ตอนนี้เราอายุ16เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยมากในทุกๆครั้งที่เศร้าในเรื่องของครอบครัว เราขอย้อนไปตอนยังเด็กตั้งแต่เกิดเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากพ่อเราเป็นคนติดเหล้ามากๆกินทั้งวันส่วนแม่ก็กลายเป็นคนที่ทำงานพ่อก็มีช่วยบ้าง พอเราอายุได้ประมาณสองขวบเกือบสามขวบพ่อเราก็ติดคุกข้อหาพยายามฆ่าและที่รู้มาในตอนนั้นพ่อเราก็เมาอยู่ด้วยแม่พยายามห้ามแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อจะไปก่อเหตุแม่เห็นแค่ว่าเมาแล้วก็โกรธเลยไม่อยากให้ออกไป กว่าพ่อจะถูกจับก็ประมาณสองเดือน เพราะหลบหนีไป ขึ้นศาลอยู่หลายครั้งพอถึงวันตัดสินผลตัดสินออกมาว่าต้องจำคุกตลอดชีวิต เราด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไร และพอแม่รู้แม่ตัดสินใจบอกป้า(คนที่1)ว่าแม่ขอไปแม่ทนไม่ไหวแล้ว แม่ก็พาเรากลับบ้านเกิดพ่อก็ไม่ยอม พ่อไปรับเรากลับ หลังจากนั้นเราจำได้แค่ในช่วงแรกๆที่พ่อติดคุกเราอยู่กับป้า(คนที่2) แล้วแม่ก็หายไปช่วงนึง เจอแม่อีกทีคือแม่ได้แฟนใหม่ไปแล้ว แม่ก็จะพาเราไปอยู่ด้วยแต่พ่อก็เขียนจดหมายส่งมาให้ป้า(คนที่2)บอกว่าไม่ให้แม่เอาเราไปเพราะเราคือสิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่ แม่ก็เลยรับเราไปบ้านใหม่ช่วงปิดเทอมตอนอนุบาลบ้างนานๆครั้งแล้วพ่อก็ส่งจดหมายมาอีกครั้งบอกว่าไม่ให้แม่มารับเราอีกเพราะพ่อกลัวแม่จะไม่พาเรามาคืน หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอแม่หลายปีเลย ระหว่างที่เราอยู่กับป้า ป้าก็พาเราไปเยี่ยมพ่ออยู่หลายครั้งแต่เราก็ไม่พูดกับพ่อเลย เราจำได้ว่าเราจะชอบไปยืนดูลูกอ๊อดในบ่อเล็กๆในเรือนจำแต่ไม่พูดกับพ่อ พ่อทำความดีเยอะมากในเรือนจำทำให้ได้ลดโทษจนเหลือแค่สองปีกว่า เราไม่พูดกับพ่อเลยจนวันที่พ่อออกมา หลังจากที่พ่อออกมาพ่อก็ไปบวชบวชอยู่ได้ไม่นานก็กลับมาบ้านตอนนั้นพ่อใจดีกับเรามากจนสักพักพ่อก็เริ่มออกไปเที่ยวกลับดึกทุกวันบ้างวันก็ไม่กลับบ้าน แล้ววันนึงพ่อคุยดีกับเรามากตอนเราน่าจะอายุประมาณห้าถึงหกขวบพ่อพาเราไปที่นึงแล้วพ่อก็จอดรถพ่อบอกให้เรานั่งรออยู่ในรถพ่อไปไม่นานจู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงอุ้มลูกขึ้นมาบนรถ แล้วพ่อก็บอกให้เราแบ่งขนมที่ซื้อมาก่อนที่จะมาแบ่งให้น้องเราก็แบ่งให้หลังจากนั้นพ่อก็พาผู้หญิงคนนั้นไปส่งที่ท่ารถเพราะเธอจะไปบ้านเกิด ผ่านไปไม่นานพ่อก็ไปรับเธอมาที่บ้านแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้พาลูกมาด้วยเธอน่าจะเอาลูกไว้ที่บ้านเกิด เธอเข้ามาในตอนแรกเราก็ไม่อะไรแต่เราเริ่มรู้สึกว่าพ่อใส่ใจสนใจเธอมากกว่าเราพ่ออยู่กับเธอตลอดจนหลังๆเราพอใจ จนกลายเป็นเด็กก้าวร้าวตอนนั้นพ่อกับเธอออกไปไหนกันไม่รู้เราเหงาเราเลยข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามเพื่อไปหาเพื่อนที่เป็นญาติกันตอนนั้นเราเจ็ดแปดขวบได้พ่อกลับมาพ่อก็ตีเราด่าเราและสิ่งที่แรงที่สุดสำหรับเราคือพ่อจับเรากดน้ำตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนจะตายร้องขอโทษเท่าไหร่พ่อก็ไม่ฟังจนผู้หญิงคนนั้นมาห้ามพ่อถึงหยุด ตัวเรามีแต่รอยฟาดจากไม้แขวนเสื้อแล้วตัวก็เปียกเราทั้งกลัวทั้งเสียใจ แต่ไม่นานนักพ่อก็พาเราและเธอไปยังบ้านเกิดของเธอในตอนแรกเราก็คิดแค่ว่ามาเยี่ยมแต่เราเจอเซอร์ไพรส์2อย่าง1.คือเธอมีลูกอีกคนเท่ากับเธอมีลูก2คนโตโตกว่าเราแค่นึงปีเจอหน้ากันครั้งแรกเราก็ทั้งด่าทั้งตีกันแต่พ่อก็ไม่รู้เพราะเราเข้าไปเล่นในบ้าน 2.คือพ่อพาลูกทั้งสองคนของเธอกลับมาบ้านด้วย ในตอนนั้นเราแทบจะไม่ได้รับการสนใจเลย พ่อเอาแต่บอกให้เรารู้จักแบ่งปันแต่พ่อไม่เคยสอนให้ลูกของเธอแบ่งปันเลย เราเลยกลายเป็นเด็กเก็บกดเราพยายามฆ่าตัวตายในตอนที่เราน้อยใจพ่ออยู่หลายครั้งแต่พ่อก็ไม่เคยสนใจ เราคิดว่าเธอเป็นคนดีมากแต่แล้ววันนึงตอนพ่อไม่อยู่จู่ๆเธอก็พูดกับเราว่าขาดความอบอุ่นหรอเราช็อกมาก เราก็เลยไม่ค่อยชอบเธอ มีครั้งนึงที่เราไปเที่ยวด้วยกันทั้งหมดเราเห็นเธอกับลูกๆยืนกอดกันเราคิดถึงแม่มากเราอยากกอดแม่มากแต่เราทำไม่ได้เราไม่เคยกอดพ่อเพราะพ่อไม่ค่อยอยากให้กอดเราเลยคิดว่าถ้าเรากอดเธอเราจะเลิกคิดถึงแม่มั้ยแต่เรากอดไปเรารู้สึกว่าเธอไม่ใช่เธอไม่อยากให้เรากอดด้วยซ้ำ เราเลยไม่เคยกอดใครอีกเลย เราเคยคิดจะเผาตัวเองไปพร้อมกับตู้เสื้อผ้าแต่เธอดันเข้ามาเห็นเธอก็ไปบอกพ่อว่าเราเผาตู้เสื้อผ้าแต่เราไม่พูดว่าเราจะฆ่าตัวตายพ่อก็ลากเราไปตีและทำแบบครั้งก่อนเราเลยกลายเป็นเด็กเงียบๆตั้งแต่นั้นมายิ่งโตยิ่งมีปัญหา พอปิดเทอมตอนป.6เราได้มีโอกาสคุยกับแม่แม่เลยมารับเราไปบ้านตาบ้านยาย เราดีใจมากที่เราได้เจอแม่แต่พอแม่กอดเราเรากลับรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูกเราอยู่กับแม่ไม่นานเราก็กลับ ตอนที่อยู่กับแม่มันดีมากๆ แต่พอกลับมามันก็เป็นความรู้สึกเดิมที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่เราเคยโทรไปหาแม่ให้แม่มารับแต่แม่ก็บอกวาให้อดทน แล้วก็มีอีกครั้งที่เราโทรไปบอกแม่ว่าเรารักแม่มากแต่เราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วแม่ก็ขอให้เรามีชีวิตอยู่เพื่อแม่ หลังจากนั้นเราก็คิดสั้นอยู่หลายครั้งเพราะเราไม่ไหวกับครอบครัว จนวันนึงครอบครัวไปต่อไม่ได้เพราะเรื่องการเงินพ่อกับเธอต้องแยกทางกันแต่ก็ยังโทรหากันทุกวันจนทุกวันนี้ เราคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นแต่ไม่เลย เราเริ่มโดนลงโทษหนักขึ้นครั้งแรกพ่อบีบคอเรา ครั้งสองพ่อใช้โต๊ะพับแข็งๆฟาดหัวเรา ครั้งสามพ่อใช้สากทั้งฟาดทั้งทุบ เราเครียดมากๆและพ่อก็กลายเป็นคนที่กินเบียร์ทุกวันชอบขู่ด้วยคำพูดที่เราไม่โอเคเช่นกลางคืนพ่อเมาแล้วมันดึกเราง่วงแล้วเราไม่ล้างจานที่พวกเขากินเสร็จพ่อก็จะโวยวายด่าเราแรงมากแล้วเราก็ต้องโดนลงโทษ แล้วพ่อก็ขู่ว่าถ้าเรายังทำตัวแบบนี้เขาก็จะไม่ให้เราไปโรงเรียน เราไม่โอเคมากๆเพราะถ้าไม่มีโรงเรียนไม่มีเพื่อนเราก็ไม่รู้ว่าเราจะเป็นคนที่โอเคเหมือนตอนนี้มั้ย ในหนึ่งเดือนมีหลายครั้งมากที่พ่อเป็นแบบนี้จนตอนนี้พ่อก็ยังไม่เลิก เวลาเมาจะน่ากลัวมากกว่าปกติคูณสอง เราเริ่มรู้สึกตัวว่าเราเริ่มพูดว่า"อยากกลับบ้าน"ทั้งๆที่เราอยู่ที่บ้าน เราพูดหลายครั้งมากและเป็นตอนที่เผลอตลอดเราเลยอยากรู้ว่าเราเป็นอะไร เราควรทำยังไง