ผมคบกับคนนี้มา 3 ปี ผมรักเขามาก เขาก็เช่นกัน กันยายนที่ผ่านมานี้ ผมบอกกับเขาว่าผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม
ไม่เหมือนเดิมในที่นี้คือประมาณว่า เป็นมาช่วงหนึ่งแล้วที่เขาไม่ค่อยทักหาผม ถึงจะทักก็เป็นเหตุจำเป็นจริง ๆ นอกนั้นเรื่องชวนคุยผมเปิดตลอด นอนก็ไม่ค่อยจะบอกกันจากแต่ก่อนบอกตลอด ตอนนี้ผมบอกฝ่ายเดียว มันอาจเป็นเพราะแบบนี้ที่ทำให้ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม ผมเป็นคนที่รู้สึกเฟลกับอะไรอย่างนี้ง่ายมากกับการที่ต้องเปิดก่อนแล้วอ่านช้าอีก แต่ผมก็รู้ว่าเขาก็รักผมเหมือนเดิม ถึงเขาจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่ที่ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิมผมก็ยังรักเขาอยู่นะครับ
(ต่อจากบรรทัดแรก) ผมบอกเขาไปเพราะปกติเป็นอะไรก็บอกันตรง ๆ อยู่แล้ว ผมรู้สึกอย่างนี้มาได้ 2 เดือนแล้ว เขาก็บอกว่าเขาจะปล่อยผมไป ถ้าผมออกไปแล้วผมมีความสุข เอาตรง ๆ ก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นเรื่องอะไรใหญ่โตขนาดนี้หรอกครับ ตอนแรกคิดว่าแค่จะปรับตัวกันอะไรทำนองนี้ ผมกับเขาตัดสินใจว่าจะห่างกันสัก 1 เดือน
ผ่านมาวันนึง ผมทักไปหาเขาเลย เพราะผมคิดไว้อยู่แล้วว่าไม่ได้อยากให้เรื่องมันใหญ่โตอะไรแบบนี้ ผมกลัวว่าหลังครบ 1 เดือนแล้วเราจะต้องเลิกกัน ซึ่งไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้น ผมทักไปประมาณว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เขาตอบกลับมาว่า 'เรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องว่าจะกลับมามั้ย ขอให้คำตอบเลยนะว่าไม่กลับ' เขาตอบล่วงหน้าโดยที่ผมยังไม่ได้ถามอะไร
เขาให้เหตุผลว่า ตัวเขารู้สึกว่า ถ้าเขากลับไปแล้วเขารู้สึกไม่เหมือนเดิม เป็นเพราะผมเหรอที่เป็นคนทำลายความรู้สึกเขา ทำเหมือนขาไม่ดีพอที่ทำให้ผมรู้สึกกับเขาไม่เหมือนเดิม เพื่อน ๆ ผมหลายคนบอกว่าที่เขาปล่อยผมไปเพราะเขารักผมมาก เขาอยากให้ผมมีความสุขเลยทำแบบนั้น
ตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ได้เกลียดอะไรกัน แต่เลิกกันแล้ว ผมรู้สึกผิดที่ผมคิดที่จะบอกเขาแบบนั้นทำให้มันเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ แต่การซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกมันก็เป็นสิ่งที่ดีหนิครับ ตอนนี้รู้สึกอยากได้เขากลับมา แต่การที่ผมจะไปขอมันก็ดูหน้าด้าน เพราะผมเองเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ผมเองที่รู้สึกแบบนี้ หรือผมจะรอให้เขามาขอ มันก็ดูหน้าด้านอีก เพราะเขาเองที่เป็นคนบอกว่าจะไม่กลับมา มันก็ยังไง ๆ อยู่
อยากรู้ว่ายังพอจะมีโอกาสไหมให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
ในหัวก็คิดแล้วว่ามันไม่เหลือโอกาสแล้ว บางคนบอกผมว่าในเมื่อเขาเลือกแบบนั้นแล้วก็คือเขาเลือกแล้ว ยังไงเขาก็ไม่กลับมา
จะลองอ่านความคิดเห็นของทุก ๆ คนดูครับ
พอจะมีโอกาสไหม ให้เรากลับมารักกัน แต่หนังสือเล่มเดิมยังไงก็ต้องจบเหมือนเดิม ;-;
ไม่เหมือนเดิมในที่นี้คือประมาณว่า เป็นมาช่วงหนึ่งแล้วที่เขาไม่ค่อยทักหาผม ถึงจะทักก็เป็นเหตุจำเป็นจริง ๆ นอกนั้นเรื่องชวนคุยผมเปิดตลอด นอนก็ไม่ค่อยจะบอกกันจากแต่ก่อนบอกตลอด ตอนนี้ผมบอกฝ่ายเดียว มันอาจเป็นเพราะแบบนี้ที่ทำให้ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม ผมเป็นคนที่รู้สึกเฟลกับอะไรอย่างนี้ง่ายมากกับการที่ต้องเปิดก่อนแล้วอ่านช้าอีก แต่ผมก็รู้ว่าเขาก็รักผมเหมือนเดิม ถึงเขาจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่ที่ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิมผมก็ยังรักเขาอยู่นะครับ
(ต่อจากบรรทัดแรก) ผมบอกเขาไปเพราะปกติเป็นอะไรก็บอกันตรง ๆ อยู่แล้ว ผมรู้สึกอย่างนี้มาได้ 2 เดือนแล้ว เขาก็บอกว่าเขาจะปล่อยผมไป ถ้าผมออกไปแล้วผมมีความสุข เอาตรง ๆ ก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นเรื่องอะไรใหญ่โตขนาดนี้หรอกครับ ตอนแรกคิดว่าแค่จะปรับตัวกันอะไรทำนองนี้ ผมกับเขาตัดสินใจว่าจะห่างกันสัก 1 เดือน
ผ่านมาวันนึง ผมทักไปหาเขาเลย เพราะผมคิดไว้อยู่แล้วว่าไม่ได้อยากให้เรื่องมันใหญ่โตอะไรแบบนี้ ผมกลัวว่าหลังครบ 1 เดือนแล้วเราจะต้องเลิกกัน ซึ่งไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้น ผมทักไปประมาณว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เขาตอบกลับมาว่า 'เรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องว่าจะกลับมามั้ย ขอให้คำตอบเลยนะว่าไม่กลับ' เขาตอบล่วงหน้าโดยที่ผมยังไม่ได้ถามอะไร
เขาให้เหตุผลว่า ตัวเขารู้สึกว่า ถ้าเขากลับไปแล้วเขารู้สึกไม่เหมือนเดิม เป็นเพราะผมเหรอที่เป็นคนทำลายความรู้สึกเขา ทำเหมือนขาไม่ดีพอที่ทำให้ผมรู้สึกกับเขาไม่เหมือนเดิม เพื่อน ๆ ผมหลายคนบอกว่าที่เขาปล่อยผมไปเพราะเขารักผมมาก เขาอยากให้ผมมีความสุขเลยทำแบบนั้น
ตอนนี้เราทั้งคู่ไม่ได้เกลียดอะไรกัน แต่เลิกกันแล้ว ผมรู้สึกผิดที่ผมคิดที่จะบอกเขาแบบนั้นทำให้มันเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ แต่การซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกมันก็เป็นสิ่งที่ดีหนิครับ ตอนนี้รู้สึกอยากได้เขากลับมา แต่การที่ผมจะไปขอมันก็ดูหน้าด้าน เพราะผมเองเป็นคนที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ผมเองที่รู้สึกแบบนี้ หรือผมจะรอให้เขามาขอ มันก็ดูหน้าด้านอีก เพราะเขาเองที่เป็นคนบอกว่าจะไม่กลับมา มันก็ยังไง ๆ อยู่
อยากรู้ว่ายังพอจะมีโอกาสไหมให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
ในหัวก็คิดแล้วว่ามันไม่เหลือโอกาสแล้ว บางคนบอกผมว่าในเมื่อเขาเลือกแบบนั้นแล้วก็คือเขาเลือกแล้ว ยังไงเขาก็ไม่กลับมา
จะลองอ่านความคิดเห็นของทุก ๆ คนดูครับ