คือสงสัยกับตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ เวลาเราคุยกับเพื่อนทีไรเราจะต้องแบบคอยมองหน้าเพื่อนทุกครั้งเลยค่ะ ว่าสิ่งที่เราจะพูดออกไปจะทำร้ายความรู้สึกหรือทำให้เพื่อนไม่ชอบไหม ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้รู้สึกชอบในสิ่งที่พูดออกไปก็ตามค่ะ 

ช่วงมัธยมเราพยายามเปลี่ยนนิสัยตัวเองตอนประถม ตอนประถมเรามีนิสัยที่หงุดหงิดง่ายนิดนึงค่ะ แล้วก็พูดไม่เก่งไม่กล้าแสดงออกค่ะ ตอนมัธยมเราเลยพยามทำตัวให้แอคทีฟขึ้นค่ะ เพราะเราย้ายรร.ใหม่ ไม่มีเพื่อนเก่าต่อที่เดียวกันเลยค่ะ ทำให้ทุกๆครั้งที่เราคุยกับเพื่อนเราจะหัวเราะแบบขำอร่อยค่ะ ทุกคนก็ชอบที่เราขำแบบนั้น เราชอบที่เป็นแบบนั้นค่ะ แต่บางครั้งที่เราหัวเราะเราไม่ได้รู้สึกสนุกด้วยเลยค่ะ อารมณ์เหมือนหน้าเรายิ้ม แต่ใจของเรามันนิ่งมากเลยค่ะ เราอาจจะอธิบายแปลกๆหน่อยนะคะ เพราะเราเป็นคนอธิบายไม่เก่งเลยค่ะ เรารู้สึกเหมือนตัวเองใส่หน้ากากเข้าหาเพื่อนทุกครั้งโดยที่เราไม่รู้ตัวเพราะทำจนชินแล้วค่ะ ทุกคนเชื่อถึงขนาดที่ว่าเราบอกmbtiของเราไปว่าได้ infj-t ค่ะ ไม่ว่าจะทำเว็บไหนก็ได้ infj ค่ะ แต่ถึงเราจะบอกเพื่อนไปอย่างนั้นทุกคนก็บอกว่าเราคือ enfp ค่ะ เราเพิ่งมารู้สึกตัวก็ตอนนี้เลยค่ะ ว่าเราทำตัวเหมือนใส่หน้ากากเข้าหาเพื่อนรึเปล่า หรือนิสัยจริงๆของเราเป็นแบบไหน เคยพยายามลองทำนิสัยหลายๆแบบดูแล้วค่ะ เผื่อว้านิสัยนั้นอาจจะเป็นนิสัยเราจริงๆ แต่พอลองทำดูแล้ว เหมือนเราจะทำนิสัยไหนมันก็ดูเหมือนจะเป็นนิสัยเราจริงๆทุกอันเลยค่ะ เราโกรธในบางครั้งที่โดนขัดใจ เรากลัวทุกครั้งที่โดนมองค่ะ เราค่อนข้างขี้กลัวแล้วร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตามค่ะ เราโคตรเล่าเรื่องออกนอกทะเลมากเลยค้ะ แต่เราเพิ่งเคยพิมพ์ระบายอะไรพวกนี้ออกมาค่ะ ถึงจะรู้สึกยังไม่สุดก็ตาม แต่ก็ อื้ม นั่นแหละ ดีขึ้นแบแปลกๆ