เรื่องมีอยู่ว่า เรากับเพื่อนคนนี้ก็รู้จักกันมานานแล้วค่ะ ประมาณ 4 ปี ตอนที่คุยกับเขาครั้งแรก ก็ไม่ได้รู้ว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า สังเกตแค่ว่าเขาไม่ค่อยคุยกับเพื่อน เราก็เลยสงสารบวกกับตอนนั้นก็อยากมีเพื่อนในสาขาเดียวกันบ้างเผื่อจะได้พึ่งพาได้ ปีแรกๆก็ไม่ได้สนิทกัน เพราะรหัสนศ.ไม่ได้ใกล้กัน เวลาเรียนก็มักจะอยู่คนละเซคชั่นกัน เลยไม่ค่อยมีปัญหา แต่พอมาเรียนด้วยกันเทอมนี้ รู้สึกตัวเองไม่ค่อยโอเคมากๆ เลย รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับเขา แต่เขาเหมือนจะติดเรา ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนพยายามเลี่ยงเขา ตอนนี้พอจะเข้าใจอยู่บ้าง เพราะเพื่อนคนอื่นบอกว่าไม่รู้จะรับมือยังไง 

ที่รู้สึกไม่ค่อยโอเคเลยก็เพราะแบบนี้ค่ะ
1. เวลาเราเรียนเสร็จก็อยากกลับหอมานอนเลย แต่เขาดูอยากออกไปผจญภัย อยากไปนู่น นี่ นั่น ช่วงแรกก็ไปเป็นเพื่อนค่ะ เพราะกลัวเขาจะคิดมาก แต่ช่วงนี้ปฏิเสธบ่อย เพราะรู้สึกเหนื่อย 

2. เวลาเรียนในห้องคือเขาชอบหลับ หลับบ่อยมาก เขาบอกว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาต้านซึมเศร้ามันทำให้เขาง่วง หรือถ้าเขาหิวเขาก็จะชอบลุกไปซื้อของกินมานั่งกินในคาบเลยค่ะ บางทีของกินอยู่ไกลก็ยอมเดิน เพื่อที่จะได้กินของที่ชอบ แต่เราจะเป็นนิสัยที่ยอมทนค่ะ ต้องหมดคาบก่อนจะลุกไปไหน ซึ่งการที่เขาเป็นแบบนี้มันทำให้เราเสียสมาธิค่ะ เพราะเรานั่งใกล้เขา อยากบอกว่าคนที่นั่งเรียนข้าง ๆ มันมีอิธิพลต่อเรานะคะ

3. รู้สึกว่าเขาไม่สนใจงานกลุ่มเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์จัดกลุ่มให้เขาอยู่กลุ่มไหน เพื่อนนัดทำงานตอนไหน ถ้าเป็นงานที่จับกลุ่มกันเอง ตอนแรกก็ชวนเขาเข้ากลุ่มอยู่ๆ ตอนนี้เริ่มไม่อยากให้เขามาอยู่ด้วยเลยค่ะ เวลาเราต้องแตกกลุ่มไปอยู่กับคนอื่น เรารู้สึกเกรงใจคนอื่นตลอดที่พาเขาไปอยู่ด้วยเพราะเขาไม่ตามงาน  มันทำให้เรารู้สึกเอือมมาก ๆ เราก็ไม่ได้เก่งพอที่จะแบกใครไหว

4. มีอะไรเขาก็ชอบโพสต์ระบายลงไอจี เราก็ไม่เคยมองว่าเขาเรียกร้องความสนใจเลยนะคะ แต่คิดว่าบางอย่างไม่ต้องโพสต์ก็ได้คือมันดูไม่มีวุฒิภาวะ เตือนแล้ว ผลสรุป = โพสต์เหมือนเดิม

5.บางทีเขาก็อยู่ในมู้ดไหนก็ไม่รู้ เคยไม่มาเข้าเรียน แล้วไปนั่งเล่นคนเดียว แต่เรารู้เพราะเห็นเขาโพสต์ในไอจี อันนี้พยายามตามกลับมาแล้วก็เลยได้แต่ปล่อยๆ ไป

        แล้ววันนี้คือเขาโดนอ.ดุค่ะ ตอนคาบเรียนแลป เป็นแลปที่ต้องให้คำแนะนำผู้ป่วยเกี่ยวกับการใช้ปากกาอินซูลิน เรารู้เพราะเขาโพสต์ลงสตอรี่ไอจีค่ะ อ.ดุโดยใช้คำพูดที่ค่อนข้างรุนแรงค่ะ เราก็ไม่ได้เจอกับตัว ได้แต่ฟังตอนเขาเล่าให้ฟังเพราะไปปลอบเขา อ.ดุว่า จบไปเธอก็เป็น....ไม่ได้หรอก, เธอคิดว่าถ้าผู้ป่วยเลือกได้เขาอยากจะให้เธอหรือคนอื่นมาแนะนำการใช้ยาให้เขาฟังเหรอ, เธอนะเหรอที่มีปัญหา, อ.ก็รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนเป็นซึมเศร้าแต่ก็ยังพูดประมาณว่าทำไมคนซึมเศร้าถึงคิดลบตลอดเวลา ไรงี้ค่ะ
        ไม่ได้อยากเข้าข้างใครนะคะ ส่วนตัวก็คิดว่าอ.ไม่ควรใช้คำพูดที่ทำร้ายจิตใจขนาดนั้น เพราะตัวเองเวลาสอบแลปถ้าตัวเองทำได้แย่ก็จะรู้ตัวเองอยู่แล้ว แต่ตัวเองรู้สึกโชคดีตรงที่ไม่ค่อยได้อ.โหดๆเลย แต่อีกมุมนึงเราก็เห็นนะคะว่าเพื่อนแทบจะไม่ได้เตรียมตัวเลย คือไม่มีความกระตือร้นที่จะค้นหาข้อมูล คือมันเกิดจากที่เขาทำตัวเองอ่ะค่ะ 
         บางทีเราก็อยากพูดไปตรงๆ นะคะว่า เนี่ย เพื่อนๆ เขาก็หาข้อมูลกันมาอย่างดีไรงี้ ใช้เวลาเตรียมตัวเยอะ ทำไมไม่ทำบ้าง ไม่ใช่เทไปแบบนี้ สำหรับคนอื่นเราไม่รู้นะคะว่าแบบนี้เรียกว่าไง แต่สำหรับเราแบบนี้คือเทค่ะ ไม่ใช่ปลง แต่ก็ไม่อยากพูดไปตรง ๆ กลัวจะไปทำร้ายจิตใจเขาอีก เข้าใจอ.บางคนเลยค่ะ ว่าทำไมถึงหัวร้อน 

ที่เล่ามาส่วนใหญ่ก็ดูเป็นปัญหาของเขานะคะ แต่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้คิดมาก เราเหนื่อยค่ะ บางทีก็อยากอยู่ห่าง ๆ เลี่ยง ๆ บาง เลยอยากจะถามว่ามันดูเป็นการเห็นแก่ตัวไปมั้ย เรารู้สึกอยู่ด้วยแล้วเราอีดอัด พออึดอัดเขาทำไรก็น่ารำคาญไปหมด เหมือนคนหมดรักยังไงอย่างงั้น55555 เราแทบจะไม่เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเขาเลยบางที มีเพื่อนคนนึงเคยบอกว่า เวลาอยู่กับคนซึมเศร้า บางทีเราอยากจะโรยเชือกให้เขาขึ้นจากหลุมอ่ะค่ะ แต่ว่ากลายเป็นว่าเราอยู่ในหลุมกับเขาแทน ซึ่งประโยคนี้ก็น่าจะจริง ตอนนี้เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำตัวยังไงนี้ มีความคิดเห็นอะไรก็แชร์ได้นะคะ