คือเรื่องมันมีอยู่ประมาณนี้ครับ
ผมมีเพื่อนผู้หญิงอยู่คนนึงเราค่อนข้างสนิทกันมากคุยกันอะไรกันทุกวันฟิลแบบแฟนกันเลยครับแบบประมาณว่าจับมือกัน ซบไหล่กัน มันก็บอกชอบตาตอนที่ผมยิ้ม จนใครต่อใครก็คิดว่าเป็นแฟนกันผมก้ไม่ได้อะไรกับมันมากแต่พอช่วงหลังๆมา5-6เดือนหลังความรู้สึกผมเริ่มเปลี่ยนไปผมคิดว่าผมน่าจะชอบมันไปแล้วจริงๆความรู้สึกผมคืออยากอยุ่กับมันอยากให้มันบ่นอยากให้มันไม่มีคนอื่นจนมีครั้งนึงมันเคยถามผมเคยคิดเรื่องความรักไหมเคยชอบใครไหม?ผมด้วยความที่ไม่กล้าเลยบอกว่าไม่ผมเลยลองถามมันกลับมันบอกไม่มีหรอกไม่อยากชอบใครไม่อยากให้ใครมาชอบด้วยผมรู้สึกเจ็บจุกนิดๆเหมือนกันแต่พอมาตอนนี้เราคุยกันน้อยลงมากๆจากเดิมๆคุยกันทุกวันเกือบทุกชม.ทุกวันนี้วันละ15นาทีเองมั้งครับคุยแปปๆมันหาย20นาทีแล้วมาตอบมาๆหายๆแล้วผมก็มารู้ว่ามันไปคุยกับเพื่อนผู้ชายคนนึง(ผมรู้แหละมันอาจจะไม่ได้คิดไรแต่ผู้ชายกันเองอ่ะนะผมว่าเพื่อนคนนั้นมันคิด)เค้าคุยกันบ่อยผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนคนคนนั้นคงจะมาแทนที่ของผมแล้วล่ะผมรู้สึกจุกมันตื้อๆเลยครับพักนี้เค้าเริ่มพูดถึงมันบ่อยขึ้นๆแล้วผมก็ทำเป็นตอบตามน้ำในใจคือเจ็บจริงๆไม่ชอบให้มาพุดถึงคนนั้นจริงๆแต่ก็ต้องยอมรับว่าชายคนนั้นเค้าเป็นผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงแหละครับ หน้าตาดี เรียนเก่ง เข้าฟิตเนส รวย ผมก็คิดว่าเค้าคงเข้ากันดีแหละครับผมเลยว่าจะยอมตีตัวออกมาดีกว่าแต่ก็ทำใจไม่ได้ผมลองปิดเฟสหนีมันก็ทักมาในไลน์ไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อนปิดเฟสทำไมผมก็ตอบแถๆไปผมเลยอยากจะรู้จริงๆ ขอสอบถามวิธีที่ดีที่สุดในการจบเรื่องนี้หน่อยครับ ผมยอมรับผมรักมันจริงๆแต่ผมคิดว่ามันคงไม่มีทางเค้าน่าจะเหมาะกันมากกว่าผมทำใจยังไม่ได้ที่จะออกตัดใจจากมันมามันมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกแต่มันรู้สึกใจเจ็บเสียใจคิดถึงแต่มันแต่ผมก้ไม่อยากเสียเพื่อนกับมันจริงๆผมยังอยากมีมันอยู่ต่อไปถึงแม้แบบเพื่อนก็ตามต่อให้มันคบกันจริงๆผมอาจจะเสียใจแต่อย่างน้อยผมก้ยังมีมันอยู่ติดอย่างเดียวคือใจผมยังไม่แข็งพอ ขอวิธีหน่อยครับขอวิธีที่ทำให้ผมออกมาจากมันได้สักที
(เรื่องอาจจะงงๆอ่านไม่เข้าใจ ขอโทษด้วยนะครับผมแค่อยากจะระบายอยากรู้มันสับสนว่าควรทำไงดีเรื่องมันอาจจะมั่วขัดใจอย่าใส่ใจกับมันก็ได้ครับ)