เริ่มเรื่องคืออยากไปทำงานเกาหลี แต่แม่ไม่สนับสนุน กลัวลูกไม่ไหว กลัวลูกไปตายที่นู้น หาว่าลูกอยากไปตามเพื่อนทั้งๆที่อยากไปตั้งแต่ม.ต้น มารู้จักเพื่อนที่จะไปเกาตอนมปลาย. ก็เขาใจว่าห่วงเรา แรกก็เลยปล่อยๆไม่ได้อยากไปมากมาย แต่หลังๆมาอยากไปจริงๆ เพราะมีลูก เราก็ห่วงอนาคตลูกเหมือนที่แม่ห่วงเราจะเหนื่อย เราก็หน่วงว่าลูกจะเหนื่อยถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย เรายอมเหนื่อยเพื่อให้ลูกสบายอนาคตดีกว่าสบายตอนนี้แล้วเหนื่อยทั้งแม่และลูกในอนาคต อยากไปหาเงินมาไว้อยู่กับลูกตอนแก่  ตอนนี้มีคนค่อยดูลูกให้ แล้วถ้าแม่ไม่อยู่แล้วใครจะดูลูกให้เวลาเราไปทำงาน ถ้าลูกเราปกติเราจะไม่ไปไกลหรอก เพราะก็อยากอยู่กับลูก แต่ลูกเราเดินไม่ได้ อนาคตไม่รู้จะเดินได้รึป่าว กลัวถ้าแกรักษาไม่หาย ซึ่งเปอร์เซ็นต์หายน้อยมาก แล้วใครจะดูแลแกตอนเราไปทำงาน แม่มีแต่บอกว่าตอนนี้เราพอมีพอกินก็ไม่ต้องไปดิ้นรนไปไกล  ใช่ไงตอนนี้พอมีพอกิน ยังมีแม่ช่วย แล้วในอนาคตหละ แม่ไม่อยู่พ่อไม่อยู่ เราไปทำงานแล้วลูกเราจะอยู่ยังไง เงินเดือนไทยก็คงไม่พอใช้จ่าย ยอมรับว่าอาจจะไม่ทันโลกในบ้างอย่างเพราะพ่อแม่เลี้ยงแบบปิด แต่เราก็เคยทำงานโรงงานมา เราก็ทำได้ ตอนนี้ชีวิตคือปิดกั้นมากขะไปทำงานก็ไม่ได้ไป ดีที่ตอนนี้กินพ่อแม่ และยังมีสามีหาเงินอยู่แต่ก็อย่างว่าค่าแรงประเทศไทย9,000/ด. หัก5% ไม่ถึง9,000 แล้วซ้ำ จะไปพออะไร ไหนจะค่านม ค่าแพสเพิส ค่าน้ำไฟ ค่าน้ำมัน ค่าไปทำงานสามี ดีที่ค่ากินยังไม่ได้จ่ายเต็มๆ เราหาหนทางรอดในอนาคตไม่เจอจริงๆ