... เหมันต์รัญจวน...  (กลบทยมกมัชฌิมา) ลมหนาวพัด​แผ่วแผ่ว​หวิวแว่วหวานดอกไม้บาน พลิ้วพลิ้ว​ลอย ปลิวว่อนหนาวคราวนี้​ มากมาก​อย่าจากจรเหมันต์ย้อน​ครวญครวญ​ รัญจวนจัง ยังคงเฝ้าฝันฝัน

โสมเฉิดฉายสาดส่องพราวผ่องฟ้าดวงดารารายล้อมคอยกล่อมขวัญ คืนเดือนแรมแย้มสรวลแสงนวลจันทร์แม้นเพียงเสี้ยวบุหลันปานเปรมปรีดิ์ แม้บางครั้ง หม่นมัว สลัวบ้างเป็นเงาจาง พรางพร่า ใ

***นิรันดร์*** เพราะดวงจิต ติดตรึง รำพึงฝัน ส่งคำมั่นฝากไว้ ในถ้อยเสียง สำเนียงหวานขานขับ จับร้อยเรียง ดั่งเราเคียงหยอกเย้าด้วยเงาใจ ความคิดถึง จึงอยู่ มิรู้สิ้น เฝ้าถวิล ถิ่นห่าง ทางสดใส เป็นภาพศิล

o ระรวยกรุ่น ละมุนขาว พราวพิสุทธิ์ ให้คะนึง ถึงนวลนุช สุดพิสมัย สยายรับ ซับน้ำฟ้า อรุโณทัย ยิ่งหวนไห้ ในภวังค์ ครั้งแนบครอง o แผ่วกลิ่นอ่อน ซ่อนผสาน หวานหวามไหว หอมจรุง ฟุ้งตรึงใจ ไม่มีสอง ค่อยเอื้อ

ฝากคำรักปักตรึงคะนึงหา ผ่านข้ามโค้งนภาฟ้าไสว เมื่อต้องร้างห่างกัน นั้นแสนไกล แต่ดวงใจแนบชิดสนิทเนา ฝากเดือนดาวพราวพร้อยเลื่อนลอยล่อง ช่วยประคองคลายขื่นในคืนเหงา กระซิบฝากสำเนียงเสียงแผ่วเบา ว่ารักเร

09.06 น. ๏ ร่ายร้อยฝันวันเวลาอารมณ์ระริกไหว ลงกลอนรักสลักโคลงใจไว้คลายเหงา จารลิขิตบันทึกใส่ไดอารีเรา ซ่อนใต้หมอนนอนหนาวอ่านตำนานผ่านกาลเวลา ๚ะ๛ 09.14 น. 18/พย/2566

o ระรวยกรุ่น ละมุนขาว พราวพิสุทธิ์ ให้คะนึง ถึงนวลนุช สุดพิสมัย สยายรับ ซับน้ำฟ้า อรุโณทัย ยิ่งหวนไห้ ในภวังค์ ครั้งแนบครอง o แผ่วกลิ่นอ่อน ซ่อนผสาน หวานหวามไหว หอมจรุง ฟุ้งตรึงใจ ไม่มีสอง ค่อยเอื้อ