คือตอนนี้นะคะเราย้ายมาอยู่หอในช่วงแรกๆเราก็คิดถึงพ่อกับแม่คิดถึงมากๆนั่งร้องไห้กับตัวเองทุกวันอยากกลับไปหามากๆคือเราก้าวเข้าสู่มาในช่วงวัยที่ต้องออกมาอยู่หอค่ะเราอยากกลับบ้านมากๆเราคือขอพ่อกับแม่แล้วว่าหนูไม่อยากอยู่หอแล้ว พ่อกับแม่ก็เลยบอกว่ามันการปรับตัวค่ะเราก็เข้าใจเราก็เลยทนอยู่ไปพอผ่านมาแล้วไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรแต่ว่าเรารู้สึกว่าเมื่อเวลาผ่านไปเราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดีเหมือนอาจจะแบบเราปรับตัวไม่ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้เราก็เลยอยากจะขอคำแนะนำจากทุกๆคนค่ะว่าเราควรทำยังไงให้เราปรับตัวให้ได้สักทีคะ