สวัสดีค่ะเพื่อนๆนี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยนะคะสมัครมาเพราะเรื่องนี้โดยเฉพาะอยากให้ทุกคนอ่านจริงๆนะคะ เพราะไม่รู้จะหันไปปรึกษาใครเลยT_T
เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อ3ปีก่อนเราอยู่ม.2ค่ะเรามีเพื่อนกลุ่มนึงสนิทกันมาก นิสัยเราทุกอย่างเเทบจะเหมือนกันหมดเราอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากๆเราบอกกับตัวเองเสมอว่าจะไม่มีวันเลิกเป็นเพื่อนกันจะไม่ทิ้งพวกเค้าไปไหนแน่นอน แต่ด้วยนิสัยเราค่ะเรารู้ดีว่าตัวเองแย่มากเป็นคนนิสัยแย่ที่สุด เราขี้น้อยใจค่ะโดยเฉพาะกับเพื่อนเพราะเราเป็นคนรักเพื่อนมากก็เลยใส่ใจกับทุกรายละเอียดแล้วก็ทุกคำพูดที่เพื่อนสื่อสารกับเราเราเป็นคนชอบคิดมาก กับเรื่องอื่นไม่เป็นนะคะเป็นเฉพาะกับเพื่อนเลย เราแค่รู้สึกว่าเค้าคือความสุขที่สุดของเราเค้าคือคนสำคัญที่สุดของเราแล้วเราก็คาดหวังให้เค้ารู้สึกแบบนั้นกับเราด้วยพูดง่ายๆคือไม่อยากให้เพื่อนทิ้งไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากให้เพื่อนนึกถึงตลอด เราเข้าใจนะคะว่าเพื่อนก็รู้สึกกับเราเเบบที่เรารู้สึกแต่การแสดงออกของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน เรารู้ว่าเพื่อนก็รักเราแต่ไม่ได้เป็นแบบที่เราคาดหวังแค่นั้นเลย ด้วยความที่เราขี้น้อยใจชอบคิดมากและเป็นคนที่โคตรไม่มีเหตุผลเรามักจะหาเรื่องมาทะเลาะกับพวกเค้าได้ตลอดเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ไม่เว้นทุกปัญหาขัดแย้งกันในกลุ่มมันเริ่มจากเราตลอดแล้วเวลาทะเลาะกันเราไม่เคยโทษตัวเองเลยไม่เคยมองเห็นความผิดของตัวเองเราถือว่าเราถูกเราคิดแค่ว่าทุกคนต้องมาง้อเราทุกคนจะต้องทนไม่ได้ต้องอยากคุยกับเรา แต่สุดท้ายก็นั่นแหละค่ะเราเป็นคนง้อพวกเค้าเองทุกทีมองย้อนกลับไปถึงตัวเองในวันนั้นแล้วสมเพชมากว่าคิดแบบนั้นได้ยังไงทั้งๆที่เป็นคนผิดเองแท้ๆ แต่เราก็ไม่ได้จบแค่นั้นนะคะเราก็ยังไม่เลิกนิสัยเดิมยังหาเรื่องทะเลาะได้ตลอดบางทีแค่เพื่อนไม่ทักเราตอนเช้าก็งอนโกรธคิดว่าเพื่อนไม่อยากคุยด้วย แล้วก็ชอบไปโพสต์ด่าเพื่อนในสตอรี่เพื่อนก็รู้ตัวว่าด่าพวกเค้าก็เลยไม่คุยกับเรานั่นก็สมควรแล้วค่ะ ความผิดของเรามันวนลูปไปแบบนี้เรื่อยๆตลอดเกือบ3ปีที่เราเป็นเพื่อนกัน เราทำผิด>เราแก้ตัว>เพื่อนให้อภัย บางทีเราก็คิดว่าหรือเราจะไม่ควรเป็นเพื่อนกับพวกเค้าต่อดีหรือเราไม่ใช่เพื่อนแท้คือคิดเรื่อยเปื่อยมากทั้งๆที่มันเป็นความผิดของเรา แต่เราก็เข้ากับใครไม่ค่อยได้เรารู้สึกว่าเพื่อนกลุ่มนี้คือเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุดแล้ว เราก็ยังเป็นเพื่อนกันต่อมาเรื่อยๆปัญหาบางอย่างก็เริ่มดีขึ้นเราพยายามเลิกคิดมากเลิกเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ทุกคนเริ่มโตเริ่มเข้าใจกันมากขึ้นจนมาวันนึงปิดเทอมม.3เราจำไม่ได้ว่าตอนนั้นงอนกันเรื่องอะไรแต่เราไม่ได้คุยกับพวกเค้าประมาณ2อาทิตย์ได้ วันนั้นก่อนวันเกิดเรา1วัน เราก็นั่งเล่นอยู่หน้าบ้านก็เห็นเพื่อน2คนขี้รถซ้อนกันผ่านหน้าบ้านแล้มหันมามองเราก็แม่เราก็ยังทักว่าทำไมไม่แวะมาหาเราก็ไม่ได้ตอบอะไรแค่คิดในใจว่าไม่สนใจหรอกจะทำอะไรกันก็แล้วแต่ในเมื่อเข้ากันไม่ได้เราก็จะเลิกเป็นเพื่อนกันคิดแค่นีจริงๆ ซักพักแม่ก็ใช้ให้เราไปซื้อของให้ เราไปซักพักก็ขี่มอไซกลับมาก่อนถึงบ้านก็เห็นมอไซใครไม่รู้จอดเยื้องกับบ้านเราคล้ายมอไซของเพื่อนที่ขี่ผ่านไป เราก็พูดกับตัวเองอยู่เลยว่าคงไม่ใช่หรอกทะเลาะกันอยู่เค้าจะมาหาเราทำไม พอขี่รถไปถึงบ้านเราก็จอดรถก้าวเท้าเข้าบ้านได้ยังไม่ทันถึงก้าวก็เห็นเพื่อนเรา2คนที่ขี่ผ่านไป เดินออกมาจากครัวถือเค้ก2ก้อน พร้อมกับร้องเพลงHappy Birthdayตอนนั้นช็อกมากมือสั่นกรี๊ดลั่นบ้านเลย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีเพื่อนคนไหนทำให้เราแบบนี้เลยแล้วตอนนั้นก็โกรธกันอยู่ด้วยไม่คิดว่าเค้าจะมา ความรู้สึกมันบรรยายไม่ถูกเลย ตอนมืดเราก็มานอนร้องไห้รู้สึกผิดมากกับทุกๆอย่างที่เราเคยทำกับเพื่อนไว้สัญญากับตัวเองเลยว่าครั้งนี้ตะไม่ทะเลาะกันแล้ว จะเลิกทำตัวแย่ๆกับเพื่อน มันทำให้เรารู้เลยอ่ะว่าเพื่อนรักเรา ทุกคนคิดตามว่าขนาดทะเลาะกันอยู่แล้วเราเป็นคนผิดด้วย เพื่อนยังมีกระจิตกระใจซื้อเค้กมาให้ แล้วบอกว่ามาก่อนวันเกิดจะได้เซอร์ไพรส์ เราไม่คิดว่าชีวิตจะได้อะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ จนเราก็ดีกันมาตลอดและมาถึงวันนึงวันสุดท้ายที่เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนชวนเราไปงานวันเกิดบ้านก็อยู่ใกล้กันนะ แต่เราไปไม่ได้เเล้วตอนนั้นมันโควิดแม่ไม่ให้ไป เพื่อนก็โทรมาตื๊อโทรมาตามว่าอยากให้เราไปทุกคนพากันโทรมาแต่เราก็จำใจปฏิเสธไปเรารู้สึกผิดมาก ตอนกลางคืนเราเห็นเพื่อนลงสตอรี่ถ่ายรูปกัน3คนแล้วเขียนกำกับภาพว่า เพื่อนรัก มันทำให้เราน้อยใจมาก ความคิดบ้าๆปัญญาอ่อนเริ่ทผุดมาในหัวอีกครั้ง คิดว่าเพื่อนไม่รักแล้วอย่างงั้นอย่างงี้ไม่มีเหตุผลเลย เราก็เลยตัดสินใจว่าพอต่อจากนี้คือจบ เพื่อนทักมาเราก็ไม่อ่านไม่ตอบจนสุดท้ายทะเลาะกันหนักมากตัดขาดจากกันในที่สุดบล็อกเฟซ บล็อกแชทด่ากันระเบิดด่ากันแบบไม่เหลือเยื่อใยอะไรเลย เป็นเราอีกแล้วที่ทำให้เป็นแบบนี้ จนตอนนี้ก็ผ่านมา2ปีแล้วไม่ได้คุยกันเลย เจอหน้ากันเพื่อนก็ทำท่าทางรังเกลียดเราด้วยซ้ำซึ่งเราไม่โทษเพื่อนเลย เเต่วันนี้เรารู้สึกผิดรู้สึกอยากทักไปขอโทษเพราะเรารู้สึกว่าวันนี้เราโตพอแล้วเราเข้าใจทุกอย่างแล้ว เราไม่ได้หวังให้กลับมาเหมือนเดิมเพราะรู้ว่าคงไม่มีวัน แต่เเค่อยากให้เราไม่มีอคติกัน เรายอมรับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นได้ เราขอแค่ได้ขอโทษ ทุกคนว่าเราควรทำมั้ยคะ ขอโทษที่พูดยาวพูดงงนะคะ เราอธิบายแล้วก็เรียบเรียงคำพูดไม่เก่ง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ