คือเราคุยกับคนนึงอยู่ค่ะนี่ก็หลายเดือนแล้วที่เราคุยกัน เราจำได้ดีตั้งแต่วันแรกที่เริ่มคุยทั้งในไลน์และในเฟส ว่าเราเริ่มคุยเมื่อไหร่คุยอะไรบ้าง ถามอะไรไปบ้างตั้งแต่วันที่เริ่มคุยจนถึงวันนี้ ปาจะครึ่งปีอยู่แล้วหรือจะครึ่งปีจริงๆแล้วด้วย เราสังเกตมาตลอดจนวันนี้เราคิดว่าเราควรตัดสินใจได้แล้วว่าเราจะเอายังไงต่อ จะเดินไปข้างหน้า หรือถอยกลับมาที่ๆเราเคยยืนอยู่ดี เราบอกเลยนะคะ วันแรกที่เค้าก้าวเข้ามาในชีวิตเรา เค้ามาทัก อยากมารู้จักเรา เราไม่เคยอ่อย ไม่เคยขอให้เค้าเข้ามา เค้าเข้ามาเอง ตอนแรกเราก็ไม่รู้สึกอะไรเลย เฉยๆเวลาคุย ซึ่งบอกตามตรงนะเค้าไม่ใช่สปรคที่เราตั้งไว้เลย เค้าไม่มีอะไรที่ตรงสเปรคเราเลย ทั้งอายุ น่าตา อ้อ ถ้าจะมีตรงก็คงเป็นนิสัยบางอย่างที่ตรงและก็หน้าที่การงานเค้าเท่านั้นเอง [แต่ก็ไม่ได้เลิศเลอ หรือร่ำรวยอะไรนะคะ ]
วันแรกที่เค้าเข้ามาคุยมันไม่เหมือนตอนนี้เลย วันแรกที่คุยเค้าตอบไว เหมือนสนใจอยากรู้จักเราจริงๆ เรารู้สึกดีมาเรื่อยๆแล้วก็รู้สึกว่าเวลาที่เราคุยกับเค้ามันไม่เหมือนคนอื่นๆที่เข้ามาคุยกับเราเลยค่ะ คนอื่นเค้าเข้ามาก็รู้สึกดีนะ แต่เราแค่ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองในบางครั้ง ต้องเฟคบ้าง ต้องปรับแต่งบ้าง แต่สำหรับคนนี้เรารู้สึกว่าเราเป็นตัวเองได้เต็มที่ทั้งการคุย และนิสัย การกระทำต่างๆ เค้ารับในความไม่เรียบร้อย โก๊ะๆกวนๆ ขี้งอน หรืออะไรต่างๆนานา ของเราได้ เข้าใจความรู้สึกของเราตลอดเวลา ถึงไม่พูดเค้าก็เข้าใจเรา สังเกตเราได้ อยู่ข้างๆเราเสมอพูดง่ายๆคือ เค้าทำให้เรารู้สึกดีในทุกๆครั้งที่คุยกันค่ะ มีเค้าแล้วเราอุ่นใจ ถึงบางครั้งเค้าช่วยแก้ปัญหาหรือให้คำปรึกษาปลอบเราไม่ได้ เค้าก็จะหาวิธีให้เรายิ้ม และหัวเราะได้ตลอดเวลา
จนในพักหลังๆนี้เข้าเดือนที่5 หรือ6 เดือนนี้เดือนสุดท้ายที่เราจะตัดสินใจบอกกับตัวเองว่าควรพอได้แล้วมันจบแล้วที่ผ่านมาที่เค้าทำเค้าอาจจะไม่เคยจริงใจ หรือจริงจังกับเราเลย เค้าอาจจะแค่เหงาแล้วหาคนคุยก็ได้ เราควรก้าวขาถอยกับมากับคำว่าอยู่คนเดียวเหมือนเดิมได้แล้ว ที่เราบอกกับตัวเองแบบนี้ เพราะเราเห็นอะไรจากเฟสเค้า และการกระทำบางอย่างหรือหลายๆอย่างของเค้า มันไม่เหมือนที่เค้าทำให้กับคนก่อนของเค้าเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการตอบข้อความ การไม่สนใจความรู้สึกของเรา การไม่ใส่ใจ มันเหมือนว่าเราเป็นคนใส่ใจเค้าอยู่ฝ่ายเดียว คิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว แคร์ความรู้สึกเค้าอยู่ฝ่ายเดียว จำทุกๆอย่างอยู่ฝ่ายเดียว สถานะก็ไม่ชัดเจน เราเลยตัดสินใจในวันนี้ว่าเราเหนื่อย เราท้อแล้วค่ะ เราเคยคิดนะคะว่าวันนึงถ้าเราอยู่ต่อเดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้น แค่อดทนหน่อย แต่ไม่เลยยิ่งเราพยายามแค่ไหนมันไม่มี อะไรดีขึ้นเลย มันยิ่งแย่ลง ยิ่งอืดเหมือนเดิม เราพยายามที่จะไม่เก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว เราพยายามบอกเค้าทุกครั้งว่าเราจะไม่คุยแล้ว เราจะไม่ทักไปแล้ว เราเบื่อ เราเหนื่อยที่เค้าไม่สนจะเราเลย เค้าสนใจเวลาที่เค้าอยากคุยก็มา ไม่อยากคุยก็หาย เราไม่ใช่คนแก้เหงาให้ใคร เค้าก็บอกไม่ได้หาย คือเหมือนเค้าอยากคุยแต่ก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกเราเลย ตอนคนเก่าของเค้าเค้าแคร์ความรู้สึก เป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจทุกอย่าง ดูรักกันมาก ตรงกันข้ามกับเราในตอนนี้เลย ที่ไม่มีอะไรพัฒนาขึ้นเลย มีแต่เลวลงๆ เวลาเราคิดที่จะตัดใจหรือถอยออกมาไม่คุย ไม่เอาแล้ว เค้าก็เป็นฝ่ายทักกลับมาตลอด ทำทุกวิธีให้เรากลับไปตลอด จนวันนี้ใจเรามันบอกว่าไม่เอาแล้วค่ะ ถ้ากลับไปอีกเราก็จะรู้สึกแย่ วนลูปเหมือนเดิม เราก็จะเสียใจเหมือนเดิมเราเลยคิดว่าลองไม่ทักไม่คุย หายไปเลย จะดีกว่ามั้ยคะ เราทำถูกใช่มั้ย????แต่ทำไมพอนึกถึงที่เค้าทำให้เราตอนแรกๆ มันก็รู้สึกแย่ รู้สึกแบบมันเจ็บๆเหมือนมันไม่กล้าที่จะก้าวขาออกมาเลบค่ะ พอมานึกถึงตอนที่เค้าทำให้แฟนเก่าเค้า มันก็รู้สึกร้อนๆ แล้วก็คิดอยู่ในใจว่าทไหมมันไม่ใช่กู ทำไมทีกูไม่สนใจอะไรเลย แม้แต่การคุยก็ไม่สนใจความรู้สึกกูทั้งๆที่เป็นคนเข้าหากูเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่น่ารับมันเข้ามาในชีวิตตั้งแต่แรก ไม่น่ามาเจอตั้งแต่แรก เพื่อนเราบอกว่าสวย ก็ไม่ได้แย่เดี๋ยววันนึงก็เจอคนที่เค้าอยากรักษาถนอมน้ำใจ แต่ทำไมเรายังทำใจไม่ได้เลยค่ะ มันเหมือนว่าทำไมต้องเป็นคนนี้ที่เราอยากให้เค้าอยู่ข้างๆเราวะ ทั้งๆที่เค้าทำลายความรู้สึกเรา
เราควรทำไงกับความรู้สึกหน่วงๆนี้ดีคะ เราทำถูกแล้วใช่มั้ย ถ้าจะตัดใจออกมา ต้องใช้เวลาลืมเค้าอย่างไงดีถึงจะหายนึกถึงค่ะ ความรู้สึกหน่วงๆ รู้สึกว่าทำไมไม่ใช่เราเมื่อไหร่จะหายไปซักที เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่เค้าเลิกกับแฟนเก่าไป2ปีก่อนนั้น ที่เค้าหายไปเป็นชม.ที่เค้าบอกไม่ว่างคุยกับเรานี่เค้ายังติดต่อแฟนเก่าอยู่มั้ย หรือว่างานจริงๆ หรือเล่นเกมอยู่ หรือทำอะไรอยู่เรา ก็ไม่อยากถาม ไม่อยากทำให้เค้าลำคานหรอกนะเราอยากเป็นที่ๆที่ทำให้เค้าสบายใจมาตลอด แต่วันนี้เราคงทำให้ไม่ได้แล้ว เพราะเราก็ต้องรักษาใจ รักษาความรู้สึกตัวเองบ้างแล้ว เราทำร้ายตัวเองมาเยอะละ ช่วยบอกเราเราหน่อยค่ะ
ทำไมมันหน่วงๆจัง ทำไมมันไม่ใช่เรา ทำไมเราไม่ได้รับความรู้สึกดีๆแบบนั้นบ้าง เราจะถอยออกมาทำไมถึงยังรั้งเรากลับไป
วันแรกที่เค้าเข้ามาคุยมันไม่เหมือนตอนนี้เลย วันแรกที่คุยเค้าตอบไว เหมือนสนใจอยากรู้จักเราจริงๆ เรารู้สึกดีมาเรื่อยๆแล้วก็รู้สึกว่าเวลาที่เราคุยกับเค้ามันไม่เหมือนคนอื่นๆที่เข้ามาคุยกับเราเลยค่ะ คนอื่นเค้าเข้ามาก็รู้สึกดีนะ แต่เราแค่ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองในบางครั้ง ต้องเฟคบ้าง ต้องปรับแต่งบ้าง แต่สำหรับคนนี้เรารู้สึกว่าเราเป็นตัวเองได้เต็มที่ทั้งการคุย และนิสัย การกระทำต่างๆ เค้ารับในความไม่เรียบร้อย โก๊ะๆกวนๆ ขี้งอน หรืออะไรต่างๆนานา ของเราได้ เข้าใจความรู้สึกของเราตลอดเวลา ถึงไม่พูดเค้าก็เข้าใจเรา สังเกตเราได้ อยู่ข้างๆเราเสมอพูดง่ายๆคือ เค้าทำให้เรารู้สึกดีในทุกๆครั้งที่คุยกันค่ะ มีเค้าแล้วเราอุ่นใจ ถึงบางครั้งเค้าช่วยแก้ปัญหาหรือให้คำปรึกษาปลอบเราไม่ได้ เค้าก็จะหาวิธีให้เรายิ้ม และหัวเราะได้ตลอดเวลา
จนในพักหลังๆนี้เข้าเดือนที่5 หรือ6 เดือนนี้เดือนสุดท้ายที่เราจะตัดสินใจบอกกับตัวเองว่าควรพอได้แล้วมันจบแล้วที่ผ่านมาที่เค้าทำเค้าอาจจะไม่เคยจริงใจ หรือจริงจังกับเราเลย เค้าอาจจะแค่เหงาแล้วหาคนคุยก็ได้ เราควรก้าวขาถอยกับมากับคำว่าอยู่คนเดียวเหมือนเดิมได้แล้ว ที่เราบอกกับตัวเองแบบนี้ เพราะเราเห็นอะไรจากเฟสเค้า และการกระทำบางอย่างหรือหลายๆอย่างของเค้า มันไม่เหมือนที่เค้าทำให้กับคนก่อนของเค้าเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการตอบข้อความ การไม่สนใจความรู้สึกของเรา การไม่ใส่ใจ มันเหมือนว่าเราเป็นคนใส่ใจเค้าอยู่ฝ่ายเดียว คิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว แคร์ความรู้สึกเค้าอยู่ฝ่ายเดียว จำทุกๆอย่างอยู่ฝ่ายเดียว สถานะก็ไม่ชัดเจน เราเลยตัดสินใจในวันนี้ว่าเราเหนื่อย เราท้อแล้วค่ะ เราเคยคิดนะคะว่าวันนึงถ้าเราอยู่ต่อเดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้น แค่อดทนหน่อย แต่ไม่เลยยิ่งเราพยายามแค่ไหนมันไม่มี อะไรดีขึ้นเลย มันยิ่งแย่ลง ยิ่งอืดเหมือนเดิม เราพยายามที่จะไม่เก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว เราพยายามบอกเค้าทุกครั้งว่าเราจะไม่คุยแล้ว เราจะไม่ทักไปแล้ว เราเบื่อ เราเหนื่อยที่เค้าไม่สนจะเราเลย เค้าสนใจเวลาที่เค้าอยากคุยก็มา ไม่อยากคุยก็หาย เราไม่ใช่คนแก้เหงาให้ใคร เค้าก็บอกไม่ได้หาย คือเหมือนเค้าอยากคุยแต่ก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกเราเลย ตอนคนเก่าของเค้าเค้าแคร์ความรู้สึก เป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจทุกอย่าง ดูรักกันมาก ตรงกันข้ามกับเราในตอนนี้เลย ที่ไม่มีอะไรพัฒนาขึ้นเลย มีแต่เลวลงๆ เวลาเราคิดที่จะตัดใจหรือถอยออกมาไม่คุย ไม่เอาแล้ว เค้าก็เป็นฝ่ายทักกลับมาตลอด ทำทุกวิธีให้เรากลับไปตลอด จนวันนี้ใจเรามันบอกว่าไม่เอาแล้วค่ะ ถ้ากลับไปอีกเราก็จะรู้สึกแย่ วนลูปเหมือนเดิม เราก็จะเสียใจเหมือนเดิมเราเลยคิดว่าลองไม่ทักไม่คุย หายไปเลย จะดีกว่ามั้ยคะ เราทำถูกใช่มั้ย????แต่ทำไมพอนึกถึงที่เค้าทำให้เราตอนแรกๆ มันก็รู้สึกแย่ รู้สึกแบบมันเจ็บๆเหมือนมันไม่กล้าที่จะก้าวขาออกมาเลบค่ะ พอมานึกถึงตอนที่เค้าทำให้แฟนเก่าเค้า มันก็รู้สึกร้อนๆ แล้วก็คิดอยู่ในใจว่าทไหมมันไม่ใช่กู ทำไมทีกูไม่สนใจอะไรเลย แม้แต่การคุยก็ไม่สนใจความรู้สึกกูทั้งๆที่เป็นคนเข้าหากูเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่น่ารับมันเข้ามาในชีวิตตั้งแต่แรก ไม่น่ามาเจอตั้งแต่แรก เพื่อนเราบอกว่าสวย ก็ไม่ได้แย่เดี๋ยววันนึงก็เจอคนที่เค้าอยากรักษาถนอมน้ำใจ แต่ทำไมเรายังทำใจไม่ได้เลยค่ะ มันเหมือนว่าทำไมต้องเป็นคนนี้ที่เราอยากให้เค้าอยู่ข้างๆเราวะ ทั้งๆที่เค้าทำลายความรู้สึกเรา
เราควรทำไงกับความรู้สึกหน่วงๆนี้ดีคะ เราทำถูกแล้วใช่มั้ย ถ้าจะตัดใจออกมา ต้องใช้เวลาลืมเค้าอย่างไงดีถึงจะหายนึกถึงค่ะ ความรู้สึกหน่วงๆ รู้สึกว่าทำไมไม่ใช่เราเมื่อไหร่จะหายไปซักที เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่เค้าเลิกกับแฟนเก่าไป2ปีก่อนนั้น ที่เค้าหายไปเป็นชม.ที่เค้าบอกไม่ว่างคุยกับเรานี่เค้ายังติดต่อแฟนเก่าอยู่มั้ย หรือว่างานจริงๆ หรือเล่นเกมอยู่ หรือทำอะไรอยู่เรา ก็ไม่อยากถาม ไม่อยากทำให้เค้าลำคานหรอกนะเราอยากเป็นที่ๆที่ทำให้เค้าสบายใจมาตลอด แต่วันนี้เราคงทำให้ไม่ได้แล้ว เพราะเราก็ต้องรักษาใจ รักษาความรู้สึกตัวเองบ้างแล้ว เราทำร้ายตัวเองมาเยอะละ ช่วยบอกเราเราหน่อยค่ะ