เรื่องของเรื่องคือ
อีก2วัน เป็นวันเกิดเเฟนเรา เราทั้งคู่นัดกันไปกินหมูกระทะกัน อีก1วันก่อนจะถึง เเฟนเราเปลี่ยนใจ ขอเราไปมีอะไรด้วยเป็นของขวัญวันเกิดให้เขา เเต่เราปฏิเสธ ไม่ยอม (เราอยู่ม.5) เเฟนอายุเท่ากัน เราขอร้องให้เขาไปกินกับเรา เราอยู่คนละที่ ไม่ได้เจอกันบ่อย 2อาทิตย์ครั้งได้ เเฟนเราไม่ยอม จะไปมีอะไรกับเราให้ได้ เรารู้สึกเสียใจที่เเฟนเราเป็นเเบบนี้ เรื่องการกินมันสำคัญกับเรามาก
เคยนัดไปกินเเล้วครั้งนึงเเฟนเรามาหาเราเกือบทุ่มนึง ซึ่งมันกินไม่ทันเพราะเราต้องกลับบ้าน วันนั้นน้อยใจมาก ไม่รู้จะสัญญาทำไม ถ้าทำไม่ได้ เราก็อุตส่าห์ตั้งใจรอ เเต่วันเกิดเเฟนเป้นวันที่เราสอบพอดีเลยเลิกไว มีเวลากินตั้งเยอะ เเต่เเฟนเราไม่ยอมไปกิน เราชวนไปเดินตลาดก็ไม่ไป ไปเดินห้างก็ไม่ไป ขอเเต่ไปทำอันนั้น เราน้อยใจจนร้องไห้ เเล้วมาตอนนี้จะพาไปกิน เราเสียความรู้สึกมาก ถ้าเราไม่ร้องไห้ เขาก็คงไม่หยุดขอเรา มันเสียความรู้สึกเเบบมากๆ เเฟนเราขอเราบ่อย เราไม่ชอบอะไรเเบบนี้เลย อยากมีเเฟนที่พากันเรียน คอยปรึกษาการบ้าน เราน้อยใจมากๆ ถ้ามีเเฟนเเบบนี้เราก็ไม่อยากมี ไม่ใช่ว่าเราหัวโบราณ ไม่ได้หวังว่าตัวเองต้องมีเซ็กหลังเเต่งงาน เราเเค่รู้สึกว่าถ้าเกิดพลาดขึ้นมา คนเสียหายก็เป็นเรา เรามีความฝันอีกมากมายที่อยากทำ เราอาจจะดูงี่เง่า เรื่องเล็กไปเเค่นี้ มันก็ทำให้เราเสียใจไม่น้อย มันอาจสะสมมาหลายเรื่อง อย่าง่าเรางี่เง่านะคะ มันหลายรอบเเล้วจริงๆ เราไม่พร้อม ถึงจะป้องกันก็ไม่อยากทำ