วันที่2 ตุลาคม 2542 หนุอายุครบ 23 ปี แต่เป็นปีที่แย่มากๆ โลกในจิตนาการน่าอยู่กว่าโลกแห่งความจริง รู้ตัวอีกทีโลกที่หนุอยู่มันคือห้อง 4 เหลี่ยม เล็กๆ ที่มีทุกความรู้สึก ทุก สุข เศร้า เสียใจ ทุกๆอย่าง รวมกันจนกลายเป็น สิ่งๆหนึ่งที่หนูชอบเรียกมันว่า ความรู้สึกแย่ที่อธิบายไม่ได้ ทุกวันนี้ แทบจะนึกไม่ออกแล้วค่ะว่า ความสนุก สีสัน คืออะไร  สิ่งที่เราเคยชอบมากเมื่อก่อนมันคืออะไร กลายเป็น ว่างไปหมด แต่สิ่งที่ทำเป็นประจำที่จำได้ คือตื่นมา กินยา ก่อนนอนกินยา จากนั้นก้มักจะพูดกับตัวเองบ่อยๆว่า ครอบครัวคืออะไร แบบไหน พ่อ เป้นแบบไหน เพราะเราไม่เคยเห็น แม่เป็นแบบไหน เราจำไม่ได้ เราดตมากับปมหลายๆอย่าง แล้วทำไมลูกของลุงกับป้า ที่เราเรียกว่าพี่ชายถึงเอาแต่ด่าเราตีเราแกล้งเรา ที่ผ่านมาเราทำอะไรผิด ปมเก่าๆผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมดค่ะ  จนเราโตมากพอที่จะเริ่มตัดตัวเองออกจากโลกภายนอก อยู่กับโน๊ตบุ๊ค อยู่กับเกม อยู่กับแมว แต่สุดท้ายเจ้าชาโคก็พึ่งมาเสียไป เหลือแค่เรา กับแฟนคนที่หนูพุดถึง เขาก้คอยส่งตังให้ใช้ และหน้าที่เราคือหาตังให้กับทางบ้านตามที่เขาบอก อยากออกไปจากตรงนี้มากๆแต่ไม่รุ้จะไปที่ไหนไม่มีที่ให้ไปแล้วแถมเป้นห่วงย่าอีก หลายๆอย่างมันมักเข้ามาทีเดียว ทุกวันนี้หนูคิดแค่ว่ามี เพื่อนที่อยู่ในสื่ออินเตอร์เน็ตต่างๆ ที่เราไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า สื่อสารผ่านแค่ตัวหนังสื่อ มันรู้สึกปลอดภัย มากกว่าผู้คนที่อยู่หลังประตู ที่หนูอยู่.........มันคงจะเรียกว่าความกลัวใช่ไหมค่ะ......กลายเป้นคนที่ขลาดไปสะแล้วค่ะ