ดีครับ ผมไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นกระทู้นี้รึป่าว แต่ผมอยากเล่าความรู้สึกของผมในช่วงเวลานี้ที่ผมเองยังสับสนกับมัน คือผมกำลังเปิดใจคุยกับใครสักคน แต่พอคุยไปได้สักระยะ เราเองรู้สึกว่าทำไมตัวเราฝืนจัง แล้วถอยห่างคนที่คุยไป ซึ่งผมเป็นแบบนี้บ่อยมา โดยอารมณ์ของผมเองตอนนี้ มันรู้สึกเหงานะ อยากได้ใครสักคนมาเติมเต็ม แต่พอเริ่มคุยไปสักระยะ กลับดันรู้สึก ทำไมเราฝืนตัวเองจัง มันรู้สึกดีทุกคนที่ได้คุย แต่เหมือนว่ามันฝืน ที่จะพยายามชอบ คนๆ นั้น แต่มันทำไม่ได้ สุดท้ายตัวเองก็อึดอัด จนเราไปบอกคนที่เราคุยว่า เราเป็นเพื่อน หรือ พี่น้องกันมั้ย เพราะเรารู้สึกว่าเรารู้สึกชอบหรือรักไม่ได้อ่ะ มันแค่รู้สึกฝืนตัวเอง มันเลยเป็นความสับสนในความรู้สึกตัวเองว่า เหงาอยากมีใครสักคน แต่พอมีคนเข้ามาเรากลับไม่สามารถจะชอบหรือรู้สึกได้มากกว่าคำว่ารู้สึกดี