลูกเราไม่เคยทะเลาะกันแบบรุนแรงเลย จะมีงอลกันบ้างในบ้างเรื่อง ลูกเราจะไปใหนเราก็จะไปด้วยกันตลอด แต่พอเริ่มขึ้นม.4 เขาย้ายไปเรียนใหม่แรกๆก็ไม่มีอะไรเพราะเรียนออนลาย พอขึ้นม.5เขาก็เริ่มเปลียนไป เริ่มขอไปเที่ยวกับเพือนมากขึ้น เราก็ให้เขาไปแต่ขอให้ถ่ายรูปเพือนที่จะไปมาให้ดูด้วย แล้วก็บอกว่ากลับเกิน18.00นะ เขาก็โอเค ต่อมาเขาก็เริ่มเก็บตัวไม่ค่อยคุยกับคนในบ้านทั้งเราแล้วก็น้องคนเล็ก ชอบอยู่แต่ในห้องจะกินข้าวที่ก็ต้องให้ยายเรียกไปกิน แล้วเรื่องเรียนก็ไม่ค่อยอยากไปเรียนวันใหนเพื่อนหยุดก็จะหยุดด้วย นี้ก็เรื่องก็เราทะเลาะกับเขาหนึ่งเรื่อง หลังๆเขาเหมือนไม่สนใจเรียน พอเราพูดเขาก็หาว่าเราเอาเขาไปเทียบกับน้อง ล่าสุดก็เรืองเรียนอีกวันนั้นก็วันสอบของเราแต่ดูเหมือนเขาไม่อยากไปโรงเรียนบอกว่าปวดท้อง เราก็บอหให้เขากินยาเพราะว่าเขาไม่ค่อยกินข้าวเรียกก็ไม่กินแล้ววันนี้วันสอบไม่ไปสอบจะจบใหม สรุปเขาโกรธเขาที่เราไปว่าเขา หลังสอบเข้าก็ไปเทียวกับเพือนอีกพอกลับมาเขาก็ขึ้นห้องไม่คุยกับเราไม่ลงมากินข้าวถ้าเราอยู่บ้านเขาก็จะไม่ลงมา จนเราทนไม่ใหว วันที่3เราก็ขึ้นมาเรียกเขามาคุยว่าเป็นอะไร มีโกรธอะไรเรา เขาก็บอกว่าเขาไม่มีอะไรเป็นปกติทุกอย่าง  เราก็บอกว่ามันไม่ปกติทำไมไม่พูด เขาก็เอาแต่เงียบ สรุปเราก็ยอมแพ้ปล่อยเขาแล้วก็คิดว่าเขาอาจจะอยากอยู่เงียบๆคนเดียวส่วนเราก็ยังทำเหมือนเดิมเขาไม่ลงไปกินเขาก็ชื้อข้าวเอามาไว้ให้หน้าห้องจนผ่านไปอาทิหนึ่งก็ไม่เคยเจอหน้ากัน เราก็คิดว่าจะคุยกับเขาอีกครั้งเพราะเราทนเป็นแบบนี้ไม่ได้เรานอนไม่หลับ คิดมากเรื่องเขา แล้วเราก็ไปคุยอีกก็เหมือนเดิมเขาก็ไม่คุยกับเราเหมือนเดิมจนเราถามว่าเราเป็นแม่ที่ไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ ถึงไม่อยากจะคุยกับเราไม่อยากเจอเราขนาดนั้นเลย แล้วเราก็ร้องให้ต่อหน้าเขา แต่เขาก็ยังเมินเรา เราเสียใจมากๆ ร้องให้ทุกคืนเรานอนไม่หลับถึงขนาดที่เราไปชื้อยานอนหลับมากิน จนถึงตอนนี้ก็จะผ่านไปเกิบเดือนแล้วลูกเรายังไม่คุยกับเราเลย แต่กับยาย แล้วก็หลายเราเขาก็คุยเหมือนเดิมหัวเราะได้ตอนเราไม่อยู่บ้าน พอกลับมาเขาก็เข้าห้องแล้วก็อยู่แต่ในห้องไม่เห็นหน้าเลย เราคิดจะไปคุยกับเขาอีกนะ แต่เรากลัวว่าถ้าเขาไม่คุยกับเราอีกเราจะทำยังงัยดี เรารักลูกเรามากเราคิดว่าเราขาดลูกไม่ได้ แต่พอเราเห็นลูกเราอยู่แบบปกติไม่มีถ้าทีว่าถ้าไม่มีเราเขาก็อยู่ได้แบบสบายๆ เราครวนทำงัยดีคะ